Dag 8, 25 juli 2010

Puno, 25 juli 2010

Je raadt het al: vanmorgen begon de dag alweer vroeg. Gelukkig slaap je op deze hoogte niet al te best, dus opstaan om 5.45 uur was ook vandaag geen probleem. We hebben ondertussen een 9 tot 6 ritme; we gaan om 9 uur naar bed en staan zo rond 6 uur op. Ruim voor 7 uur werden we opgehaald voor de reden dat ongeveer alle toeristen naar Puno komen: het Titicacameer. Voordat ik beschrijf hoe de dag verliep eerst even bedankje voor iedereen die ons geadviseerd heeft om warme kleren mee te nemen! Het was vanmorgen erg koud, we zaten te rillen in het busje en ook op de boot zaten ze binnen dik ingepakt... Echt het zomervakantie-gevoel! Over kleren gesproken, de eerste week zit er op, het werd voor mij dus tijd voor een nieuw t-shirt, gisteren in de bus rook ik mijzelf, dat is zelfs voor mij zo'n beetje de grens :-).

Na het vertrek uit de haven varen we een half uur en bereiken de drijvende riet-eilanden. Ondanks dat het Volendam-gehalte erg hoog is, is het een leuk bezoek. Eerst wordt op humoristische wijze uitgelegd hoe die eilanden gemaakt worden, waarna we door een oude man 'meegelokt' worden in een van de huisje om die van binnen te bekijken. Het huisje van binnen bezoeken is grappig, maar uiteraard is het de bedoeling dat we in de huisjes ook iets kopen, dat doen we dan ook maar. Susanne zoekt de minst lelijke kussenhoes uit, die 25 Solles kost. We geven 40, waarna we 5 terug krijgen... De taalbarrière komt weer even om de hoek. Met veel moeite krijgen we ook de andere 10 Solles (*kuch* 2,80 euro) terug. We warmen nog even op in de zon, want zodra die gaat schijnen is het werkelijk heerlijk buiten. Het is trouwens ook leuk om even achter de huisjes te kijken, aan de voorkant ziet alles er prachtig uit, aan de achterkant ligt overal vuilnis en zijn ook de huisjes een stuk minder netjes & mooi. Na bijna een uur vertrekken we naar het volgende bestemming: Isla Taquile, zo'n 2,5 uur varen in het winterzonnetje. Op het achterdek kunnen we heerlijk zonnen en dat doen we dan ook, zo komt dat zomervakantie-gevoel toch weer een beetje terug, zeker als we met zonnebrandcrème aan de slag moeten.

Halverwege de vaartocht begint onze boot problemen te krijgen, 5 of 6 keer valt de motor uit. Elke keer wordt er een nieuwe jerrycan met diesel aangesleept, maar die zijn op een gegeven moment ook op. Ongeduldig lopen de gids en de kapitein heen en weer en de gids geeft aan voor de terugweg al een andere boot geregeld te hebben, maar eerst moeten we het eiland maar eens zien te bereiken. Als de boot stil ligt gaat het mee op de deining van het water, iets waar ik erg slecht tegen kan. Susanne merkt nog even op dat ik op zich wel een zwak gestel heb: ik kan niet tegen varen, niet tegen rauw eten en sinds kort ook niet tegen hoogte. Met ruim een uur vertraging komen we toch aan. Na aankomst mogen we eerst een half uur bergop wandelen, bij 3800 meter boven zeeniveau valt dat niet mee kan ik melden! Hijgend en puffend komen we eindelijk aan in het dorpje. We schijnen mazzel te hebben, er is een feest aan de gang ter ere van de Heilige Jacobus, de beschermheilige van Isla Taquila. Het hele dorpsplein staat vol dansers en het ziet er allemaal prachtig uit. We twijfelen even of dit echt vanwege Jacobus of vanwege de toeristen is... In ieder geval is het leuk om te zien. Het eiland op zich is zeker de moeite waard. Overal kleine huisjes en mensen die in traditionele klederdracht lopen, maar ook prachtige uitzichten over het Titicacameer en de besneeuwde bergen van Bolivia.

Tijdens de lunch durven we het, na de verhalen van mijn vader, niet aan om voor de Titicacavis te gaan, we kiezen (hopelijk) veilig voor een omelet. Na de lunch lopen we nog een stuk over het eiland, waarbij je ook direct weer duidelijk hebt dat de lucht nogal ijl is. Vervolgens dalen we de 545 steile treden naar de haven af. Zoals verwacht ligt onze boot van de heenweg er weer, maar volgens onze gids is de boot gerepareerd. Er scheen op de heenweg water in de brandstoftanks te lopen, dat was opgelost. We installeren ons weer op het achterdek voor een zonnige terugreis van 3 uur. Als we terug varen zien we langzaam en op een grandioze wijze de zon zakken in het meer, wat weer mooie plaatjes oplevert. Bijzonder (vinden wij) is dat terwijl de zon achter de bergen zakte in het westen, de maan op een prachtige manier op kwam in het oosten. Prachtig!

Als we aankomen in Puno is het alweer donker, het is 18.00 uur. Op de boot gesproken met 2 Nederlanders die ook al in Bolivia geweest zijn, hun verhalen zijn optimistisch. Dat het een mooie dag is blijkt ook wel uit de 138 foto's die we vandaag gemaakt hebben. Morgenochtend (moet ik nog melden dat dit weer vroeg is?) vertrekken we richting La Paz. We zijn benieuwd!


@ Ma & Cornelus Lof: jammer dat jullie de finale met 6-7 3-6 verloren hebben....