Dag 9, 26 juli 2010

La Paz, 26 juli 2010

Buenas Tardes! Vandaag stond de reis van Puno naar La Paz op het programma. Vanmorgen waren we om 6.40 uur op het busstation, onze bus zou rond 7.30 uur vertrekken. We hadden echter niet door gekregen dat de bus van 7.30 uur niet zou rijden, maar met een beetje mazzel waren we dus nog op tijd. In eerste instantie dachten we dat ze ons voor de gek hielden en ons in een bus eerder probeerde te krijgen, andere reizigers in de bus vroegen ons hoe wij te weten waren gekomen dat de bus een uur eerder vertrok...

We rijden in eerste instantie door Peru, zo´n 25 minuten voor de grens kregen we de visa-papieren voor Bolivia, wat in een rijdende bus niet al te makkelijk in te vullen is... Voordat we bij de grens komen krijgen we, in slecht Engels, nog even een uitleg van de procedure. Wat in ieder geval duidelijk is: we gaan niet in deze bus verder. Buiten de bus word het vanzelf een beetje duidelijker:
Het eerste kantoor van de Peruaanse douane bezoeken voor de juiste stempel
Het tweede kantoor van de Peruaanse douane in voor het krijgen van de juiste uitreisstempel
Op naar het wisselkantoor voor Bolivianos
Bagage uit de bus halen en 200 meter door niemandsland heen wandelen, op weg naar Bolivia
Naar de Boliviaanse douane en daar de juiste stempels en papiertjes krijgen, zodat we verder kunnen.
Op zich wel een leuke bezigheid :-). Bolivia ligt trouwens een uur dichterbij Nederlands dan Peru. In Bolivia moeten we wachten op de nieuwe bus. Het blijkt dat we het eerste stuk met twee minibusjes vervoerd worden. Wist je trouwens dat je met 16 man in zo´n busje past? Wij in ieder geval niet! In Copacobana (het strand in Rio is vernoemd naar deze plaats), 8 kilometer van de grens, moeten we weer overstappen. De bagage wordt op het dak van de bus gebonden en na een pauze van een half uur reizen we verder naar La Paz.

In het nieuwe busje heb ik de `eer´ achterin, op de achterste bank aan de ene kant Susanne naast me te hebben en aan de andere kant een stinkende, smerige Boliviaan; dit overdrijf ik niet, die man stonk verschrikkelijk! Het genot werd nog groter toen hij tegen mij aan in slaap viel... Susanne kon een raampje open doen, zodat de reis nog enigszins dragelijk werd. Na een uurtje moesten we met z´n allen de bus uit, we moesten het Titicacameer oversteken per boot. De bus op het ene vlot, wij in een ander bootje. Na de oversteek was het nog 3 uur naar La Paz. Zoals waarschijnlijk bekend is slaapt Susanne zodra iets begint te schudden, hobbelen of dobberen, maar ook ik heb me overgegeven aan de slaap. Net voor La Paz werden we allebei weer wakker.

Bolivia wordt ook wel het armste Zuid-Amerikaanse land genoemd en dat is goed te zien. De wegen zijn over het algemeen redelijk, maar we zien slechts weinig huizen die echt af zijn. Als de huizen dan af zijn, zien ze er vaak alweer vervallen uit.

We komen La Paz binnen via El Alto, de buitenwijk die op 4100 meter hoogte ligt. La Paz staat ook wel bekend als de hoogte hoofdstad ter wereld, ondanks dat het niet de hoofdstad van Bolivia is. In El Alto zetten we eerst een aantal Bolivianen af. Omdat het afzetten altijd even duurt (het pakken van de bagage kost tijd), ondertussen hebben wij de mogelijkheid om de bezigheden op straat te zien. Overal zijn mensen in traditionele kleding spullen aan het verkopen en aan het kopen. De straten zijn druk en levendig, je ziet overal winkeltjes, er worden auto´s gerepareerd (recycling in optima forma) en er is fruit in overvloed te koop. Vanuit El Alto dalen we via steile wegen af naar het centrum, wat zo´n 400 meter lager ligt. Het uitzicht is prachtig vanuit de bus! Ondanks dat we het centrum naderen wordt de stad niet echt mooier, het blijven dezelfde huizen van rood baksteen, die meestal niet af zijn.

Na aankomst bij het busstation in La Paz blijkt er niemand te zijn om ons op te halen... We zijn dan wel eerder dan verwacht, maar besluiten toch maar even het de lokale agent te bellen. Susanne regelt dat we als nog binnen 10 minuten opgehaald worden. Het hotel bevindt zich opnieuw midden in de stad, naast de San Franciscokerk. Na de bagage in het hotel gelegd te hebben gaan we de stad in. Er zijn een stuk minder toeristen dan in Peru, maar ook een stuk minder banken. Het kost even moeite om een pinautomaat te vinden. Onderweg komen we nog een beginnende staking tegen, waarschijnlijk van buschauffeur of zoiets. De ME is volop aanwezig. Op de heenweg kunnen we er nog gewoon langs, maar op de terugweg staan stakers en ME recht tegenover elkaar. Er klinken soms harde knallen, ik denk van vuurwerk...

Eigenlijk wil ik morgen de gevaarlijkste weg ter wereld af mountainbiken. We zoeken een touroperator die dit in de aanbieding heeft, helaas blijkt dat het niet goed mogelijk is... We zouden dan morgen om 20.00 uur terug komen, dat is ook het moment dat de bus naar Uyuni vertrekt... Jammer! Susanne was in het begin nog sceptisch, maar ook zij vond het jammer dat het niet door kon gaan..

Bolivia is geen rijk land, daardoor kan je heerlijk eten voor weinig geld. Ik heb vanavond een Filet Mignon, die nauwelijks op mijn bord paste, een paar grote biertjes en Susanne een Pisco (Peruaans drankje) en een groot bord pasta, totaal voor 16 euro! Je begrijpt dat we direct verliefd zijn geworden op Bolivia!

Buenas noches!