Matobo Hills

31 juli 2011

Na een week van full English breakfast was vanmorgen tijd voor iets anders. Als je niet oppast kan je na een paar weken vakantie de rest van het jaar geen ei meer zien. Na het ontbijt ben ik nog even naar buiten gegaan om een paar foto's van de omgeving te nemen, dat was er gisteren niet van gekomen. Omdat het zondag is, was het heel erg rustig op straat. Daarbij waaide het en was het behoorlijk koud. Dit maakt Bulowayo er in ieder geval niet mooier op...

Om 10:00 uur was onze transfer naar Matopos, of eigenlijk Matobo Hills. Een gebied zo'n 60 kilometer buiten Bulawayo. Volgens iedereen een 'must see'. De chauffeur is mooi op tijd. We zijn nog geen paar kilometer onderweg of hij brengt de politiek ter sprake, iets waar wij absoluut geen behoefte aan hebben. Als het even stil wordt vraag ik wat voor fabriek dat eigenlijk is aan de linkerkant. We rijden verder. Even gaat het goed, we spreken over Cecil John Rhodes (Rhodesie is naar hem vernoemd), maar dan brengt hij wederom de politiek ter tafel. Weer zoeken naar iets om het onderwerp te wijzigen. N iet veel later begint hij opnieuw.... Ik begin maar over voetbal, bingo! We gaan z'n beetje het hele Nederlands elftal af voor we aankomen bij Camp Amalinda. Volgens onze reisgids 'een van de parels van Zimbabwaanse architectuur' en daarvan is geen woord gelogen.

De lodge en de huisjes zijn tegen een bergwand aangebouwd. Degene die bedacht heeft hier deze accommodatie te bouwen was of iemand met inzicht, of iemand die niet wist waar hij/zij aan begon. Het eindresultaat mag er wezen! De berg is van graniet en overal liggen grote losse graniet rotsblokken. De huisjes en de lodge zijn rond, in, op en tegen de rotsblokken aangebouwd. Het is fantastisch gedaan! Ons huis (het is enorm, echt een huis) bijvoorbeeld heeft een granieten blok midden in de kamer, met links het slaapgedeelte en aan de andere kant een ligbad. Naast het bad staat de wc, met daar weer naast een granietblok waaraan de douche bevestigd is. Het is een prachtige plek om te verblijven en zo groot dat je er prima zou kunnen wonen!

's Middags gaan we voor een game-drive. Matopos staat bekend om zijn neushoorns. Niet dat er heel veel zijn (10 zwarte en ongeveer 20 witte), maar dit schijnt dé plek te zijn om ze ook daadwerkelijk te zien. Helaas gaat dit voor ons niet op. We rijden 3 uur door het park, maar de neushoorns zijn nergens te bekennen. We moeten het doen met verse neushoorn-poep... De game-drive levert in vergelijking met die in Hwange Park een stuk minder op. We moeten het vanmiddag doen met 4 nijlpaarden en wat vogels. We hadden nog geen nijlpaarden in het wild gezien, dus dat is toch leuk. Grappig is dat het Susanne (-2 aan het ene oog en -3 aan het andere 8-) ) was die de tweede keer het nijlpaard zag. De gids en ik dachten nog dat het gewoon een rots was, maar Susanne zag 'm bewegen...

Wat de game-drive wel bijzonder maakt is het mooie landschap van de regio. Het doet een beetje denken aan Big Thunder Mountain in Disneyland, of Monumentvalley in de Verenigde Staten. Mooie rotsformaties en losse stapels gigantische rotsblokken. De ondergaande zon maakt het geheel nog even mooier. Net voor sluitingstijd rijden we het park weer uit. We krijgen dekens uitgereikt en de chauffeur doet zijn muts op: het schijnt koud te worden onderweg. We hebben geleerd van de eerst avond in Hwange, toen we achterin zo'n beetje zaten te bevriezen. Ik heb een t-shirt, trui en vest aan, Susanne een hemd, t-shirt, 2 vesten en een windjack; we krijgen het in ieder geval niet koud :-).

Vanavond mogen we opnieuw genieten van een verwarmd dekbed... Heerlijk! Eerst nog even gezellig bij het kampvuur zitten!