Osh - Arslanbob

9 augustus 2012

Assalamu aleykum vanuit Arslanbob! Vanmorgen hebben we eerst heerlijk uitgeslapen, de wekker stond om 8.30 uur, maar omdat gordijnen en ramen ontbreken zijn we iets eerder wakker. We doen rustig aan, aangezien we de komende dagen in Arslanbob zullen doorbrengen en dit waarschijnlijk niet de meest dynamische plaats is die je je kunt voorstellen. Na een laat ontbijt pakken we de spullen in en wandelen we de paar kilometer van de homestay naar de shared taxi-standplaats bij de bazar. Ondanks dat de temperatuur nog niet heel hoog is, zweten we toch behoorlijk! Onderweg stoppen we nog even om geld te wisselen, aangezien dit in Arslanbob niet mogelijk schijnt te zijn.

Rond 11 uur rijden we per taxi richting het noorden. De grenssituatie in de regio hier is nogal vreemd. Je zou kunnen zeggen dat Oezbekistan een stuk Kirgizië insteekt. Om de altijd gezellige grensovergangen (met bijbehorende visa...) te omzeilen, moet je een stuk omrijden. Aangezien we toch geen haast hebben, maakt het ons niet uit. De chauffeur van de dag is een rustige, al iets oudere man. Hoe oud de mensen precies zijn is moeilijk in te schatten, maar daarover straks meer. Op zich rijdt de chauffeur rustig, alleen het inhalen blijft een apart verhaal; rustig rijdt hij op zijn voorganger af, dan remt hij, kijkt 'ie en als er een tegenligger aankomt of niet, hij gaat. De tegenligger en de auto/vrachtwagen die ingehaald wordt dient ook even aan de kant te gaan. Voelt een beetje vreemd, maar lijkt de gangbare praktijk hier te zijn; geen getoeter of gesein.

In eerste instantie lijkt onze chauffeur de weg te weten, maar zodra wij van de hoofdweg af zijn blijkt dit toch niet het geval te zijn. Heel (maar dan ook héél!!) regelmatig vraagt hij de weg aan voorbijgangers, terwijl zelfs voor ons duidelijk is welke kant we op moeten. Arslanbob ligt aan het einde van een vallei, er is een weg naartoe en die stopt ook nog eens in Arslanbob... Hoe moeilijk kan het zijn?? Moeilijk zo blijkt. Met een slakkengang rijden we steeds dieper de vallei in, wat ons wel de gelegenheid geeft om van het prachtige uitzicht te genieten. De weg is op zich ook goed, behalve op de plekken waar een 'zij-vallei' de weg passeert. Zo te zien is het hier niet altijd prachtig zonnig weer; op de weg liggen soms meters dikke sedimentpakketten van grind, rotsen en zand. Op weer andere plekken is de weg compleet weggevaagd...

Uiteindelijk bereiken ook wij het dorpje. Iets buiten het centrale plein(tje) is een kantoor waar je homestays kan regelen en wij kiezen ervoor een Engelssprekende gastheer te nemen. Met een heuse Lada 4x4 (nieuwprijs: 3.300 euro) worden we vervoert naar de homestay, die 3 kilometer ten westen van het dorp ligt. De 4x4 blijkt geen overbodige luxe. Bij aankomst staat onze host ons op te wachten en we lopen met hem mee. Bij een riviertje vraagt hij of we die over durven te steken en omdat wij denken dat het een grapje is stemmen we in. Je voelt al aan: geen grapje, een vloedgolf heeft in maart 2011 de brug weggevaagd.... Smeltwater van de ruim 4,5 kilometer hoge bergen heeft de brug verwoest.

We leggen de spullen in de kamer en wandelen terug naar het dorpje. Het dorpje op zich stelt niet zo heel veel voor, maar de sfeer is leuk en gezellig. Het heeft iets knus. We eten een samsa (20 cent) en bestellen een pot thee (ook 20 cent). Na een uurtje kuieren we terug naar 'ons huis'. Eenmaal thuis zoeken we een plekje op een rots in de rivier. Even lekker met het gezicht in de zon en de voeten in het ijskoude water. Heel relaxed!!

Als we binnen de reisgidsen weer aan het doornemen zijn komt de eigenaar vragen of hij met ons mag praten, hij wil zijn Engels blijven oefenen. Hij blijkt een van de notabelen van het dorp te zijn, maar is nu gepensioneerd. Hij ziet eruit als 70, maar blijkt 54 te zijn... Het Kirgizische klimaat is er niet eentje die je er jonger uit laat zien. Hij wil ook nog even weten wat wij verdienen en hoeveel een kilo vlees in Nederland kost. Van dat laatste hebben we echt geen idee...!

Om 19.45 uur komt zijn vrouw om te vertellen dat het eten klaar is. Wij mogen buiten, bij de rivier zitten. Op het menu staat Plov, het traditioneel Oezbeeks gerecht (in Arslanbob wonen uitsluitend Oezbeken). Het smaakt heerlijk en alles ziet er weer fantastisch uit! Voor het eerst sinds wij van huis vertrokken zijn is het weer fris buiten. Ook hier is het in de bergen 's avonds lekker koel!!

Zo meteen even het Aranbiertje uit de rivier halen; proost!!