Vismarkt, Shinjuku en Akihabara

Tokyo, 22 februari 2011

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. Op zich vreemd, ben je net een beetje over je jetlag heen, ga je weer vroeg je 'bed' uit. De reden was ons bezoek aan de vismarkt van Tokyo. Die begint 's ochtends om 4.30 uur en duurt tot ongeveer 8.00 uur. Na achten neemt de actie snel af, dus als je er nog iets van mee wilt krijgen moet je dus vroeg op. Het was het waard! De vismarkt, de grootste vismarkt van Azië, was echt bijzonder. Als je 'm zou moeten vergelijken heeft deze markt wel iets weg van de zwarte markt in Beverwijk, maar dan uitsluitend met vis en smallere paden. Voor ons gevoel liepen we een beetje in de weg, de handelaren, visbewerkers en kopers schieten aan alle kanten langs ons heen. Als je zou zien hoe onwijs veel vis hier ligt, vraag je je bijna af of er überhaupt nog wel vis in de wateren rond Japan zwemmen. Deze markt is niet alleen vandaag, die is elke dag behalve zondag! Er ligt werkelijk van alles, van tonijn tot octopus, van jacobschelpen tot (levende maar wel gepaneerde) krabben. Ook aan tonijn lijkt hier geen enkele schaarste, ik heb nog nooit zo veel tonijnen (en joekels hoor!) bij elkaar gezien.

Na het bezoek aan de vismarkt hebben we honger en gaan we ontbijten. Niet dat de vismarkt erg honger-opwekkend is, het is alles behalve dat. Als we ontbeten hebben nemen we in de ochtendspits de metro naar Shinjuku. Ik hoop dat we de metro ingedrukt worden, zoals je wel eens leest, maar dat zit er niet in. Shinjuku-station is het grootste ter wereld, met ruim 2 miljoen passagiers per dag. Op zich merk je daar niet zo veel van. In Shinjuku bezoeken we eerst het gemeentehuis. Een grote toren van ruim 250 meter hoog. Boven in is een observatorium, met een mooi uitzicht op de stad. Gisteren hadden we dat ook al gehad, maar het uitzicht op Tokyo is heel mooi. Als cadeau voor het bezoek zagen we in de verte Mount Fuji liggen. Niet super helder, maar duidelijk herkenbaar aan de witte top! Erg mooi! Na het gemeentehuis door naar Oost-Shinjuku, een wijk met oude en nieuwe stijlen door elkaar heen. We drinken hier ons duurste kopje koffie en chocolademelk ooit! Koffie: 6,50 euro, chocolademelk: 8,50 euro. Beide waren trouwens wel van uitzonderlijke kwaliteit. De koffie werd vers voor ons gemalen en bij het zetten kwam geen automaat aan te pas. Oké, het blijft natuurlijk duur. Tokyo is trouwens op zich niet bijzonder duur. Je kan het, net als overal zo gek maken als je zelf wilt. We hadden bij het zien van de prijzen voor de koffie en chocolademelk ook weg kunnen lopen. Voor het eten zijn we zo'n beetje 20 euro (ruim 2000 Yen) kwijt, inclusief drinken. Voor een tientje kunnen we de hele dag alle metrolijnen (2 bedrijven) gebruiken. Je kan Tokyo qua prijzen dus gewoon vergelijken met elke andere grote westerse stad.

We wandelen een wandelroute uit het boek langs allemaal hoogtepunten. Wat weer op valt is de enorme hoeveelheid reclame aan de gevels, veel smalle langwerpige borden waarop staat wat er op elke verdieping van het gebouw is. Niet alleen op de begane grond zijn er zaken, maar ook op alle bovenliggende. Na de lunch gaan we bij de ingang van het station even in het zonnetje zitten kijken hoe Tokyo aan ons voorbij wandelt.

Met de metro rijden we naar Akihabara, de zogenaamde electronic district. Voordat we de wijk in trekken gaan we nog even naar een café om wat te drinken. In Akihabara is alles te krijgen wat met elektronica te maken heeft, maar ook gebouwen met 7 of 8 verdiepingen waar allemaal spelletjes-automaten staan. Rijen vol volwassen mannen zitten hier te spelen. Een herrie in die hallen!! Niet alleen het geluid (dat typische gepiep) van alle automaten, maar ook nog een mevrouw die door de microfoon de mannen opzweept (tenminste, zo komt het over...). Het is echt een bizar gezicht...! Mannen in een pak, die rokend en energiedrank drinkend rij na rij computerspelletjes zitten te spelen in die t*fus-herrie. Ook bezoeken we nog een gigantisch elektronica-warenhuis, zeg maar een Mediamarkt XXXXL. Ze verkopen werkelijk alles. Bedenk het en ze hebben het zeker weten.

Als we terug reizen stoppen we nog even bij Ueno-station, even checken hoe we morgen naar Tokyo-station moeten komen. De eerste mevrouw die ons helpt zegt net even te vaak 'maybe', maar bij een tweede check krijgen we in verstaanbaar Engels uitleg. Het Engels van de Japanners blijft grappig. Susanne heeft besloten om van alle grappige fouten foto's te gaan maken, kan ze leuk ophangen in de klas. Jammer dat we de gesprekken met de Japanners niet kunnen film :-).

We duiken zo hier de wijk nog even in om wat te eten. Vanavond op tijd naar bed, morgenochtend vroeg gaan we met de hogesnelheidtrein naar Hiroshima.