In flight, dag 9

Vanmorgen stond Sertip precies op het afgesproken tijdstip voor ons klaar. Hij had voor de laatste dag in Irak nog een paar activiteiten gepland. Geheel tegen elke verwachting in regende het vanmorgen. Normaal gesproken regent het in mei heel zelden, de zomer staat hier voor de deur; begin juni lopen de temperaturen op tot boven de 40 graden en zijn bijvoorbeeld alle scholen dicht. Dat klinkt op zich riant, maar de schoolweek bestaat hier uit 6 dagen, aangezien alleen de vrijdag een vrije dag is.

We stappen in de auto en rijden door de regen richting Shaqlawa, een bergdorp op ongeveer een uur rijden van Erbil. Normaal gesproken zijn wij bij checkpoints altijd de klos, maar met Sertip (en waarschijnlijk zijn dikke auto) wordt ons vandaag niks gevraagd, we mogen zo verder. Shaqlawa doet erg denken aan een bergdorp in Europa, smalle bergweggetjes met knusse huisjes langs de wegen. Wij cruisen wat door het dorp, waar het in de zomer heel erg druk schijnt te zijn. De steden lopen dan leeg en iedereen die dat kan trekt de bergen in op zoek naar verkoeling, eigenlijk precies het tegenovergestelde als bij ons. Wanneer we terug rijden zien wij hoe ongelofelijk veel er gebouwd wordt. We rijden een kilometer of 5 door nieuwbouwprojecten; huizen, appartementen, kantoren, malls, etc.. Er wordt hier erg gespeculeerd met vastgoed, kopen en een paar maanden later weer verkopen. Dat Erbil ‘hot and booming’ is, was ons wel duidelijk geworden de afgelopen dagen, maar we vragen ons wel af wie er allemaal in al deze huizen gaan wonen. Daarbij komt dat dit land niet de enige plek is waar het beton rijkelijk vloeit. Hopelijk (voor de investeerders) is het geen luchtbel zoals Dubai, waar Erbil zich trouwens erg graag mee vergelijkt.

Bij terugkomst in Erbil stoppen we bij een Döner-tent, welke de beste van de stad is. De rol vlees is werkelijk enorm en navraag leert dat ‘ie ongeveer 450 kilo weegt. Boven de rol hangt dan ook een katrol, want wie tilt dat ding anders omhoog? De Döner is inderdaad niet slecht, maar je krijgt natuurlijk nooit alleen Döner, de tafel staat weer ouderwets vol. Ik probeer tevergeefs om te betalen. Na het eten rijden we richting het vliegveld, maar we stoppen nog even om Briany-kruiden te kopen, zodat Susanne thuis ook een poging kan doen om de kruidenrijst te maken (zou later op het vliegveld weer in beslag genomen worden...).

De aankomst bij het vliegveld is trouwens ook een hele andere dan een ritje naar Schiphol. Er zijn verschillende veiligheidszones, die je allemaal moet passeren. Als je aankomt met de auto wordt eerst de hele auto gecheckt, waarbij ook snuffelhonden de auto doorgaan. Daarna een standaard checkpoint, waarbij met spiegels onder de auto gekeken wordt en een veiligheidsgebouw. Tot dit gebouw mogen ‘gewone bezoekers’ komen en neem je afscheid, wat wij ook uitgebreid van Sertip doen. Onze bagage en wij worden voor de eerste keer gecheckt. Je loopt door het gebouw waar je vervolgens met een bus naar de terminal gebracht wordt, die circa 1 km verderop ligt. Daar opnieuw verschillende scans en tot slot bij het inchecken nog een final-check. De koffer, tassen en wij zijn nu 4x gecontroleerd, waarbij opvalt dat ze ook serieus goed kijken wat er allemaal in de tassen zit; iets wat wij in het verleden wel anders hebben meegemaakt. We vertrekken precies op tijd richting Wenen.

Terugkijkend kunnen we niet anders zeggen dan dat het een hele bijzondere reis was. Wel een hele andere vakantie dan we ooit gehad hebben. De warmte en gastvrijheid die wij de afgelopen week ervaren hebben is ongekend (wij bleven ons maar afvragen wanneer wij iets terug moesten doen...). Daarbij zijn de steden hier mooi, levendig en gezellig. Voordat wij naar Irak afreisden hebben we het uiteraard ook over onze veiligheid gehad en ook besproken wat we zouden doen als.. Als iets 100% meegevallen is, dan is het de veiligheid in Irakees Koerdistan, waar je je trouwens wel toe moet beperken. Terwijl wij in Irakees Koerdistan zaten zagen wij op het nieuws bomaanslagen in Baghdad, maar wij hebben ons letterlijk geen enkel moment van de reis onveilig gevoeld, sterker nog, misschien is het hier wel veiliger dan in menig grote Europese stad (m.u.v. het verkeer dan :-). Zonder angst durf ik iedereen aan te raden om dit deel van Irak te bezoeken en te genieten van de leuke mensen, de steden en de natuur!