Vliegreis en eerste dag in Japan

Tokyo, 20 februari 2011

Gistermorgen zijn we door mijn ouders naar Schiphol gebracht. Toevallig liepen we Paul tegen het lijf, die aan het werk was in de buurt van het panoramadek. Gezellig even wat drinken, door de douane, weer wat drinken en boarden. Het ging allemaal erg soepel vanmorgen. We vertrokken keurig op tijd. De vlucht verliep eigenlijk ook zonder problemen, het enige wat een beetje tegen zat was de slaappillen niet werkte. Een hoop gapen, maar slapen...ho-maar. Normaal gesproken zijn we ook wel eens tot 1 uur 's nachts wakker, dus dat je voor die tijd niet slaapt is niet vreemd. Alleen was het bij aankomst 8.45 uur in Tokyo en moesten we nog de hele dag.

Vanaf het vliegveld hebben we een lokale trein richting de stad genomen. Lokaal betekend hier dat je zo'n beetje op elk station tussen Narita en Tokyo aan doet. Leuk om te zien hoe je echt langzaam steeds meer de stad in rijdt. Tokyo is echt dichtbebouwd. Veel vrijstaande huizen, maar heel dicht op elkaar en vrijwel tuinloos. Hoe dichter je bij het centrum komt, hoe meer hoogbouw er verschijnt (logisch).

Eenmaal in Ueno-station (vlak bij ons hotel) komen we al lopend langs het ticket-kantoor. Meteen maar even de tickets voor de 'bullet train' naar Hiroshima voor komende woensdag gekocht. Na de aankoop wandelen we rustig naar het hotel. We zijn vroeg, onze kamer is nog niet klaar. We gebruiken het toilet van het hotel even, wat meteen een leuke verrassing oplevert: onze eerste ervaring met een compleet verwarmde wc-bril. Je kan de temperatuur zelfs naar wens aanpassen :-). Na dit bezoek laten we onze bagage achter en gaan naar Harajuku, een wijk in het westen. In deze wijk schijnen op zondag allerlei jongeren in bijzondere kleding rond te lopen.

In het begin is het even onwennig in de stad. Tokyo is echt een westerse stad, maar niet te vergelijken met een westerse stad. In Harajuku is dit goed te zien. Veel jongeren op straat, westerse kleding, maar zeker niet zoals in Europa. In een park zien we nog een traditionele bruiloft en bezoeken we een tempel waar de doden herdacht worden. Wat meteen duidelijk wordt is dat je met Engels niet heel ver komt. Bij het kopen van de treintickets begon het, maar in een restaurant weten ze niet wat een menu is...

We zijn allebei erg moe. Op een terrasje komen we erachter dat we geen 18 meer zijn :-). We worden oud... We hebben allebei last van het niet slapen. We proberen vanavond de avond zo lang mogelijk te maken, zodat we snel in het ritme zitten. Als we terug komen in het hotel krijgt Susanne nog een kleine verrassing; we hebben een traditionele Japanse kamer. Geen bed, geen bureau en geen stoel. De kamer doet een beetje denken aan de kamer in Kaesong, Noord-Korea. Alleen hier werkt alles wat in de kamer staat (tv, koelkast, douche, wc).

We gaan zo nog even wat eten en ik ga checken hoe het Japanse bier is. Daarna naar bed, of in ieder geval slapen!