Sulaimaniya, dag 6

Vanmorgen moest de wekker weer gezet worden. Om 9 uur zou de taxi naar Sulaimaniya (Sulai) klaar staan. Omdat er ook nog geld gewisseld moest worden, ben ik na een koude douche de nog vrijwel slapende stad ingelopen. Bijna alle winkels waren dicht, wat hier zoveel betekent als dat er een doek om de spullen gebonden wordt. Terwijl ik er heen loop hoop ik dat het wisselkantoor al wel open is. Dat blijkt het geval, tenminste; de deur staat open en als ik binnenloop schrikt de man op de bank wakker...

Geheel tegen de gewoonte in is de taxi voor 9 uur aanwezig. Hij brengt ons in een keer naar Sulai, wat een toch van 5 uur of 350 kilometer is. Ook onderweg is goed te zien dat er behoorlijk geïnvesteerd wordt in de regio, een deel van de route wordt afgelegd over een nieuwe snelweg in aanbouw, wat hier betekent dat je de weg gewoon gebruikt. Onderweg zien we de prachtige landschappen om ons heen.

Met enige regelmaat moeten wij stoppen bij checkpoints, waar de afhandeling trouwens erg wisselt. De ene keer hoeft de auto nauwelijks tot stilstand te komen, bij de laatste stop voor Sulai moeten Susanne en ik allebei uitstappen en worden we apart van elkaar meegenomen het gebouw naast het checkpoint in. We komen er ook allebei na een kort gesprekje weer uit.

Sertip heeft ook in Sulai zijn connecties ingeschakeld. Hij belt ons op om te vertellen dat wij later door een vriend van hem gebeld zullen worden, wat inderdaad ook gebeurt. Servan belt en zegt dat hij wel een hotel-appartement voor ons kan regelen, $50 per nacht voor een twee kamer appartement, dicht bij het centrum. We stemmen in. Na aankomst is het wel even slikken, want het appartement is niet iets waar wij meteen verliefd op zijn... We bekijken twee kamers en kiezen de minst slechte. We waarderen het wel ontzettend dat iedereen zich zo inspant en willen absoluut niemand beledigen. Als we later door de stad lopen relativeren we het ook, zo beroerd is het nu ook weer niet!

Na wat zoekwerk lopen we de bazaar van Sulai in. Het is echt een bruisende bazaar, vooral omdat het donderdagmiddag is en het weekend hier dus begint. De straten zijn vol en over al staan mannen te genieten van de domithe (donderdag-middag-thee). Na veel wandelen en rondkijken lopen we terug naar het hotel. Servan heeft verteld waar een bar zit die bier verkoopt en daar stoppen we nog even. Sulai staat er om bekend dat het een stuk liberaler is dan bijvoorbeeld Erbil of Dohuk. Dat zie je ook echt, meer vrouwen op straat die ook nog eens minder met een hoofddoek lopen, maar ook veel meer plekken waar openlijk alcohol verkocht wordt, zelf op de bazaar.

Na het eten hebben wij nog afgesproken met Servan, wederom in de bar. Hij komt veel later dan afgesproken doordat hij nog zaken moest afronden. Omdat wij niet vreselijk laat naar bed willen, houden we het bij een biertje. We wandelen samen terug naar het hotel, Servan met zijn fiets in zijn hand, op zich al een bijzonder gezicht!