Bezoek aan kliniek, school en dorpen

29 juli 2011

De wekker ging vanmorgen om 7.45 uur af. Dus heerlijk uitslapen. Nadat Susanne al het warm water van het hele kamp gebruikt had de staf van de lodge de hoofdkraan hadden afgesloten, had ik geen warm water meer. Susanne ging naar de receptie en zorgde ervoor dat ik alsnog van mijn morgendouche kon genieten :-).

Na het ontbijt (wederom: full English breakfast) zijn we naar een Painted Dog conservatie gereden. Eigenlijk heten de beesten 'Wilde Dogs', maar als ze die naam hebben wil niemand geld doneren; wie geeft er nu geld voor het in stand houden van wilde honden? Goed: nieuwe naam en genoeg geld! Op het bord buiten de conservatie staat een bord met daarop als sponsoren het Prins Bernard natuurfonds en Safaripark Beekse Bergen. Toch grappig. Bij binnenkomst worden we hartelijk onthaald en krijgen we een uitgebreid (naar hun zeggen waargebeurd...) verhaal van een Painted Dog te horen. Er blijken op dit moment trouwens geen honden in de opvang te zitten. Er zijn er wel drie, maar die zijn ongeschikt om nog uitgezet te worden. We krijgen te horen dat de lokale bevolking eigenlijk het grootste gevaar is. In vallen die zij zetten om dieren te vangen (voor vlees), komen ook met enige regelmaat Painted Dogs terecht, die dat meestal niet overleven. Als de bevolking trouwens een hond vangt, doen ze daar niks mee, het vlees schijnt niet echt lekker te zijn (verkopen aan Korea?). We maken een wandeling door de conservatie en krijgen ook de drie honden te zien. We verlaten de conservatie en gaan richting het platteland.

Op het programma staan een bezoek aan een kliniek, basisschool en een paar dorpen. In eerste instantie voelde we niet veel voor dit programma, we hebben genoeg Volendam en andere poppenkasten gezien tijdens reizen. Dit bleek echter een heel ander verhaal te zijn: niks poppenkast, niks theater of namaak; gewoon de realiteit...

We bezoeken eerst een dorp. In dit dorp zijn de meeste bezig met het bewerken van kleine stukjes grond. Het water wordt omhoog gepompt (met de hand) en vervolgens zorgvuldig over de gewassen verspreid. We moeten stoppen in dit dorp om van het hoofd van het dorp toestemming te krijgen om de rest van het dorp, de kliniek en de school te bezoeken. Een paar vriendelijke woorden over en weer en het groene licht is daar. We mogen verder. Wat overigens apart is: we mogen van alles en iedereen foto's maken, geen enkel probleem.

Als eerste bezoeken we een kliniek. Er is een behandelkamer, een kamer voor de bevallingen, een rustkamer voor na de bevalling, twee observatiekamers (een voor een man en een voor een vrouw) , een grote wachtruimte buiten en voor elke sekse een toilet en douche. O ja, die laatste twee werken niet... En stroom komt (als het goed is) binnenkort. Ik zal een lang verhaal kort maken: wat ziet dit er verschrikkelijk uit. Alles is oud, vervallen en slecht onderhouden. Desalniettemin is de aanwezigheid van de kliniek voor de lokale bevolking ongelofelijk belangrijk. Voor $1,- kunnen ze zich laten behandelen. Ik hoop dat wij die dollar kunnen besparen....

Ver verlaten de kliniek en rijden naar de school. Susanne klaagt wel eens over de staat van hun schoolgebouw, maar na vandaag denk ik niet meer. We worden ontvangen door de Headmaster, Frederick. Ook hier mag alles gefotografeerd en gefilmd worden. De kinderen gaan hier van hun 5e tot hun 12e naar school. Elk jaar, net als bij ons, gaan ze een groep hoger. Elke groep heeft een eigen lokaal, verdeeld over 3 gebouwen. De kleuters zitten buiten, voor hun is geen lokaal beschikbaar. Frederick geeft aan dat ze met de bouw gestart zijn, maar zo te zien ligt die ook alweer een hele tijd stil. De juf zit dus met de kinderen op de fundamenten van wat eens een leslokaal moet worden. De kinderen lachen en zwaaien vriendelijk als we een foto van ze maken.

We bezoeken 2 lessen. De eerste is van de jongste groep. Elke groep heeft 40 tot 45 leerlingen, ook de eerste groep. Als we binnenkomen worden we welkom geheten door de leraar. Hij maakt een kort praatje met ons en laat dan de kinderen een liedje voor ons zingen. Na het liedje vraagt hij of we de schriften van de leerlingen willen zien. Dat doen we. De kinderen zijn erg verlegen en kijken ons met grote ogen aan. Een gesprekje voeren is lastig, ze durven bijna niks te zeggen... We vragen de leraar of we een groepsfoto mogen maken, alle leerlingen bij het bord: geen enkel probleem. Als we na het maken van de foto het resultaat laten zien is de verlegenheid weg; iedereen wil het zien. Het is een bijzonder bezoek wat ons nog lang zal bijblijven. We nemen ook hier afscheid en rijden door.

We bezoeken nog twee dorpen, beide in de omgeving. De armoede is aan alles te zien. De tegenstelling tot waar wij zitten en het lokale leven is wederom erg groot. Lemen hutten, koken op houtvuur, de (tegenvallende) opbrengst van de laatste oogst in een constructie met doornstruiken er omheen, alles armoede...

Met beide benen weer stevig op de grond rijden we terug naar de lodge om de rest van de dag vanaf het balkon van de poel te genieten. Tot nu toe valt de opbrengst nog een beetje tegen, maar dat beloofd veel voor vanavond!