Dag 11, 28 juli 2010

Gisteravond zijn we per nachtbus vertrokken vanuit La Paz. Omdat we vanuit het dal eerst omhoog reden hadden we een prachtig uitzicht over de stad, nu bij nacht. In eerste instantie lijkt de reis voorspoedig te gaan, de bus is niet al te vlug, wat in dit soort landen een voordeel is, omdat ze dan niet de meest krankzinnige inhaalacties uithalen, maar juist ingehaald worden. Om 22.30 uur gaat de film uit en de stoel een heel eind achterover: lekker slapen!

Het lekkere slapen eindigt om 3 uur in de nacht... Het is namelijk het einde van de geasfalteerde weg!! Vanaf nu gaat het onverhard richting Uyuni... De hele bus gaat te keer, we zitten te schudden in de stoelen, alles rammelt en het echte slapen is dus over. Als de powerplate van Vanessa echt zou werken, zouden we op deze rit kilo´s zijn kwijt geraakt. Het gaat zo te keer, dat Susanne zelfs behoorlijk misselijk wordt. De temperatuur daalt ook enorm, het condens aan de binnenkant van de ramen is stijfbevroren, als je het weg haalt is het met een minuut weer dichtgevroren. We kruipen dus helemaal onder ons dekentje.

Om 7.30 uur komt een einde aan de rit, we zijn in Uyuni, in Zuid-Bolivia, zo tussen de grens met Argentinie en Chili. Ook als we de bus uit lopen is het ijskoud! Het vriest behoorlijk. Ik pak snel mijn winterjas uit mijn tas en zoek het kaartje van Uyuni wat we in La Paz gekregen hebben. Hierop moet het busstation en ons hotel staan. We lopen rillend van de kou naar het hotel. Eenmaal aangekomen blijkt het binnen niet veel beter dan buiten, de thermometer in de lobby geeft 2 graden aan! Er blijkt nog geen kamer vrij te zijn... Een beetje balend installeren we ons op de bank, de kamers zouden om 11.30 uur vrij zijn. Susanne besluit de slaap die ze door het gehobbel (normaal is dat juist slaapverwekkend voor haar) en de misselijkheid gemist heeft op de bank in de lobby in te halen. Blijkbaar spreekt dit de eigenaar van het hotel niet aan, aangezien alle huidige gasten langs ons in de lobby moeten lopen, want binnen no-time is er toch een kamer vrij :-). Snel onder de (hele dikke) dekens en nog een paar uurtjes slapen!

Als we wakker worden is de temperatuur buiten al een stuk opgelopen, het is geen 20 graden hoor, maar in de zon is het lekker. In het ¨centrum¨ van Uyuni gaan we op een bankje in de zon zitten, erg veel is hier niet te doen. Er zijn hier veel backpackers en veel pizzeria's, maar die combi is vast geen toeval.

We gaan ook op zoek naar postzegels, kaarten worden overal verkocht, maar postzegels kopen kan alleen op het postkantoor. Als we die uiteindelijk gevonden hebben lijken we wel 40 jaar terug te gaan in de tijd. Het postkantoor is donker, er is een houten balie met van die matglazen schuifraampjes. Achter de balie zit of staat niemand, de drie vrouwen die er werken zitten achter een bureau te typen op een TYPEMACHINE! Het is zelfs geen moderne, het zijn antieke typemachines! Echt waar, we geloofde onze ogen niet! Die hebben we zelfs in China en Noord Korea niet gezien! De vrouwen zijn wel behulpzaam en de zegel zijn zo gekocht. We hebben de kaartje als geschreven, wat dom is... Op een kaart naar Europa moeten minimaal 3 postzegels, welke hier natuurlijk niet klein zijn..

Nu zit ik in een supermarktje annex internetcafe. In ons hotel is geen internet, dus ook niet draadloos. Helaas dus ook geen foto's vandaag. Morgen gaan we doen wat alle toeristen hier komen doen: naar de zoutvlakte. We zitten daar 3 dagen, het zou best kunnen dat we pas in Potosi weer een berichtje kunnen plaatsen.