Dag 11

Vanmorgen vroeg werden we door de Noord Koreaanse conducteur om 02.45 uur gewekt: “over 20 minuten komen jullie aan in Shanhaiguan”, nou ja zo iets moet hij gezegd hebben. Even checken of je alles in de tas hebt gedaan, Susanne gooit nog even de lege glazen flessen in de afvalbak (zal de rest van de trein leuk gevonden hebben) en we zijn er. De conducteur hoeft hier waarschijnlijk niet vaak mensen uit te laten stappen, hij doet de deur aan de verkeerde kant open. Na over de rails geklauterd te hebben, besluiten we maar even om de trein heen te lopen en het perron van onze trein op te zoeken. Ergens hier op het station moet een gids ons op staan te wachten om ons naar het hotel te brengen. Als we de trap afgaan komt ze van de andere kant aanrennen: “are you” en ze wijst naar haar grote papier. Samen verlaten we het station, tenminste... Voordat je in China het station mag verlaten moet je eerst je treinkaartje laten zien. Díe heeft onze conducteur niet terug gegeven. Het lijkt ons simpel; kaartje kwijt, twee Nederlanders, een Chinese gids: oké, ga maar door. Maar dit is China. Ook al is het 3.00 uur 's nachts, eerst een kaartje. Toen we doorhadden dat we hier anders toch wel een tijdje zouden staan zochten we in onze handbagage maar naar de plaatsbewijzen, dat is trouwens wat anders dan een ticket. We mochten door. Snel met de taxi naar het Shanhai Holiday Hotel, in de oude stad van Shanhaiguan. De receptionist had absoluut geen haast en toen het 03.30 uur was en haar shift zat er op, deed ze het werk over aan iemand anders. Opvallend was dat onze gids nog moest betalen, contant. Eindelijk naar de kamer en weer even een paar uurtjes slapen.

's Ochtends hadden we om 8.00 uur afgesproken voor het ontbijt. Wij wisten eigenlijk ook niet waarom, we hadden geen gids geboekt. Toen we de kamer uitliepen lag onze gids nog in een bank in de lobby te slapen. Ze heeft ons vervolgens alleen maar naar de ontbijtzaal gebracht... China hè.

Na het ontbijt even rondwandelen in de oude stad. De oude stad is ommuurd en de Chinese Muur is aan twee kanten verbonden met de stadsmuur. De Eerste pas onder de Hemel (de eerste doorgang onder de Chinese Muur vanaf de zee) bleek in de buurt. Het bleek super toeristisch! Niet met westerse toeristen, er waren uitsluitend Chinese toeristen (O ja, en wij :-) ) .Busladingen vol! We hebben voor het eerst een stuk over de Muur gewandeld. Erg mooi en indrukwekkend. Het moet een enorme klus zijn geweest om zo'n muur te bouwen. Na een wandeling over de Muur op naar de plaats waar de Chinese Muur uiteindelijk in zee loopt. Stefan vroeg zich af of je daar een dag mee kan vullen. Voor de zekerheid besloten we maar om de 5 km tussen de Eerste pas onder de Hemel en de Muur in zee te wandelen. Gewapend met een kaart van het hotel (in het Chinees) moest het lukken. Na drie kwartier lopen merkte we dat we niet de Muur aan het volgen waren, maar de stadsmuur. We konden dus weer helemaal terug, maar wisten nu wel waar we zaten. Onderweg nog even een warenhuis in, mijn onderbroek waren op... Blijkbaar toch niet helemaal goed opgelet bij het inpakken van mijn tas.

Volgens de borden (die we later tegen kwamen) zou de wandeling 5 km zijn, maar dat bleek toch veel meer. Na bijna 2 uur wandelen waren we er. Onderweg trouwens wel fantastische dingen gezien. Laolongtou, de plaats waar de Muur in zee gaat, blijkt een nog grotere toeristen attractie te zijn dan de Pas. Hier moeten zeker tienduizend Chinezen rondlopen, het krioelt er hiervan. Op zich is deze plek wel het bezoeken waard. Je staat op het meest oostelijke deel van de Muur. Bij het verlaten van het park zie je duidelijk welk deel gerenoveerd is en welk deel van de Muur niet. Niet ver van de ingang is de Chinese Muur niet meer dan een soort dijk. Het is uitsluitend aarde, stenen zijn niet zichtbaar. Voor de terugweg besluiten we een lokale driewieler te nemen. Die gasten vallen ons de hele dag al lastig (of we geen taxi nodig hebben), maar weer 2 uur terug lopen zien we ook niet zitten.......

De rit begint goed. Na een klein stukje rijden stop 'ie en wil dat ik ga rijden. Dat klinkt misschien leuk, maar als je ziet hoe die gasten hier rijden en het compleet negeren van alle regels (welke regels), doe ik in mijn beste Chinees en met handen en voeten mijn best om duidelijk te maken dat hij zelf een prima chauffeur is! Hij rijdt maar weer door. Een minuut later moet ik roken van hem. Weer moet ik mijn best doen om het af te wijzen. Susanne vindt het nog wel grappig, ik ga de volgende keer weer gewoon achterin zitten. Zeker nadat hij de hele tijd aan mijn benen ging zitten. Nou ja, benen, vooral aan mijn beenhaar! Hij vond het prachtig en liet zijn benen ook even zien... Inderdaad: geen haar. Weer een minuut later geeft hij aan dat we ergens wat gaan eten: ik dacht het niet. Nadat hij bij een afslag de verkeerde kant op gaat wordt ik een beetje pissig en zeg dat hij om moet keren. Even voor de duidelijkheid, hij spreek geen woord Engels, wij geen woord Chinees. Hij keert om. Aangekomen bij de Pas loopt hij na het afrekenen weer achter ons aan. We proberen duidelijk te maken dat hij weg moet. Na veel handgebaren vertrekt hij eindelijk....

Vanavond nog even wat gegeten in een lokaal restaurant. We hebben vervolgens nog even op straat zitten kijken naar de parade van Chinezen die aan ons voorbij trok. Geweldig! In eerste instantie zijn de Chinezen argwanend, maar als je lacht en vriendelijk 'Ni Hao' zegt lachen ze vriendelijk terug.