Shinkansen en Hiroshima

Hiroshima, 23 februari 2011

Voor de laatste keer deze week stond de wekker weer vroeg. We hadden vanmorgen om 7.30 uur de trein vanaf Tokio-station, wat een stuk bij ons vandaan is. Aangezien Susanne eerst haar ochtendritueel heeft, we nog een stuk in Tokio moeten reizen en ontbijten gaat de wekker al om 5 uur.

De treinen in Japan rijden echt heel stipt, nergens ter wereld rijden de treinen zo precies op tijd als hier. Onze trein vertrekt (inderdaad precies) om 7.30 uur. De Shinkansen (zo heten die bullettreinen) doet zijn naam eer aan. Direct vanuit het station gaat 'ie als de brandweer. De treinen zijn trouwens allemaal erg lang, 16 coupés. Nog een keer stoppen we in Tokyo, voordat het gas er echt goed op gaat. Je wordt letterlijk even in je stoel gedrukt als de trein optrekt! Binnen no-time zitten we ruim boven de 200 kilometer per uur, de trein (N700 serie) heeft een maximumsnelheid van 300 kilometer per uur! Grappig is trouwens dat alle stoelen in de coupés de rijrichting in staan. Er is vast een snelle Japanse manier om die de andere kant op te zetten, maar ik zie niet zo snel hoe (dat kan ook mijn gebrekkige technisch inzicht zijn...). Wat ook grappig is, elke keer als de conducteur de coupé in komt of uit gaat maakt hij een buiging naar de passagiers, werkelijk elke keer :-).

Tussen Tokyo en Hiroshima stoppen we nog een aantal keer. We stoppen in: Nagoya, Kyoto, Osaka, Kobe, Okayama en Fukoyama. Vooral Osaka en Kobe zijn indrukwekkend, zo enorm als die plaatsen zijn. Doordat het redelijk vlak is kunnen we vanuit de trein heel ver kijken, echt indrukwekkend!!

Om exact 11.38 uur (zoals gepland) hebben we 700 kilometer afgelegd. We wandelen Hiroshima in. Om 12.15 uur zijn we in ons hotel. Snel de koffer in de kamer leggen en op zoek naar een restaurant voor de lunch. Het hotel ligt er perfect, precies naast de reden dat wij naar Hiroshima gekomen zijn: het peace-park, met alles er omheen. Als we gegeten hebben (wist je dat kip-teriyaki ook op brood erg lekker is?) lopen we naar het peace-park. Het is allemaal erg bijzonder en indrukwekkend. Als je het park binnen loopt, loop je onder het museum door en recht op het gedenkteken van gevallen slachtoffers af. Deze A, zonder liggend streepje ligt weer precies in het verlengde van de A-bom Dome, de wereldberoemde koepel. In het park zijn verschillende gedenk-plaatsen, voor kinderen en voor verschillende nationaliteiten.

Het is toch vreemd om de A-bom Dome in het echt te zien. Als klein kind keek ik altijd in het boek met 'wereldschokkende drama's', volgens mij valt dat boek zo'n beetje open op de pagina over de eerst atoombom-aanval. Het gebouw, met de duidelijk herkenbare koepel staat hier ook groot in. En daar loop je dan...! We vinden het allebei wel heel bijzonder om op deze plek in Hiroshima te lopen. We zijn blij dat we dit uitstapje ook ingepland hebben.

Nadat we het park hebben bezocht bezoeken we het Peace Memorial Museum. Was het park al ongelofelijk, dit vergeten we nooit meer. De verhalen, de items, de foto's, de films....Het is moeilijk onder woorden te brengen, het is gewoon ontzettend bijzonder...

Terwijl het park heel erg mooi is geworden, is de rest van Hiroshima minder 'aantrekkelijk'. Hiroshima is duidelijk geen mooie stad, inderdaad.... alleen maar nieuwbouw. Ik vind het persoonlijk bijvoorbeeld ongelofelijk dat ze om zo'n monumentaal gebouw als de A-bom Dome hoge flats, een rood met witte antenne en een stadion hebben neergezet. Vanaf de overkant van het water een knappe foto nemen is daardoor bijna onmogelijk. Niet het belangrijkste, maar het is gewoon niet mooi.

Vanavond hebben we onszelf ondergedompeld in het Japanse. We hebben een sushi-restaurant opgezocht en zijn aan de sushi gegaan. Het is op zich jammer dat wij niet van die vis-liefhebbers zijn, dat beperkt de keuze nog al. Wij hielden het vanavond bij zalm en tonijn. Het bestellen van eten ging ook weer op een bijzondere manier, de taalbarrière kwam weer even om de hoek. Op een gegeven moment zijn we waar gestopt met bestellen omdat we anders bang waren dat de rekening veel te hoog zou worden. Uiteindelijk bleek dat mee te vallen, we hadden voor nog geen 15 euro gegeten.

Na het eten gingen we op zoek naar de MacDonalds voor het toetje, een McFlurry (niet echt Japans, maar toch). Onderweg zijn we gestopt in zo'n gokhal, vergelijkbaar met die van gisteren. Zelfde machines, zelfde herrie, zelfde type rokende mannen. We zijn er zelf ook maar eens uitgebreid voor gaan zitten 8-). 1000 Yen in de automaat en gaan. Toen de rekening werd opgemaakt bleek dat we nog 500 Yen over hadden, niet slecht voor een stel beginners. Grappig was wel dat we op een gegeven moment de herrie totaal niet meer opmerkte, we zaten er blijkbaar lekker in...

Morgenochtend reizen we weer terug naar Tokyo, gelukkig kunnen we eerst redelijk uitslapen. Nu eerst nog een biertje (Asahi-bier) en wat Japanse televisie. In ons (overigens perfect gelegen Sunroute Hotel) is geen Engelstalige tv te ontvangen. Voor de geruststelling van de ouders, op het bordje naast het bed staat duidelijk te lezen: “No Smorking in Bed”. Dat komt goed :-)!