Maputo naar Swaziland

17 augustus 2011

Gisteren hebben we begrepen dat er chapa's vertrekken naar Manzini, Swaziland, vanuit het centrum van Maputo. De vertrektijd van de chapa's is vooraf nooit bekend, ze vertrekken namelijk pas als ze vol zijn. We besluiten maar redelijk op tijd te ontbijten en naar het centrum af te reizen. Per taxi gaan we naar de plaats in Maputo waar de internationale chapa's vertrekken.

Bij aankomst lijkt het een (voor Afrikaanse begrippen) redelijk goed georganiseerd geheel te zijn. Elke bestemming heeft een eigen plek en daar houdt iedereen zich ook nog eens aan! Als we bij het busje naar Swaziland komen, blijkt deze net vol te zitten... K*t!! Dat betekent namelijk dat het nog een hele tijd gaat duren voordat wij ook kunnen vertrekken, zoals eerder vermeld vertrekken de busjes pas als alle plaatsen bezet zijn en geen minuut eerder. We nemen (als eerste...) plaats in een nieuw busje, het is 9.00 uur.

In de uren (!) die volgen hebben we uitgebreid de tijd om te bekijken hoe het er allemaal aan toe gaat op zo'n chapa-busstation. Af en toe druppelt er een nieuwe passagier naar Manzini binnen, die trouwens vervolgens, nadat ze hun paspoort hebben afgegeven ook zo weer weglopen. Het is een komen en gaan van verkopers. Net als overal is coca-cola hier topfavoriet, maar we zien ook leren jassen, koekjes, Afrikaanse loempia (cambusha's), thermoskannen, illegale dvd's (de Jean Claude van Damme collectie loopt hier goed), zonnebrillen, rare leesbrillen (als ze die aan Susanne aanbieden lacht ze de verkoper per ongeluk recht in zijn gezicht uit, waarbij hij onbegrijpend terug kijkt :-) ), broden, cashewnoten, cd's en nog veel meer voorbij komen. Sommige verkopers komen ook rustig in het busje zitten om even uit te rusten...

Rond 12.30 uur beginnen we het een beetje zat te worden, het busje lijkt redelijk vol, maar er wordt nog geen aanstalten tot vertrekken gemaakt. Navraag leert dat er blijkbaar nog 2 plaatsen vrij zijn; nog even wachten dus. Om 12.55 uur is het (EINDELIJK) zover: we gaan! In totaal zitten er in de provisorisch omgebouwde Mercedes Spinter nu 24 volwassenen en behoorlijk wat kleine kinderen. We gaan op weg voor de kleine 200 kilometer van Maputo naar Manzini.

Na ongeveer 1,5 uur bereiken we de grens tussen Mozambique en Swaziland. Weer tijd om stempeltjes te verzamelen! Op zich gaat het oversteken van de grens erg soepel, in ieder geval makkelijker dan gedacht. Als we iets voorbij de grens zijn worden we in Swaziland staande gehouden. Iedereen moet het busje uit, alle tassen mee: controle... We dachten dat achter ons gelaten te hebben, maar blijkbaar moet hier de werkloosheid ook tegengegaan worden, dus worden hiervoor ook hier mensen ingezet. Tassen open, paspoort controleren, instappen en weer verder gaan. Ook later moeten we nog meerdere keren stoppen, vaker nog dan in Zimbabwe of Mozambique!!

Rond 16.30 uur zijn we eindelijk in Manzini. We nemen snel een taxi naar het vliegveld, want daar willen we nog een auto huren voor de komende dagen. Bij aankomst bij het vliegveld vertrekt de politie net. Ze vragen ons nog even wat we komen doen. Als ze horen dat we een auto komen huren is het goed, de laatste vlucht van de dag blijkt al vertrokken te zijn... Binnen in het terminalgebouw handelen we het papierwerk af en een half uur later rijden we met een nieuwe Volkswagen Polo het terrein af. In Swaziland rijden ze net als in de rest van zuidelijk Afrika links, ik zit dus rechts, met de versnellingspook links van mij. Even wennen, net als je plek op de weg en het nemen van bochten op kruisingen, maar het went snel hoor. We rijden in de invallende duisternis naar ons hotel, wat nog een kilometer of 50 a 60 weg is. Doordat we geen navigatie hebben (was ook niet te huur) en ook geen goede kaart is het bij elke kruising goed opletten. Slechts een keer rijden we verkeerd.

Rond 19.00 uur komen we aan bij ons laatste hotel voor deze vakantie (200 km in 10 uur, niet slecht he...). Susanne voelt zich meteen helemaal thuis: ze vindt het er heel gezellig en sprookjesachtig uitzien :-). Als we gaan eten blijkt dat we niet hoeven te kiezen wat we willen van het menu, we krijgen namelijk (vrijwel) alles wat op de kaart staat. Dit maakt het voor Susanne helemaal perfect!

We kunnen trouwens wel merken dat we niet alleen weer zuidelijker zitten, maar ook hoger: het is weer aardig koud buiten. Hopelijk is dat morgen overdag weer een stuk aangenamer!