dag 19, 5 augustus 2010

Cusco, 5 augustus 2010

Mijn moeder wenste ons een goede vlucht vandaag, was het maar een vlucht ;-).

Zoals ik gisteren al aangaf gaat in Bolivia niet alles zoals vooraf gepland. We waren vanmorgen ruim op tijd in de busterminal van La Paz, het kantoortje van Trans Litoral, onze busmaatschappij van vandaag. We krijgen goede plaatsen (stoel 1 en 2) toegewezen en krijgen te horen dat we om 8.00 uur bij gate B moeten zijn. Uiteraard zijn we er op tijd, echter ontbreekt van de bus nog elk spoor. Na een kwartier zonder bus en nieuws worden wij en de andere Grinko's bij de gate wat onrustig, we gaan maar even vragen hoe het zit. “Geen probleem, de bus is onder weg” krijgen we te horen. Om 8.30 uur komt de mevrouw met thee en koekjes, de bus schijnt in de file te staan... Waarschijnlijk als enige, alle andere bussen hebben er namelijk geen last van. Uiteindelijk vertrekken we om 9.15 uur vanuit La Paz. Om wat tijd in te halen besluit de chauffeur kort na vertrek ook nog even op zijn gemak 750 liter diesel (voor ongeveer 20 euro!) te tanken... Stress en hartaanvallen kennen ze niet in Bolivia...!

De bus is de oudste waar ik ooit in gezeten heb. Niet alleen het hele interieur is onwijs oud, ook de wc. De hele bus ruikt naar pis. Ik moet er niet aan denken om er ook maar een seconde op te zitten, maar Susanne is vorig jaar gehard in China en waagt het er een aantal keren op. We dachten overigens goede plekken te hebben, wat normaal gesproken ook het geval zou zijn, was het niet dat de voorkant van het passagiers gedeelte geblindeerd was. Als we vooruit kijken, zien we onszelf zitten. We kunnen dus ook niet goed volgen hoe onze chauffeur zich in het verkeer begeeft. Aan de ene kant voorkomt dit een hoop stress, aan de andere kant zit je toch ook niet helemaal lekker tijdens de 13 uur durende bustocht. Inderdaad: La Paz – Cusco duurt even langs als Amsterdam – Lima! In Bolivia worden onze paspoorten nog 2x gecontroleerd bij twee militaire controleposten. De 13 uur durende reis biedt soms fantastische uitzichten en is soms slaapverwekkend saai. Omdat het een publieke bus is spreken we af dat altijd een van beide wakker is, wat zoveel inhoud dat Susanne heerlijk kan slapen :-).

Om 12 uur bereiken we de grensovergang tussen Bolivia en Peru. Het is lachwekkend om te zien hoe het aan beide zijde van de grens toe gaat. Als we in het Boliviaanse grenskantoor aankomen roept de ambtenaar “paspoort, paspoort” waarna hij het immigratiekaartje eruit rukt en zonder te kijken de exit-stempel plaatst. Aan de Peruaanse zijde gaat het ongeveer hetzelfde. In een moord tempo worden de reizigers over de grens gejaagd. Geen vragen of controle.

Omdat we niet heel goed voorbereid op reis gegaan zijn (te weinig eten en drinken) merken we dat we eigenlijk niet meer stoppen nadat we de grens met Peru over gegaan zijn. We hadden verwacht dat we nog wel een soort dinerstop zouden hebben. De chauffeur rijdt in een keer door van de grens (12.45 uur) tot aan Cusco (20.45 uur Peruaanse tijd)... Vanmorgen in de busterminal zagen we op tv nog twee bussen die door een frontaal ongeluk compleet in elkaar zaten. Als de rijtijden zoals onze chauffeur die aanhield voor alle chauffeurs in Bolivia gelden is dat ook niet vreemd. Onze chauffeur had een zakje cocablaadjes op het dashboard, daardoor voel je geen vermoeidheid en krijg je ook geen honger.

Eenmaal in Cusco hadden we alleen een zakje M&M's, een Snicker en een pakje koekjes op. We hadden dus behoorlijk honger. Snel van het busstation naar het hotel, wat dit keer niet midden in het centrum ligt. Inchecken en op zoek naar een restaurantje. We merken meteen dat de tijd van eten voor 10 euro voorbij is :-). Peru is in verhouding tot Nederland nog steeds erg goedkoop, maar in vergelijking met Bolivia duur. Maar een maaltijd en drankjes voor 20 euro is nog niet duur hè.