Erbil, dag 1

Erbil, 27 april 2013


Het went snel, maar als je er toch wat langer over na denkt blijft het wat bizar klinken: we zitten in Irak!

Na twee soepele vluchten landen wij om 15 uur Nederlandse tijd. Susanne is blijkbaar over haar slaapprobleem in vliegtuigen heen; na de dronken man die naast haar zat, heeft Susanne het meest geslapen van alle passagiers..

Adam had geregeld dat wij op het vliegveld opgehaald zouden worden door een oude vriend van hem. We zouden hem bellen als we geland waren. Omdat mijn oude Nokia in mijn koffer zat, moesten wij wachten met bellen tot dat de koffer van de band rolde. Het wachten op zich was niet erg, buiten scheen de zon volop en met een temperatuur van 30 graden konden de pijpen van de broek geritst worden. Sertip kwam een kwartiertje later aanrijden en we vertrokken richting Erbil.

Wij hadden na de aankomst het idee om vandaag relaxt de stad wat te verkennen. Blijkbaar dacht Sertip hier anders over, want meteen na aankomst in het hotel werden de plannen voor de rest van de dag besproken.

De gastvrijheid is trouwens onvoorstelbaar! We mogen het hotel niet betalen, het eten niet, en ook geld wisselen wordt ons onmogelijk gemaakt.. “Waarom moet je geld wisselen als je niks hoeft uit te geven?” Dus... We dringen een paar keer aan, maar dat maakt niks uit; we mogen niet betalen. Ondanks dat het wel relaxt klinkt, voelt het toch niet lekker.

We spreken af dat wij om 19 uur opgehaald worden uit het hotel. Sertip heeft zijn vader en broers uitgenodigd om samen met ons te gaan eten. De 1,5 uur voor het vertrek gebruiken wij om de buurt te verkennen. Omdat een goede kaart niet voor handen is, lopen we op gevoel richting de stad. Al snel belanden we in een gezellige winkelstraat, waar we merken dat hier niet veel (westerse) toeristen komen. We worden door bijna iedereen nagekeken. In het begin twijfelen we nog even over veiligheid (het is toch Irak), maar al heel snel verdwijnt dat gevoel ook weer. Het gaat er gemoedelijk en ontzettend vriendelijk aan toe. Omdat we geen geld hebben kunnen wij niks kopen en een wisselkantoortje is er niet. We proberen ook in wat winkels te wisselen, maar dat gaat ook niet.

Als wij net terug zijn in het hotel komt Sertip al. We stappen in zijn (hele dikke 8 cilinder) auto en rijden naar de citadel van Erbil; met 7000 jaar permanente bewoning een van de oudste nederzettingen op aarde. We lopen rond de citadel, later deze week bezoeken we de oude stad zelf ook nog, want we moeten door voor het eten.

We rijden richting de buitenwijken van de stad. Bij een, naar westerse maatstaven, wat bijzonder ogend restaurant stappen we binnen. Zijn vader en broers zitten te wachten. Niet lang daarna begint het uitbundige diner. De tafels worden volgezet met gerechten en als alle schaaltjes bijna leeg zijn wordt direct een ober geroepen om weer nieuwe te brengen. Als je even stopt met eten, wordt meteen je bord vervangen door een schoon exemplaar, met schoon bestek om daarna weer vrolijk verder te eten. Na dit voorgerecht wordt de tafel schoon gemaakt zodat er twee grote schalen met vlees en rijst geserveerd kunnen worden. Het feest begint weer van voor af aan :-)! De vader van Sertip spreekt geen Engels, maar we proberen toch wat te communiceren. Hij draagt trouwens traditionele kledij van geitenwol en als hij opstaat staan zijn zonen ook op. Bij terugkomst staan zij opnieuw op, tot dat vader zit. Een aparte traditie. Voor het nagerecht gaan we naar een andere tafel. Baklava, nog iets zoets en veel fruit zijn het dessert, uiteraard afgesloten met thee (what else?).

Na het eten nemen wij afscheid van vader en broers en rijden wij een stukje verder richting het grootste winkelcentrum van Irak, de Family Mall. Het doet denken aan de grote Amerikaanse malls, behalve dan dat er buiten een compleet pretpark is waar je gratis in allerlei attracties mag. Om de mixed grill te laten zitten waar die zit houden wij het op rondlopen. Als we uitgewandeld zijn rijden we terug naar het hotel.

Morgen vertrekken we naar het oosten, Dohuk is de bestemming. We rijden met de broer en vader van Sertip mee, die ook naar Dohuk gaan. Als het goed is zien we daar Swuan en de kinderen. Op zich schijnt de weg naar Dohuk veilig te zijn, maar in de reisgidsen wordt met name het stuk bij Mosul als ‘grijs gebied’ omschreven...

Nog een leuk weetje tot slot: Op de balie bij het hotel staat een net bordje met daarop: beste gasten, wilt u tijdens uw verblijf:
Uw vuurwapen afgeven bij de receptie;
Uw kamersleutel afgeven indien u het het verlaat;
Geen alcohol meenemen naar het hotel.

het is toch nog steeds een bijzonder land!