Mutare naar Beira

7 augustus 2011

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Whoaaw, wat een dag :-)! Vanmorgen zijn we na een vroeg ontbijt vertrokken uit Mutare. Mutare ligt vrijwel op de grens van Zimbabwe en Mozambique. Bij de grens aangekomen blijkt dat we eigenlijk te lang in Zimbabwe geweest zijn, bij de tweede binnenkomst, de dag van ons bezoek aan Zambia, blijkt dat we nog maar 12 dagen mochten blijven. Normaal gesproken kost een 'overstay' $100,- per persoon. De douanier geeft aan dat we mazzel hebben en dat hij de stempel wel zal zetten. We wandelen vervolgens door een stuk niemandsland naar de grenspost aan de Mozambiquaanse kant. De douane van Zim blijkt dan opeens nog wel mee te vallen, deze gasten werken ontzettend traag en zijn alles behalve een uithangbord voor hun land; wat een chagrijnen... Uiteindelijk komt ook dit goed en kunnen we door lopen: we zijn in Mozambique!!

Zowel in het niemandsland als over de grens in Mozambique worden we behoorlijk lastig gevallen door jongens die ons metalic's (de munt van Moz) willen verkopen in ruil voor dollars. In alle boeken die we bij ons hebben wordt ons aangeraden om dat vooral niet te doen, behalve als je genaaid wil worden. We lopen dus stug door, op zoek naar enige vorm van transport. Het doel is om Beira te halen, maar we hebben ondertussen begrepen dat we waarschijnlijk in Chimoio moeten overstappen. We lopen de eerste opdringerige chauffeurs voorbij richting een busje wat daar klaar staat. Dit busje, een Chapa, gaat inderdaad naar Chimoio. Mooi! Als we de prijs hebben gehoord ($3,- per persoon) nemen we plaats.

De chapareis ik een geweldige ervaring! Bij de schuifdeur zit een jongen, met als opdracht om zo veel mogelijk mensen in het busje te krijgen. Het maximum aantal mensen in onze mini-bestelbus (bouwbus in Nederland) is 21!! Vol gas leggen we de 91 kilometer van de grens naar Chimoio af. De deurjongen probeert ons nog even op te lichten, we hadden $6,- voor 2 personen afgesproken, maar als we betalen ($ 20) krijgen we geen wisselgeld. Aandringen, boos reageren en de overige passagiers betrekken helpt op een gegeven moment om toch de $14,- (400 Meticals tegen een goede koers) terug te krijgen.

Daar aangekomen wacht een nieuwe ervaring: de centrale markt van Chimioi is ook het busstation. We wandelen tussen iedereen door van bus naar bus om een bus naar Beira te krijgen. Soms worden we door de locals geholpen, soms doen we het zelf. Nadat we een bus gevonden hebben en plaats genomen hebben, blijkt die bus nog niet te gaan. We moeten naar een andere bus. De nieuwe bus ruikt uiterst dubieus, laten we het een zeiklucht noemen. We moeten extra betalen voor onze tassen, dat is overigens gebruikelijk, ondanks dat een tas voor onze voeten ligt en de andere op onze schoot. In eerste instantie lijkt dat geen probleem, maar als je 3 uur zo moet zitten wordt het steeds beroerder.... De 192 kilometer kosten ons 400 metical, precies de $14,- die we eerder terug hebben gekregen. De hele reis van de grens tussen Zim – Moz en Beira kost ons $10,- p.p.! Een koopje dus!

Ook de bus wordt compleet vol gestouwd met mensen. Het principe van instappen zien wij niet helemaal, met enige regelmaat wordt de deur dicht gedaan om vervolgens weer te openen. Ondertussen komen er aan de lopende band jongeren langs het raam om spullen te verkopen. Wat er allemaal voorbij komt is te veel om op te noemen, maar het het is veel! We zien ook diverse mensen met levende kippen wandelen, waarvan er later ook een in onze bus blijkt te zitten. Als de bus werkelijk tot de nok toe gevuld is met mensen vertrekken we. Tot de nok toe betekent zo'n mannetje of 40 (vermoeden we). Het is lastig tellen, omdat net als gisteren ook verschillende kinderen op schoot zitten bij een ouder. In ieder geval zit de bus goed vol. Wat trouwens een voordeel van de bus boven een chapa is, is dat de bus uitsluitend mensen laat uitstappen. De bus wordt dus steeds leger, wat ons 20 kilometer voor Beira de mogelijkheid geeft om de tas van onze schoot te halen... Een heerlijk moment!

Na ruim drie uur bussen bereiken we Beira. We worden afgezet tegenover een supermarkt aan een grote doorgaande weg. We hadden afgesproken te bellen met het Guest House als we er zouden zijn. Bij aankomst zet ik mijn telefoon aan, maar kan ik geen netwerk kiezen.. Ik zie een van onze medereizigers nog met een telefoon staan en vraag of zij voor mij wil bellen. Als ze dat gedaan heeft komen de mensen van het Guest House ons halen, aangezien ze bij de eerder genoemde supermarkt waren staan ze binnen een paar minuten voor onze neus. Als wederdienst nemen we de mevrouw van de telefoon mee, om haar ergens af te zetten.

We rijden verder naar het hotel. Als we daar aankomen moeten we even slikken, het is niet helemaal wat we verwacht hadden. Het ligt midden in een woonwijk, maar bedenk wel dat een woonwijk hier wel iets anders is dan in Nederland.... Vrijwel alle huizen zien er behoorlijk vervallen uit. Om de hoek staat wat eens het beste hotel van Afrika geweest moet zijn, The Grand. Nu is het grote gebouw compleet gestript en vervallen en zijn de ruimtes zo te zien in gebruik als woonkamer. Als ik zeg gestript, bedoel ik ook echt gestript: alleen het beton is nog aanwezig, alle het andere (alles!) is weg! Het is een bijzonder aanzicht...

Na het inchecken besluiten we wandelend naar een restaurant te gaan. We komen op een soort boulevard terecht, waar het gezellig druk is. Na wat drankjes en wat eten nemen we voor de zekerheid een taxi terug, je gaat voor 1,25 euro geen risico's nemen, toch? En zo gezellig zijn de straten hier 's avonds nou ook weer niet. We hebben het 's middags nog even gecheckt bij een ober. Hij gaf aan dat de straten 'veilig kunnen zijn', het hangt er vanaf 'wie je tegen komt'. We nemen dus maar een taxi!