Matopos naar Bulawayo

1 augustus 2011

Het was vannacht aarde donker in ons huisje. We konden letterlijk geen hand voor ogen zien. Daarbij kwam ook nog eens dat het compleet stil was. We zijn dat merkbaar niet meer gewend...

Vanmorgen toch maar weer begonnen met een full English breakfast, elke dag denken we dat we die morgen hoogst waarschijnlijk toch niet meer kunnen krijgen. Na het ontbijt moesten we even wachten op onze transfer terug naar Bulawayo. We hadden nog een activiteit kunnen doen, maar besloten dat even relaxen ook wel lekker is. Jammer genoeg is de temperatuur vandaag niet al te hoog, met een zonnetje erbij is het goed te doen, als de zon achter de wolken zit wordt het snel koud. Iets over elven is onze transfer er. Het is John, die we nog kennen van Ivory Lodge. We praten even bij en rijden ondertussen met een behoorlijke snelheid terug naar Bulawayo.

Wat wij nauwelijks kennen, maar hier erg normaal is zijn de 'roadblocks'. De politie (vandaag een politieauto gezien, een gloednieuwe BMW... Die rijden ze bij ons niet eens!) houdt je aan, checkt wat ze willen checken en meestal mag je door.

Als we terug zijn in Bulawayo rekenen we eerst de afgelopen dagen af. Het blijkt een hele klus te zijn, we moeten een bonnetje van Camp Amalinda en een bonnetje van Bulawayo Club hebben. Ook hebben we voor beide andere prijzen afgesproken dan er nu berekend worden. Eerst praten, zij overleggen, gummen, lijstje maken (alles gaat hier nog op papier!), uiteindelijk komt alles in orde, maar zijn we toch een klein uur achteruit. Dan moeten we ook nog het vervoer van morgen regelen. We gaan met de bus. Hoe aantrekkelijk het vanuit Nederland ook klinkt, we willen liever niet met de 'kippenbus'. Onderweg van Hwange naar Bulawayo zijn we er velen tegen gekomen. Letterlijk iedereen die langs de weg staat mag mee en ook alle (!) spullen worden op het dak gezet: kippen, tassen, bankstellen (meerdere keren gezien!), tafels, matrassen (dienen dan ook meteen als spoiler aan de voorkant), etc. Hoe avontuurlijk het ook mag lijken, we nemen City Link. Als we bij het kantoor aankomen, in de lobby van een hotel, staat er nog een bus voor, met op de zijkant in grote letters: NOODUITGANG. Een goed teken, een Nederlandse bus :-). We kopen ook meteen de tickets voor Gweru naar Harare, dat blijkt ook te kunnen, is dat ook geregeld.

Na ons bezoek aan dit bureau besluiten we naar het Nationale Railway of Zimbabwe Museum te gaan, net iets buiten het centrum van de stad. Je merkt direct dat je het centrum verlaat, het is een stuk rustige op straat en ook het schaakbordpatroon van straten (net als in NY) is er niet meer. Het museum ligt op een industrieterrein, niet meteen de plek waar je je als toerist heel happy voelt. De entree van het museum kost $1,-, zelfs voor buitenlanders. Gordon, een gepensioneerde railway-medewerker leidt ons vol passie rond. We krijgen gedetailleerd uitleg over van alles en nog wat en bezoeken ook een aantal bijzondere wagons, onder andere die van Cecil John Rhodes, die van eergisteren. Buiten staan veel oude stoom- en stoomlocomotieven en afgedankte wagons. Zo te zien zijn de wagons een prima onderkomen voor de zwervers van Bulawayo. We zullen het er maar op houden dat er nog een hele boel werk te doen is voor Gordon en dat die $1,- per bezoeker hierbij niet veel helpt.

Na ons bezoek lopen we weet terug naar het centrum. We proberen nog even te pinnen. Eerder vanmiddag lukte ons dat met onze rabopas niet. We zijn zelfs de bank nog even binnen gegaan, maar het opnemen van geld in een bank is hier onmogelijk, je moet pinnen. Later in de middag nogmaals geprobeerd: na het invoeren van de pincode kreeg ik een keuzemenu: kies hieronder van welke diensten u gebruik wilt maken. De enige optie was: teruggave van pas... Dat schiet dus niet op. We waren hier door de ambassade voor gewaarschuwd en als een complete verrassing komt het dus niet. Morgenochtend voor ons vertrek naar Gweru gaan we het nog maar eens proberen.

Ps. morgen zitten we weer in een natuurpark. Grote kans dat we weer een paar dagen offline zijn.