dag 27, 13 augustus 2010

13 augustus 2010, Regiofio Amazonas, 3 uur varen van Puerto Maldonado

In tegenstelling tot eerdere ochtenden was het vanmorgen al licht toe we onze ogen open deden. Zoals ik gisteren al aangaf heeft dat grote voordelen, zo hoef je niet te klooien met een kaars en een zaklamp om je sokken of tandenborstel te vinden.

Vanmorgen stonden er twee wandelingen op het programma, de eerste was naar een uitkijktoren, waar we niet alleen de drie 'verdiepingen' van het regenwoud kunnen bekijken, maar ook de toppen van bomen kunnen zien. Wat mooi blijft is dat de bodem zo ongeveer in de schaduw ligt en de toppen vol in de zon. In deze toppen bevinden zich, als het goed is, allerlei vogels. Als we aankomen bij de toren ziet het er in mijn ogen niet al te stevig uit... Veel roest en doorgezakte treden. Om toch van het uitzicht te genieten klim ik de 30 a 40 meter omhoog, maar echt lekker voelt het niet. Na het bekijken van wat toekans en papegaaien hou ik het voor gezien. Ik vertrouw het niet; zo'n onstabiele toren, waarin zich in de top op een gegeven moment ongeveer 20 personen bevinden. De rest van de groep volgt 10 minuten later.

De tweede wandeling ging naar een uitkijkpunt, waar wilde varkens langs komen. Onderweg stoot ik nog even keihard mijn kop aan een overhangende boom, die ik niet zie omdat ik net mijn veter goed doe... Bij het uitkijkpunt is geen varken te zien, we zitten ruim een half uur te wachten, maar er gebeurt helemaal niks. Wat een hoop goed maakt is dat er vlak bij het uitkijkpunt een nest met arenden zit, het jong in het nest is net oud genoeg om uit het nest te komen en van tak naar tak te zweven, weer een erg mooi gezicht! Het maakt het wachten de moeite waard. Na afloop keren we terug naar de lodge voor een siësta. Toch weer even de ogen dicht doen of vanuit de hangmat kijken wat er nu weer voorbij komt. Gisteren verschenen immers de apen ook vanuit het niets!

Vanmiddag kregen we waar het gebied waar we zitten zijn naam aan ontleend, het woud hadden we al gezien, maar de regen nog niet... Zittend in de hangmat hoorde je de regen vanuit de verte aankomen, het klonk alsof de wind steeds harder door de bomen ging waaien en dan opeens barst het los! De bui duurde ongeveer een half uur, net voor ons middagprogramma houdt het op. Dat betekend overigens niet dat je droog door het regenwoud kan lopen. De bladeren zijn zeiknat en bij elke windvlaag lijkt het op de grond alsof het regent, dus toch de regenponcho's maar even aangetrokken. De regenbui heeft wel even ander weer gebracht. Het is een stuk koeler en minder vochtig, wat het aangenamer maakt om te lopen, want dat is wat we deden.

We wandelen naar een zogenaamd oxbow-lake, een afgesloten rivierbocht (meander). In deze meren zitten veel kaaimannen, anaconda's en ook piranha's. Als we aankomen gebruiken we een van de (simpele) catamarans om het meer over te varen. We stoppen soms om vogels te kijken en als we op een boomstam in het water een hele rij met vleermuizen zien zitten. Vervolgens steken we het meer over en meren aan de andere kant af. Na een korte wandeling komen we echter bij 2 tropenreuzen, gigantische bomen! De omvang is moeilijk uit te leggen of vast te leggen op een foto of op video, maar ze zijn enorm! Als we terug varen over het meer stoppen we even, onze gids, Ivan, heeft een simpele hengel met een kort draadje en een haak. In zijn rugzak heeft hij een stuk biefstuk zitten, want we gaan op piranha's vissen :-). Het is verbazingwekkend hoe snel je moet zijn, die beesten vreten binnen een fractie van een seconde het vlees van de haak. Als ze dat doen geeft Ivan een ruk aan de hengel of de piranha aan de haak te slaan, maar dat duur wel even. Gelukkig wordt zijn geduld beloont; na 10 minuten heeft hij een wit-buik piranha aan de haak! Even het haakje verwijderen, uiterst voorzichtig trouwens. Later laat hij de tanden van het visje zien en dan begrijp je ook waarom.... Na het nemen van de foto's gaat de piranha terug het water in en bekijken wij nog de zonsondergang vanaf het water.

Na de boottocht lopen we door het donkere woud weer terug richting de lodge. Wij hebben geen idee waar we precies heenlopen, maar Ivan komt hier al jaren. Navigeren in het (echte) pikkedonker blijkt niet mee te vallen, ik had het gevoel rondjes te lopen. Onderweg komen we nog 2 vogelspinnen nesten tegen, tarantula's of chickenspider in het Engels. Deze heten zo omdat ze met hun gif zelfs een kip kunnen doden! Bij een van de nesten zien we allemaal kleine vogelspinnetjes zitten. Ivan verteld nog dat in het geval van hongersnood de kleintjes zelfs hun moeder op eten....

Net voor het eten zijn we terug in de lodge, we drinken met elkaar nog iets, het is per slot van rekening de laatste nacht in de jungle en voor ons ook de laatste nacht in Peru (als het goed is). Als we de 'eetzaal' verlaten gaat ook het licht uit en lopen we weer (maar nu zonder zaklamp) in het donker. Met behulp van mijn telefoon vinden we de kamer en kunnen we een kaars aansteken. Morgenochtend om 6.15 uur is het ontbijt en vertrekken we drie kwartier later richting Puerto Maldonado.