Sulaimaniya, dag 7

Vanmorgen werden we wakker in ons bijzondere ‘hotel’. Omdat we de afgelopen dagen al zo veel gegeten hebben, kopen we gewoon een brood bij de bakker. Op de rand van de stoep (nu nog in de zon) eten we rustig het brood op. Om 9 uur hebben we afgesproken met Servan, hij zou een taxi naar het busstation regelen. Precies om 9 uur is de taxi er. Binnen 5 minuten waren we bij het busstation, wat we trouwens zelf niet lopend gevonden zouden hebben. Eenmaal aangekomen blijken wij de twee laatste twee passagiers te zijn waar nog twee mensen op zitten te wachten om naar Halabja te gaan. We betalen de 14.000 dinar en stappen in. De chauffeur rijdt de 1,5 uur keurig.

Halabja is vooral bekend vanwege de gifgas-aanval die Saddam Hoessein op de Koerdische bevolking in de genoemde plaats heeft uitgevoerd in 1988. Kort na binnenkomst van de stad ligt het grote monument rechts van de weg. De chauffeur zet ons voor de ingang af en wij lopen richting de ingang. Het monument omschrijven is al een opgave op zich, het lijkt een grote circustent met een bol tussen de palen op het hoogste punt. Na de uitleg blijken het 4 handen met de wereld ertussen voor te stellen.

Het bezoek is indrukwekkend. Zoals je misschien mag verwachten is het een ongecensureerde weergave van wat er precies gebeurd is in 1988 en wat de gevolgen waren. De Arabische en westerse wereld komen er trouwens ook niet heel goed vanaf omdat zij in eerste instantie glashard bleven ontkennen dat dit gebeurd was. Het waren Iraanse verslaggevers die de wereld bleven bestoken met de gruwelijke beelden en verhalen, die we ook vandaag wederom zien.

Na de rondleiding besluiten we het stadje te bezoeken. Omdat het vrijdag is, is het weekend en zijn veel winkels dicht. Terwijl wij door de stad lopen klinkt de oproep tot het vrijdaggebed. Uit alle hoeken en gaten komen mannen aanlopen om naar de moskeeën te gaan. Wij lopen rustig door, totdat wij op het centrale plein thee gaan drinken. Eerder hebben wij al gratis brood gehad (geen idee waarom), maar ook voor de thee mogen wij niet betalen.. We blijven rustig zitten en wachten af tot de moskeeën leeg lopen. Ondertussen groeten wij vriendelijke alle mannen die voorbij lopen, vrouwen zouden we ook wel willen groeten, maar behalve Susanne zijn die niet aanwezig.

Na een uur ‘s middag wandelen we terug naar de ‘garage’ om een taxi terug naar Sulai te nemen. We moeten even wachten, maar na een minuut of 20 rijden we terug. Deze chauffeur weet het gaspedaal weer goed te vinden, we zijn opeens weer blij met alle drempels en checkpoints onderweg. Bij het laatste checkpoint voor Sulai worden alle paspoorten en id-kaarten in beslag genomen en wij houden er niet van om in deze landen het paspoort uit het oog te verliezen. De paspoorten worden ingenomen en wij moeten verderop parkeren. We stappen snel uit en lopen naar het loket, waar het drukken en duwen is (bij de mannen) om je kaart/paspoort weer terug te krijgen. In eerste instantie wil je nog netjes het goede voorbeeld geven, maar ook mijn geduld eindigt en ik gebruik alle ledematen om mijzelf naar voren te werken, wat werkt.

Terug in Sulai bezoeken we twee parken, waar de gemiddelde inwoner van Sulai de vrijdag door brengt. De parken zijn vol met picnickende de mensen. Terwijl wij in het park lopen belt Servan, hij nodigt ons uit om tussen 19 en 20 uur bij hem op kantoor te komen, we gaan vanavond gezellig samen eten en drinken. We houden nog een sanitaire stop in het appartement en lopen weer de stad in. Er zijn niet veel terrassen, maar aan de hoofdweg zit iets wat op een terras lijkt. Ondanks dat er uitsluitend mannen zitten, gaan wij toch maar zitten. We mogen ook nog wat bestellen, het wordt een jus d’orange, een koffie en een waterpijp. Die laatste is echt iets wat alleen voor mannen is, maar Susanne heeft er ook niet echt behoefte aan.

Halverwege de waterpijp belt Servan, hij is onderweg. We rekenen snel af en stappen in. Met Servan en een vriend/collega gaan we onderweg naar zijn huis, tussendoor stoppen we nog voor vers vlees, groente en yoghurt. Het appartement van Servan deelt hij met een oudere man en is niet heel groot. De hal daarentegen is enorm. Er staat al een bank en als er een tafel, een paar stoelen en een laptop met muziek geplaatst zijn is het net een woonkamer. De drank (wijn, ouzo, wodka en bier) staan op tafel en de avond wordt steeds gezelliger, waaraan ook Susanne zelfs mee doet. We zijn oud-Hollands aan het gourmetten, wat toch apart is om te doen hier in Irak! Rond 23 uur rijden we terug naar het appartement. Weer een mooie dag in Irak achter de rug!