dag 17, 3 augustus 2010

Sucre, 3 augustus 2010

Ooit het gevoel gehad dat je ergens uitgesmokkeld moest worden? Wij ook niet, tot vanmorgen... Gisteravond hadden we gehoord dat we om 5.30 uur opgehaald zouden worden bij het hotel, 's ochtends (of eigenlijk 's nachts) zijn de roadblocks in de stad zelf namelijk opgeheven. Opgeheven wil in dit geval zeggen: van de rijen keien die er liggen zijn er 2 of 3 aan de kant geschoven, zodat er een auto langs kan. Toen we vanmorgen om 5 uur net wakker waren ging de telefoon in de hotelkamer, Jhonny aan de lijn: “Matheus, are you ready, we must go... quick!”. Als de sodemieter alles in de rugzakken gestouwd en naar beneden. Jhonny staat met een busje klaar, instappen en snel door de stad heen. Hij hoopt dat de wegblokkade op de toegangsweg naar Potosi nu het minste is en wij 'm zelfs met de auto kunnen passeren. Helaas! Als we bij de roadblock komen rent de broer van Jhonny, die ook even mee was, naar de stakers toe; we mogen er absoluut niet langs.

Jhonny geeft aan dat we in het pikkedonker door de kou gaan lopen, alle twee een volle rugzak op, ik ook nog een kleinere op mijn buik en daar gaan we. Het eerste stuk langs de blokkade moeten we snel lopen, dat was weer op ruim 4250 meter... Het voelt allemaal erg vreemd: wij volbepakt snel wandelend, de brandende barricades, muziek en dronkenmansgelal op de achtergrond. Als we voorbij de roadblocks zijn staan hier allemaal auto's, vrachtwagens en bussen. Sommige hebben de motor aan, om het nog enigszins warm te houden. Na een paar kilometer bereiken we het einde van de rij wachtende. Jhonny geeft aan dat Dirk, de eigenaar van onze reisagent Bolivia Specialist hier naartoe zou komen. Voorlopig zien we niks....

Het is ruim voor 6.00 uur en het is ijskoud. Er passeren ons regelmatig mensen die hoger de berg op wandelen, sommige daarvan komen ook weer terug. Ook komen er soms nieuwe auto's aanrijden, bij elke auto hopen wij vurig dat het “El Driko” is, we worden vaak teleurgesteld. Jhonny probeert Dirk te bereiken, maar zijn telefoon heeft geen bereik. Dirk zou om 6.30 uur op de afgesproken pek zijn, maar we zien nog niks... Op 6.50 uur begint de moed ons een beetje in de schoenen te zakken. De zon is ondertussen opgekomen en we verbazen ons over de hordes mensen die uit de bussen komen. De meeste gaan met hun bagage onder hun arm richting de wegblokkade. Wij denken ondertussen ook dat we straks terug kunnen wandelen naar ons hotel in Potosi...

Even voor zeven uur komt er toch een busje aangesneld: Dirk!! Godzijdank!! Snel voorstellen, maar Dirk geeft ook aan dat hij snel weer terug wil, even verderop zag hij op de heenweg namelijk ook al weer mensen met stenen sjouwen... Als je achter zo'n roadblock komt te staan, sta je vast. We smijten de rugzakken achterin en Dirk rijdt met een bloedgang (140 km/u op een binnenweg) de weg af, om het volgende plaatsje te bereiken. Na een half uur zijn we daar en er blijkt gelukkig nog weinig aan de hand. Net voorbij dit plaatsje gaan we een dirtroad op. We zijn namelijk niet via de gebruikelijke weg naar Sucre Potosi uitgegaan, we zijn op de hoofdweg richting Argentinië Potosi uitgegaan, wat eigenlijk de andere kant op is. Via de dirtroad maken we een enorme u-bocht om zo om Potosi heen te gaan, zodat we verdere blokkades kunnen voorkomen. Ook dit lukt, niet alleen wij, maar ook Dirk is zichtbaar opgelucht! Om 11.15 uur bereiken we Sucre!

Sucre is bij binnenkomst al meteen een leuke stad. Irene heeft gelijk, het is niet alleen een mooie maar ook een gezellige stad. We voelen ons er snel thuis, jammer dat we hier maar een nachtje hebben... Na aankomst bij het hotel eerst even douchen en dan ontbijten, dat hadden we namelijk nog niet gedaan. Susanne besteld een broodje kroket en ik neem een broodje kipsaté, echt Boliviaans dus :-). We bezoeken eerst het Plaza 25 mayo en zoeken een bankje om te kijken wat we gaan doen. Susanne wil wat iedereen die in Sucre komt direct wil: naar de begraafplaats... Voordat we hier naartoe wandelen bezoeken we eerst de lokale markt, wat altijd leuk is. Het blijft een aanrader om dat soort plaatsen te bezoeken. We kopen nog een paar mandarijnen en lopen dan naar de begraafplaats. Deze blijkt gesloten, tenminste tot 14.00 uur, kunnen wij even wat mandarijnen opeten. Als de begraafplaats open gaat kijk je je ogen uit, er staan enorme grafmonumenten in het midden, en flats van grafkamers aan de beide weerszijde. Het is indrukwekkend om over de begraafplaats te wandelen. Bij de ingang is het erg luxe en waarschijnlijk duur, hoe verder je naar achter komt hoe minder het wordt. Helemaal achterin zien we velden waar vermoedelijk de arme bevolking begraven wordt, twee bulten met aarden vol met kruizen, zo dicht op elkaar dat de doden wel in kleine kisten 'gepropt' moeten worden. Tijdens de wandeling achterin de begraafplaats loopt Susanne nog tegen menselijke botten aan, die op de grond liggen...

Terug in de stad bezoeken we nog een museum en zoeken we een restaurantje. Ook in Sucre zijn optochten, maar dan voor Boliviaweek, die deze week is. Echt jammer dat we morgen al weer weg moeten, we hebben beide het gevoel hier wel langer te willen blijven, maar de vlucht die we zo graag wilde halen vertrekt morgenochtend rond 11 uur. Er zit dus niks anders op, maar alles is beter dan nog een dag in Potosi zijn en dan de rest van de reis mislopen! Morgen reizen we weer terug naar La Paz, wat op zich ook geen straf is.