Dag 23

We beginnen even gisteravond. Nadat onze gids ons had opgehaald werden we naar het hoofdstation van Xi'an gebracht. We waren ruim op tijd. Sommige stations hebben speciale wachtruimten voor mensen met softsleeper-kaartjes, zoals wij. In deze wachtruimte zaten we heerlijk ontspannen in grote lederen stoelen. Onze gids legt uit hoe we kunnen zien dat we mogen inchecken. Blijkbaar geeft ik 'm niet de indruk het hele verhaal te snappen, want hij neemt de kaartjes mee en legt ook nog even aan Susanne uit hoe het werkt.... Het is werkelijk super eenvoudig; voor ons hangt een groot bord waarop precies verteld wordt (ook in het Engels) welke treinen mogen boarden. Net voordat we naar onze trein mogen, komen we de groep van de vorige treinreis weer tegen. Even bijkletsen en op naar de trein.

Wij dachten dat de softsleeper één bed voor één persoon inhield. Voor het vertrek werd duidelijk dat dat gedeeltelijk geldt, kinderen mogen namelijk bij hun ouders slapen. Wij hebben twee bedden boven elkaar, tegenover ons liggen zowel op het onderste als het bovenste bed een moeder met een dochter. Zes personen in een cabine dus. Susanne was nog even benauwd dat ze onze bedden zouden gaan gebruiken, maar dat gebeurde niet. Communiceren kan alleen met handen en voeten, zij spreken geen woord Engels, wij komen niet veel verder met Chinees. Na een paar biertjes, wat Tuc'ies en een zakje chips gaan we rond twaalf uur slapen. De vorige trein had geen airco, deze wel. De temperatuur in de trein is lekker.

We hebben gelezen dat vanwege het een-kind beleid, Chinezen hun kinderen nog wel eens als engeltjes behandelen. Tijdens deze treinreis kregen we dat bevestigd :-). We hadden weten te ontfutselen dat moeder en kind op weg waren naar Kunming, een treinreis van 36 (!) uur. Het kind mocht werkelijk alles. Als het ook maar even niet haar zin kreeg was het meteen krijsen. Moeder had dáár blijkbaar geen zin in, want het kind mocht alles. Er waren trouwens ook andere kinderen in de trein, die zich keurig gedroegen hoor. Het geldt dus zeker niet voor iedereen.

Na 17 uur treinen komen we aan in Chengdu. Buiten het station staat onze gids ons op te wachten. In de auto neemt hij even het programma door voor de komende dagen en probeert hij meteen onze vrije woensdag in te vullen met een programma (“this will only cost you a few yuan extra”). We laten hem weten dat we daar geen behoefte aan hebben. Mochten we ons bedenken hoort hij het dinsdagavond wel. Ook hebben we het onderweg nog over de aardbeving die hier vorig jaar 100.000 mensen het leven heeft gekost en de heftige overstromingen in Sichuan eerder deze maand. Sichuan heeft het zwaar gehad de laatste twee jaar wat betreft natuurrampen.

Het hotel ligt niet in het centrum, maar wel in een toeristisch gebied. Na aankomst hebben we eerst even het verslag van gisteren online gezet. Daarna nog even opfrissen en opzoek naar een restaurant. In Sichuan moet je oppassen, de regio staat bekend om zijn ongelofelijke pittige eten. We spraken eerder Amerikanen die een Sichuan Hotpot gegeten hadden, waarbij de rode saus een pure rode pepersaus bleek te zijn...Het restaurant dat wij hadden uitgezocht had weer geen Engelse kaart en ook geen Engelssprekend personeelslid. Susanne besloot om maar even naar het hotel te lopen om ons vertaalboekje te halen. Ondertussen werd door het personeel uit een ander restaurant een Engelssprekende persoon gehaald. Met beide hulpmiddelen wisten we uit te leggen dat we geen heel 'spicy' eten willen. Dat is gelukt.

Na het eten nog even door de stad wandelen en op tijd naar bed, even de schade van gisternacht inhalen, toen hebben we niet zo heel goed geslapen....!