Dohuk, dag 3

Gisteravond zijn we beide als een blok in slaap gevallen. Het hotel ligt op een drukke kruising, dicht bij het centrum van de stad waar het eigenlijk altijd druk is. Vannacht hebben wij daar totaal geen last van gehad!

Gisteren hebben wij met Jevan afgesproken dat wij ook woensdag nog hier zullen zijn, er gaat dan een hele grote groep de bergen in bij Amadiya en wij zijn uitgenodigd om mee te gaan. Het past eigenlijk niet goed in ons programma, maar willen deze unieke mogelijk ook niet laten lopen. Vanmorgen moesten wij dus het hotel vastleggen tot en met donderdagochtend. Met handen en voeten, en uiteindelijk met hulp van Sertip is dat gelukt. Er zijn hier zo weinig mensen die Engels spreken, je moet bijna geluk hebben wat iemand een paar woorden kan begrijpen. Regelmatig moeten wij met handen en voeten kenbaar maken wat wij willen of bedoelen. Ook bij het ontbijt vanmorgen was dat het geval.

In het restaurant uitsluitend Arabische teksten op het menu en een ober die ‘hello’ als volledige kennis van het Engels heeft. We wijzen wat plaatjes aan en Susanne krijgt een pizza en ik een hamburger. Goed genoeg! Ook bij dit eten wordt de volledige tafel vol gezet met eten; salade, warm brood, verse jus d’orange. Het kan onmogelijk de bedoeling zijn dat wij dit met z’n tweeën opeten, het is zo veel! Omdat ook alle bedragen in het Arabisch schrift staan, is de rekening een verrassing. Het blijkt 16.000 Irakese Dinar te zijn, ongeveer 10 euro. Een koopje!

Wij krijgen het idee dat het leven hier zo-ie-zo niet zo heel duur is. Beshar en Sertip vertelde dat belasting niet bestaat. Gewoon niet aanwezig. Geen btw, geen loonbelasting, geen accijns op benzine (50 cent per liter), niks.. De overheid haalt de inkomsten uit olie, de winst die je zelf maakt is voor jou. Daarbij komt dat sinds het einde van de oorlog de prijzen van grond exploderen, dus iedereen met eigen grond is hier eigenlijk ook rijk.

Het vinden van de bazaar viel gisteren niet mee, maar vandaag hebben we die na een grote omweg alsnog gevonden. De kruipdoor-sluipdoor straatjes zijn gevuld met allerlei kleine winkeltjes. We kopen wat shampoo en snoep, maar kijken vooral onze ogen uit. Het is gewoon gezellig om door de bazaar heen te struinen.

In de middag lopen we via de ‘corniche-promenade’ richting de stuwdam. Promenade is trouwens een zware overdrijving. Als je niet beter zou weten, zou je op elke hoek een zwerver of junk verwachten. In de twee aangelegde stroompjes veel algen en vuil (wat strijd met water om de grootste aanwezigheid), de muurtjes, bankjes en bruggetjes zijn bijna allemaal kapot en de beelden van (vermoedelijk) Griekse mythologie die er staan zijn gesloopt en onthoofd. Het geeft een wat apart gevoel, zeker ook omdat wij zo’n beetje de enigen zijn die er lopen. De zon en heerlijke temperatuur maakt wel wat goed. Bij het einde van de promenade lopen we verder richting de dam en gaan zitten bij een cafe waar wij gisteravond ook gezeten hebben. Een plekje in de schaduw waar we het heetst van de dag uitzitten.

Irak heeft een echte mannen-cultuur. Op straat zien we bijna geen mannen en vrouwen die gezamenlijk lopen. Op straat zijn overwegend mannen aanwezig en ook in de winkeltjes staan vrijwel uitsluitend mannen. Vrouwen lopen ook gezamenlijk door de stad, maar zijn zwaar in de minderheid. Ze gaan bijna allemaal in traditionele kledij (hoofddoek en lange jurk) gekleed, wat wij eigenlijk niet verwacht hadden. Als wij aan het einde van de dag wat willen drinken op een ‘terrasje’ bij een theehuis, krijgen wij ook wat vreemde blikken als Susanne en ik gaan zitten. Susanne hoort er duidelijk niet te zitten, maar we doen alsof we gek zijn. We krijgen hier trouwens de thee wel weer aangeboden en hoeven die dus niet te betalen...

Na de thee lopen we terug richting het hotel. Toen wij op het terras zaten kwam er al een man naar ons toe, omdat hij graag wilde dat wij naar zijn cafe zouden komen. We hielden het een beetje af, we zaten net. Toen we wegliepen schoot hij ons weer aan. Hij bleek een bar/cafe te hebben én bier te verkopen! Van de buitenkant ziet het cafe er wat duister uit, maar dat is omdat je van buitenaf niet mag zien dat er binnen alcohol gedronken wordt. We nemen de uitstraling voor lief en gaan even zitten voor wat drinken, ik een biertje en Susanne een cola’tje. Het eerste biertje in Irak is een feit!

Onze middagafspraak met Jevan gaat niet door. Royna is ziek en Jevan kan niet weg. Omdat wij gevraagd hadden of ze Birani (een van de lekkerste gerechten die wij ooit gegeten hebben!) wilde maken voor ons, eten we wel bij Jevan. De neef van Adam blijkt in het hotel te werken waar wij zitten en hij zal ons brengen (is het nog te volgen met al die namen??). Precies op de afgesproken tijd (19 uur) staan we klaar, maar we we horen dat we toch een half uurtje later vertrekken...

Bij Jevan is het wederom erg gezellig. Kardo en Mira zijn weer een beetje aan ons gewend en komen los. Mira is erg blij met de meegebrachte hagelslag en bij Kardo valt het snoep goed in de smaak. Het eten is weer heerlijk (en overdadig!). Mirou (= neef van Adam) brengt ons later die avond ook weer thuis. Ik wilde op terugweg nog even een (echt) biertje kopen, wat op zich wel kan. Mirou wil dan eigenlijk wel dat we het blikje/flesje binnen sneaken en ook weer naar buiten smokkelen. De eigenaar is religieus en alcohol in het hotel is not done. Omdat we gratis in het hotel verblijven willen we het niet op het spits drijven, dus laten we het biertje maar zitten. In plaats daarvan zit ik nu aan het 0% bier, door Mirou gekocht bij het winkeltje naast het hotel, wat weer een verrijkende ervaring is (zullen we maar zeggen...).

Op de terugreis wil Mirou ons ook een mooie supermarkt laten zien, en nu we er toch zijn lijkt ons dat ook een goed idee. Op zich is de supermarkt niet heel veel bijzonders, behalve dat alle prijzen in dollars staan (en niet mals zijn). Eenmaal op de mannenkleding afdeling moet ik plotseling samen met Mirou op de foto. Susanne schiet in de lach; sta je dan midden in een supermarkt vol trots een foto te maken. Het in een mooie cultuur, maar we snappen waarschijnlijk nog niet eens de helft ervan!