Erbil, dag 8

Vanmorgen konden we ‘normaal’ douchen in het appartement. Servan heeft voor handdoeken gezorgd en als je een beetje oppast met de douchekop, wordt je niet geëlektrocuteerd door de boiler die in de douchecabine hangt. We kopen bij de lokale bakker wat brood en gaan op de stoep in de zon zitten om te ontbijten. Niet veel later komt Servan aanfietsen. Voordat wij naar Erbil reizen willen we het Amna Suraka, een voormalige martelgevangenis van het regime van Saddam Hoessein. Het blijkt op wandelafstand van ons appartement te zitten.

De gevangenis is nog (grotendeels) in dezelfde staat als toen de inwoners van Sulai het verovert hebben op het regime; overal kogelgaten in de muren, de cellen zoals ze waren en de martelkamers nog ingericht. Om het beeld wat beter te maken, zijn er poppen aangebracht om te laten zien hoe een gevangene gemarteld werden; uiteraard geen prettig gezicht. Omdat er later een film opgenomen zou worden, heeft onze (uitgebreid gapende en zuchtende) gids nogal haast. Wij trekken er ons niet zo veel van aan.

Als we teruglopen richting het appartement zie ik een kapper. Omdat ik mij al een week niet geschoren heb, lijkt het mij wel een idee om mij hier te laten scheren. Als ik in de stoel zit denkt de kapper in eerste instantie dat ik een ringbaardje wil laten staan, maar na wat handgebaren wordt duidelijk dat alles er vanaf mag. 5.000 dinar (3 euro) en wat baardhaar lichter lopen we verder.

We pakken al spullen en checken uit bij het appartement. Omdat hier niemand Engels spreekt ontstaat er wat onduidelijkheid over de prijs. Met een rekenmachine in de hand komt de receptionist op $1.000! Als ik het gebaar maak dat hij gek is, kijkt hij mij een beetje vreemd aan.. We halen Servan maar even. Na wat heen en weer gepraat blijkt het een misverstand en 125.000 dinar later gaan we richting een taxi. Toevallig is de chauffeur een voormalige inwoner van Texel.. Hoe is het mogelijk..! We rijden met hem naar de taxi-standplaats, waar we overstappen op een taxi naar Erbil. Omdat we niet via Kirkuk willen rijden, moeten we extra betalen, maar dat liever dan grote risico’s nemen. In het begin lijkt de chauffeur een keurige rustige rijder te zijn, het enige wat wij in de gaten moeten houden of hij niet in slaap valt. Hij gaapt, zit in zijn ogen te wrijven, knippert heel langzaam... Zo is er elke keer wel wat. Na Koya gooit hij het over een andere boeg en gaan we vol gas richting Erbil.

In Erbil staat Sertip al bij het hotel te wachten. Het hotel waar wij eerst wilde verblijven blijkt vol te zijn, dus rijden we door naar een ander hotel. We hebben nu een zeer riante kamer, goede douche en heerlijk bed! We krijgen het zelf voor elkaar om nu zelf te betalen, wat voor ons een hele prestatie is. Na het inchecken gaan we met Sertip de stad in. We bezoeken de bazaar en de citadel, of eigenlijk bijna. De oude woonheuvel wordt gerestaureerd onder leiding van Unesco, dus wordt het een wandeling van ongeveer een half uur om de oude citadel heen. De reeds gerestaureerde delen zien er heel erg mooi (en authentiek) uit. We drinken thee bij het bekendste theehuis van Erbil en eten ook nog een broodje kip bij het beste fastfood restaurant van de stad, waar het in beide gevallen druk is.

We stappen weer in de auto en gaan shoppen. We eten vanavond bij Sertip thuis, waar zijn vrouw briany voor ons klaar maakt. Maar je eet hier nooit alleen briany, want dan is er nog ruimte op de tafel over! We kopen ook nog de lekkerste baklava die ik ooit geproefd heb, zonder overdrijven is het echt ontzettend lekker. De winkel waar wij de baklava kopen is een keurige winkel, heel westers, waar alle producten heel mooi gepresenteerd worden. Het is trouwens niet goedkoop, voor een kilo baklava betaal je 30.000 dinar (20 euro), maar het is het waard!

Wij vinden het opnieuw bijzonder dat we bij Sertip thuis mogen komen eten. We hebben Sertip natuurlijk vaak gesproken deze week, maar tot een week geleden kenden wij elkaar helemaal niet. Het is een gastvrijheid waar wij nog iets van kunnen leren. Het is gezellig en je krijgt toch ook een bijzonder inkijkje in het echte leven hier. Na het eten krijgen we thee en komt het Iraanse gebak en ook de baklava op tafel. We zitten bom-vol!

Rond 21.30 uur rijden we met Sertip naar de stad. We stoppen in een van de stadsparken, die nog opvallend druk zijn. Het is 22 uur, maar er lopen nog heel veel kleine kinderen rond. Ze spelen gewoon in de speeltuin alsof het 13 uur ‘s middags is. Wij zijn trouwens ook de enige die daar vreemd van op kijken. Na het park rijden we weer richting de citadel, bij het winkeltje waar wij precies een week geleden wat gedronken hebben, stoppen we nu opnieuw. Na het drankje gaan we terug naar het hotel. Nog een laatste nachtje in Irak!

Ps. wederom is het internet heel traag, de eerste foto uploaden lukt nog, maar de daarna loopt alles vast. Wellicht later.