dag 16. 2 augustus 2010

Potosi, 2 augustus 2010

Dat ik dit verslag nog in Potosi type betekent eigenlijk al slecht nieuws. Vanmiddag zouden we namelijk een transfer naar Sucre hebben, maar helaas ging die dus niet door.

Vanmorgen stond er een excursie naar de mijnen van Potosi op het programma. We moesten om 8.15 uur klaar staan. Voordat we naar beneden gingen voor het ontbijt kregen we al een telefoontje van Jhonny, de lokale gids voor de mijnen. Vanwege de stakingen zijn niet alleen de toegangswegen naar Potosi geblokkeerd, maar is ook het centrum voorzien van roadblocks. Jhonny kan ons dus niet met zijn auto ophalen. Hij vraagt of we überhaupt naar de mijnen willen, zo ja, dan moeten we lopen. Opdat we niet weten wat we anders zouden moeten doen besluiten we om in te stemmen met de wandeling van 2 uur. Hierbij moet je niet vergeten dat we op 4090 meter hoogte zitten en de mijn en op minimaal 4250 meter liggen...

Omdat Jhonny eerst nog van zijn huis naar ons hotel moet wandelen vertrekken we pas om 9 uur, voor ons vetrek bellen we nog even met onze reisagent over de stand van zaken. Er is nog geen nieuws, als we vanmiddag terug komen moeten we weer even bellen. We wandelen door Potosi, wat overigens erg boeiend is. Na een half uurtje stuiten we op een mars van stakende mijnwerkers. We gaan even aan de kant van de weg staan en laten de stoet aan ons voorbij trekken. Wat grappig is, is dat de mijnwerkers elke keer vragen of we mee willen lopen. We blijven rustig kijken en wandelen daarna door.

Het is een traditie om als toerist giften voor de mijnwerkers mee te brengen. Het bezoek van de mijn kost op zich geen geld, je mag de mijn onder begeleiding in lopen, maar moet dan wel cadeautjes voor mijnwerkers en hun kinderen meenemen. Omdat er vandaag gestaakt wordt zijn alle winkeltjes gesloten. Uiteraard weet Jhonny een winkeltje wat wel open is, maar dit gaat allemaal erg schimmig. We moeten een steegje in, achter een deur wachten. Jhonny klopt op een afgesloten deur en pas naar een kort gesprek mogen we naar binnen. Met stakingsbrekers zijn ze hier niet bepaald zachtzinnig en hoe er gehandeld wordt maakt dat ook wel duidelijk. In de winkel kopen we coca blaadjes en koekjes. Het dynamiet laten we maar even zitten, de mijnen zijn toch niet actief. Als we weer verder wandelen richting de mijnen check ik nog even hoe gevaarlijk het bezoekje was. Jhonny geeft aan dat niemand mocht merken dat we daar inkopen deden, omdat ze anders de winkel zelfs wel eens in de brand konden steken...

Het laatste deel van de wandeling is het heftigst, we stijgen snel. We moeten heel regelmatig stoppen om ons hart weer in een normaal ritme te krijgen en ook de ademhaling weer op orde te brengen. Het help echter maar kort, na drie stappen hijg je weer als een gek!

Eenmaal boven, op 4250 meter hoogte, wordt de mijn voor ons geopend. De opening zit onder het lamabloed, wat gisteren geofferd is omdat er een feestdag was. We doen ons helmen op, zetten de hoofdlampen aan en dalen via een nauw kanaal af de berg in. De mijn is geen toeristische mijn, maar een actieve mijn, waar dagelijks mijnwerkers zilver en zink uit delven. Het is ongelofelijk stoffig en ook hier staan we vaak stil om weer op adem te komen. Halverwege de mijntocht komen we langs Tio, de beschermgod van de mijn. Wij offeren wat cocabladeren, Jhonny offert een sigaret en drinkbare alcohol met een percentage van 96%!! Hij neemt zelf ook een slokje en vraagt of ik ook een nipje wil... Nou, nee, bedankt!

We zijn in totaal ruim een uur onder de grond en beide weer blij als we buiten zijn. Eenmaal buiten moeten we eerst alle twee flink bijkomen, de hoogte breekt je namelijk echt op! Hijgend, zwetend en puffend komen we bij... We dalen weer af richting Potosi. Eenmaal terug bellen we weer met de reisagent, hij gaat zijn best doen om ons over de wegblokkade heen te krijgen en aan de andere kant van de blokkade een taxi te regelen. Een uur later belt hij terug, helaas... dit gaat niet lukken. Om 18.00 uur belt hij weer; of we vertrekken vanavond naar Sucre of we brengen nog een nacht door in Potosi.

's Middags bezoeken we eerst nog het Santa Teresa klooster, wat naast ons hotel ligt. De rondleiding van 2,5 uur blijkt achteraf net aan een uurtje te duren. We besluiten om nog even naar het grote plein te gaan, om daar in de zon van de mensen op straat te genieten. Vanmorgen waren we al demonstranten tegen gekomen, wat er erg vreedzaam aan toe ging. Na een half uurtje op het plein hoorden we een andere groep demonstranten een komen. Binnen een paar minuten ontploffen eerst 50 meter links en daarna 25 meter rechts van ons twee staven dynamiet. De oude Boliviaanse mensen naast ons op het bankje maken ons met handgebaren duidelijk dat er niks aan de hand is... De explosies zijn werkelijk enorm!! Wat een klappen!! Voor het gebouw van de lokale regering komt de stoet tot stilstand en beginnen de toespraken, het geroep en nog meer (minder heftig) vuurwerk. We bekijken het even van een afstand, maar zulke taferelen heb ik in Nederland, ook niet op tv, nog niet gezien. Als het wat rustiger is lopen we langs de demonstranten terug naar het hotel.

In het hotel krijgen we meteen het nieuws dat onze reisagent gebeld heeft, vanavond naar Sucre reizen is geen optie. We moeten nog een nacht in het hotel verblijven. Morgenochtend om 5.30 uur worden we opgepikt, we gaan een poging doen om de blokkade te omzeilen en toch morgen naar Sucre te komen. Overmorgen hebben we een vlucht, die kunnen we eigenlijk niet missen, omdat dan het hele reisschema voor Cusco (inca-trail), etc. in de problemen komt. Het boeken van een andere vlucht lijkt ook lastig te worden. Door de stakingen in Bolivia probeert iedereen die gestrand is op de een of andere manier zich te verplaatsen. Bussen en vliegtuigen zijn bijna allemaal al volgeboekt. We zullen zien hoe dit morgen afloopt!