Dag 12, 29 juli 2010

In een zouthotel net buiten de Salar de Uyuni, 29 juli 2010

Omdat we al een paar nachten niet best sliepen zijn we gisteravond op tijd naar bed gegaan. We hoefden vanmorgen ook niet vroeg op, want onze 'pick-up' was om 10.30 uur. We konden dus heerlijk uitslapen! Ondanks de elektro-kacheltjes in slaapkamer en in de douche was het vanmorgen weer ijskoud, het moet weer een paar graden gevroren hebben. Ook bij het ontbijt valt de temperatuur niet mee, de thermometer in de lobby geeft nog een graad minder aan dan gisteren; het is dus + 1 graad Celsius in het hotel.

Terwijl in Peru de afgesproken tijden (bijna) altijd klopte, is dat in Bolivia wel even anders. Je mag er rustig vanuit gaan dat ze minimaal een kwartier later komen, maar een half uur is ook niet vreemd. In eerste instantie mochten we niet mee met de mevrouw die ons oppikte. Een Italiaans stel, wat met dezelfde organisatie deze tour zou maken, mocht wel mee. Nadat ze weggereden en gekeerd waren mochten we plotseling toch mee... Bolivia zullen we maar zeggen. Vlak bij het centrale plein moest iedereen overstappen. Omdat het 's nachts zo koud is willen we graag een extra slaapzak mee, het kost wat moeite om die uiteindelijk te krijgen, maar het lukt.

Voordat we naar de Salar de Uyuni gaan stoppen we eerst nog even bij het lokale treinkerkhof, hier staan oude Franse en Britse locomotieven en goederenwagons weg te roesten in de woestijn. Op zich wel een aardig gezicht. Vervolgens echt op naar de Salar. Uiteraard wordt er nog even gestopt, zodat in het dorpje waar we langskomen de lokale bevolking ook een graantje van de toeristische activiteit kan meepikken. Na een minuut of 15 rijden we dan echt de Salar op. Het is meteen indrukwekkend!

Het uitzicht is grandioos! In eerste instantie zijn er kleine piramides van (met de hand gedolven) zout te zien, maar die verdwijnen naar een paar minuten. De Salar is qua omvang half zo groot als België, je kan je dus misschien voorstellen dat je op een gegeven moment overal om je heen alleen maar wit ziet en dat ziet er werkelijk fantastisch uit! Zout, zout en nog eens zout. We reizen in een groepje van 2 Italianen (inderdaad diezelfde als bij het hotel in Uyuni), een Zuid Afrikaan en wij twee. Iedereen is onder de indruk van de Salar. Na een stop bij een voormalig zouthotel, nu museum, reizen we nu 40 minuten richting, ja welke richting eigenlijk? We komen aan bij het Isla Incahuasi, een eiland midden op de zoutvlakte. Voordat we aankomen ligt iedereen in de Jeep te slapen, inclusief chauffeur!! Susanne, die vreemd genoeg als enige van ons alle wakker is, merkt dit op en maakt luidkuchend de chauffeur weer wakker. De Zuid-Afrikaan had ons nog verteld dat er op de Salar nog wel eens ongelukken gebeurde, waarbij wij ons lachend afvroegen hoe dat in godsnaam mogelijk was... Zo dus!

Op Isla Incahuasi is een nationaal park gevestigd, het eiland is namelijk dichtbevolkt met cactussen, precies zoals je een cactus voorstelt, hoog, met van die armen en allemaal naalden. We maken een wandeling van drie kwartier over het eiland, waarbij we op de top een prachtig uitzicht hebben over de Salar. Als we terug komen op het zout heeft de chauffeur een lunch klaargemaakt. Het uitzicht over de Salar is bizar, maar ook wat we beneden aantreffen; allemaal Jeeps en overal toeristen die aan het lunchen zijn aan kleine tafeltjes van zout... Apart! Na de lunch hebben we nog even de tijd om de Salar op te lopen en foto's te nemen.

We rijden weer verder. Na een minuut of 15 krijgen we pech, Jeep houd ermee op. Voor ons even mazzel, in de middle of nowhere kunnen we prachtige foto's maken. Ondertussen repareert onze chauffeur de Jeep, iets met de accu. Als de chauffeur klaar is met repareren legt hij uit hoe je mooie foto's met perspectief kan nemen. Ook haalt hij zijn mini Dinosaurus tevoorschijn, die wij later omdopen tot Rudie. We hebben in ieder geval lol met het maken van verschillende foto's op de zoutvlakte. Tegen vijf uur komen we aan bij ons zouthotel. Alles in het hotel is van zout: de muren, de vloer, de tafels, stoelen en zelfs het bed. Ondanks de kou kennen ze ook hier geen verwarming. We moeten het doen met de dekens en de extra slaapzakken die we hebben.

We liggen met de Zuid-Afrikaan op een kamer. Al snel blijkt dat veel woorden waarvan wij denken dat ze Zuid-Afrikaans zijn (hijsbakkie, amperbroekie, vliegnietsnelnie) helemaal niet bestaan.... De Zuid-Afrikaan heeft in ieder geval lol en noemt mij vanaf nu Hijsbakkie.