dag 14, 31 juli 2010

Potosi, 31 juli 2010

Eigenlijk had ik tot vanavond niet erg veel te melden over vandaag... Maar aan het eind van de dag had ik inspiratie genoeg!

De wekker ging vandaag weer veel te vroeg, nu letterlijk. De Zuid-Afrikaan had zich een half uur vergist, waardoor de wekker om 5.00 uur afliep in plaats van 5.30 uur. Godzijdank hadden we in Uyuni besloten om een extra slaapzak te huren. We hebben de nacht in een slaapzak, onder twee dekens doorgebracht. De vorige avond bij het avond eten kwam de slaapzak al van pas, deze kon je mooi om je heen slaan om het nog enigszins warm te houden...

Na het ontbijt stappen we om 6.30 uur voor de derde dag op rij in de Jeep. Het reisdoel van vandaag is Uyuni, we zijn de afgelopen dagen behoorlijk naar het zuiden gereden en moeten dus weer terug naar het noorden. Onderweg stoppen we nog bij enkele highlights. De eerste is wat mij betreft ook meteen de mooiste. Het hele gebied hier is vulkanisch en dat blijkt ook wel aan de geisers die we bezoeken. Echt een mooi gezicht. Het is buiten nog flink wat graden onder nul, maar je kan je mooi opwarmen aan de stoom die uit de grond komt. De net opkomende zon maakt het nog net iets mooier dan het al is. Snel weer instappen en verder rijden. Niet ver van de geiser zijn thermale baden, waar je gratis in mag. Wij besluiten maar om het niet te doen, zonder handdoeken is het buiten het water toch echt veel te koud...

Voordat we naar het noorden reizen gaan we toch eerst nog een stuk naar het zuiden, we bereiken het zuidpuntje van Bolivia, waar weer een mooie laguna is met uitzicht op een van de hoogste vulkanen in het gebied. Na dit bezoek is het op naar het noorden. We stoppen nog een paar keer onderweg, maar dat is niet echt noemenswaardig. Om precies 18.00 uur rijden we Uyuni weer in. We vragen de chauffeur of hij ons misschien bij ons hotel wil afzetten en dat blijkt geen probleem. Als we echter voorbij het kantoor van de touroperator rijden wordt hij naar binnen gewenkt, achteraf blijkt de dag voor ons nu pas te beginnen....

In het kantoor krijgen we (in gebrekkig Engels) te horen dat door een wegblokkade in Potosi onze bus morgen niet rijdt. We moeten vandaag nog vertrekken, omdat de situatie met het uur erger wordt. Ik krijg een mevrouw van onze reisorganisatie aan de telefoon die (nu wel in goed Engels) de situatie uitlegt. Ze geeft ook aan dat er wel extra kosten verbonden zijn aan dit vervoer. Ze belt ons later terug. Een alternatief is er eigenlijk niet, het zou kunnen betekenen dat we in Uyuni vastzitten voor 2 of 3 dagen. En Uyuni laat zich nog het meeste vergelijken met een uitgestorven Wild West stadje, daar wil je dus niet vastzitten. Als ze terug belt krijg ik te horen dat het 300 USD kost!!! Krankzinnig natuurlijk!! Zeker als je bedenkt dat de gemiddelde Boliviaan 900 USD per jaar verdient! Ik wordt echt boos, maar er lijkt geen alternatief. We stemmen in. Toch bel ik de Nederlandse eigenaar van de touroperator nog op, om hem ook nog eens uit te leggen dat ik het absoluut belachelijk vind. Hij legt uit dat we in een zelfde Jeep gaan als we de afgelopen dagen hebben gezeten en dat zij ons langs de al bestaande wegblokkades kunnen krijgen. Ook geeft hij nog een alternatief: direct naar La Paz en Potosi en Sucre overslaan... Ja ja.

Na 10 minuten staat de Jeep voor en kunnen we vertrekken. Potosi ligt 215 km van Uyuni, maar door de 'dirtroads' duurt de reis zo'n 5 uur. We hebben al heel wat mafkezen achter het stuur gehad, vanavond kunnen we er weer een aan het rijtje toevoegen: Valerio. Als een waanzinnige scheurt hij over de zand/rots wegen. Ik ben niet zo zeer bang voor een ongeluk, hij kent de weg en je ziet dat hij het op zich wel onder controle heeft. Ik ben eerder bang voor een lekke band, waarvan we er al 3 hebben meegemaakt vandaag. Ik zie ons als in het pikkedonker een Jeepband vervangen.

Even na 23 uur komen we in de buurt van Potosi. We rijden inderdaad vast in een wegblokkade. Valerio stapt uit en doet zijn best om ons als toeristen langs de blokkade te krijgen. Zijn bijrijder verteld ons (weer in zeer gebrekkig Engels) dat we er misschien langs mogen, misschien ook niet en Oja, de nachten in Potosi zijn heel erg koud. Bedankt he! Beide zijn we een beetje pissig, we betalen natuurlijk geen 300 USD om hier in de kou in een auto te pitten!

Als Valerio terug komt blijkt dat we niet langs de blokkade mogen. Ze overleggen even en keren dan de auto om. Na een kleine kilometer besluiten ze een dirtroad op te rijden. Het lijkt nergens naar te leiden, want we komen bij het hek van een huis uit. Terwijl we daar staan komt op de naastgelegen dirtroad toevallig nog een 4x4 langsrijden van het lokale mijnbouwbedrijf. De chauffeur stop en vraagt of wij ook langs de blokkade willen. Uiteraard! We mogen hem volgen, hij zou nog wel een route weten. Als we gekeerd zijn en bij het mijnbouwbedrijf aangekomen staat daar nog een 4x4 klaar, met zijn drieën beginnen we aan de beklimming van de berg. Bij sommige splitsingen wordt even getwijfeld en soms even overlegt, maar we gaan steeds hoger en hoger.

Bijna boven aan de berg komen we opnieuw bij een hek tot stilstand. Er staan hier zelfs een paar huisjes en het is dus privébezit. Weer overleg tussen de chauffeurs. Susanne ziet het allang niet meer zitten en is bang dat ze straks met z'n allen uitstappen en ons van onze spullen beroven... Na enig gedoe mogen we van de eigenaar van de grond onze weg vervolgen. Tot het volgende hek. We rijden nu het terrein van een ander mijnbouwbedrijf op. Weer overleg, weer wachten, weer onzekerheid. Ook dat hek gaat open en we gaan weer verder omhoog de berg op. Als we het hoogste punt bereikt hebben ligt Potosi voor ons! Zouden we het dan toch gaan redden? Susanne weigert vrolijk te worden, we zijn immers nog niet in het hotel... Niet geheel onterecht!

We dalen af en komen in Potosi uit! Yes! Nu blijken de chauffeurs echter Potosi niet te kennen. We staan midden in een of andere achterstandswijk (letterlijk). Ze besluiten een taxi aan te houden en die voor ons uit te laten rijden. De taxi weigert. Op de gok rijden we nu door Potosi. Her en der vragen ze voorbijgangers, in onze ogen niet al te fris ogend, de weg. Na een uur dolen door de stad, voor ons met zweetplekken onder de armen, lijken we in de richting te komen, we hebben het stadsplein bereikt. Ons hotel ligt hier vlakbij. Uiteindelijk zijn we om 2 uur 's nachts uitgeput in ons hotel...

Omdat we al twee dagen niet gedoucht hadden, hadden we beide vanmiddag het idee om dat direct in het hotel te gaan doen... We stellen het maar uit tot morgenochtend! Een dag eerder dan verwacht zijn we dus in Potosi!