Dohuk, dag 2

Na het ontbijt vanmorgen werden we opgehaald door Sertip. We hadden om 9 uur afgesproken, dus konden eerst nog redelijk uitslapen. Sertip wilde ons vanmorgen een stadstour geven, dus dat gebeurt ook. In ongeveer een uur tijd zien we alle highlights van Erbil, wat er overigens niet bar veel zijn. De citadel is verreweg de mooiste en belangrijkste bezienswaardigheid in de stad, welke vooral voorzien is van winkels, veel winkels. Het vertrouwen in de mensen hier is groot, buiten de winkels staat een deel van de voorraad opgeslagen, zoals wasmachines, banken en andere elektronica. Geen spullen die je ‘s avonds weer even naar binnen tilt. Sertip geeft aan dat dit normaal is, men steelt hier niks...

Tijdens de stadstour komen we ook door Ainkawa, een Christelijke buitenwijk van Erbil. Waar het mij gisteren niet gelukt is om een biertje te kopen, hangen hier de Heineken reclames volop aan de gevel. Sertip vertelt ons dat je ook in de stad wel alcohol kunt kopen, maar dat je wel even moet weten waar. Iets waar wij niet meer achterkomen voor ons vertrek. We eindigen bij een taxi-stop waar we overstappen op een taxi richting Dohuk (of Duhok of Dahuk, de naam van de stad wisselt nogal eens).

De chauffeur spreekt geen woord Engels, dus Sertip geeft hem alle aanwijzingen. Hij vertelt de chauffeur precies wat wel en niet te doen en waar wij afgezet moeten worden. We wisselen voor het eerst geld en stappen in voor een dollemans rit van 2 uur. Susanne is normaal gesproken wel wat gewend, maar grijpt na 45 minuten voor de zekerheid een plastic zakje; ze heeft het gevoel dat ze vreselijk over haar nek moet gaan van het harde remmen, optrekken en hoekend sturen.. Gelukkig zijn we wel wat gewend qua rijstijl, van het idiote inhaal gedrag of hoge snelheden op b-wegen krijgen we geen natte bilnaad meer :-)

Sertip belt ons tijdens de rit nog een paar keer op om te checken of alles goed gaat. Hij vertelt ook dat hij een hotel in Dohuk geregeld heeft en dat Jevan ons daar komt ophalen (Omdat we na 6 jaar buren te zijn geweest nog steeds niet weten hoe wij haar naam nu schrijven, hebben we het maar gewoon gevraagd, zo dus..). Moet ik nog vertellen dat het wederom gratis is? Net na het inchecken klinkt buiten een hele harde knal, waarbij we elkaar toch even vragend aankijken. Het blijkt een klapband te zijn. De kamer is netjes en schoon en het hotel schijnt naast de bazaar te liggen. Omdat Jevan ons om 14 uur komt ophalen maken we even gebruik van het tussenliggende uur om de bazaar te verkennen. We lopen rond, maar wat wij zien geeft ons niet het idee dat dit de bazaar is die ook in de boeken genoemd wordt. We keren terug naar het hotel, waar wij in de zon de komst van Jevan afwachten.

Het is ontzettend leuk om Jevan weer te zien. Ook Kardo is meegekomen, maar is (nog steeds) verlegen. Hij zegt niet zo veel Nederlands meer te spreken, wat later wel weer mee blijkt te vallen. Ook een broer van Jevan is meegekomen. We gaan eerst naar een restaurant waar we weer heerlijk eten en bijpraten. Na het eten gaan we naar het huis van de broer, waar we de rest van de familie ontmoeten. Een deel hebben wij in Nederland ook al (vaker) gezien, andere ontmoeten wij voor het eerst. Royina, Mira en Rocan komen later allemaal langs. Als we een uur of twee bijgepraat hebben met koffie / thee erbij, is even de vraag wat we gaan doen. Een van de ideeën is naar een berg te gaan, met een mooi uitzicht over Dohuk. Klinkt goed, dus we stappen in en rijden erheen. Het uitzicht is prachtig, zeker omdat de zon ook onder gaat, the golden hour. Na een uurtje rijden we terug richting de stad en bezoeken de Dohuk Dam, waar restaurant, cafes en kraampjes zijn. We stoppen er voor een kopje koffie en chocolade. Na het drinken rijden we terug naar het huis van Jevan.

Jevan was eerder die dag bescheiden over het huis, wat slechts twee slaapkamers zou hebben. Dat het een grote woonkamer, giga-keuken en hele grote slaapkamers heeft werd even niet vermeld. Het is ondertussen al tegen 21 uur en de tafel wordt volgezet met eten. Het smaakt wederom heerlijk. Afvallen hier in Irak is een soort onmogelijkheid!

Het is echt onwijs leuk om hier te zijn en Jevan en de kinderen weer te zien. De gastvrijheid is zo on-Nederlands groot. Eerder vandaag hebben wij dit ook nog aangegeven bij Jevan, we hebben ook verteld dat het ons wel wat ongemakkelijk laat voelen. Jevan geeft aan dat zij toen zij in Nederland woonde zich aangepast heeft aan de Nederlandse cultuur, maar dat zij dat nu van ons verwacht... We gaan ons best doen!

Ps. wegens uber-traag internet komen de foto’s morgen.