Dag 6, Allen

Dag 6, Allen

Vanmorgen hadden we een redelijk vroegertje. We hadden de wekker om 7 uur gezet, zodat we ‘s middags wat tijd hadden voor een duik in de oceaan. Voor dat het zo ver was, eerst nog even een stukje reizen..

Na het ontbijt, wat we kopen bij de lokale ‘bakkerij’, nemen we een tricycle naar Grand Central Terminal, zoals dat heet in Legazpi. In werkelijkheid komt het neer op de plaats waar alle mini-busjes vertrekken naar plaatsen die 20 kilometer of verder liggen. Alle plaatsen die dichterbij liggen worden door de jeepney’s bedient. De busjes vertrekken wanneer ze vol zijn en wij zorgen ervoor dat het busje bijna gevuld is. Als wij denken dat we compleet zijn, komt er nog iemand aan wandelen die ook naar Sorsogon wil, wat voor de chauffeur weer P90 (1,75 euro) oplevert en voor ons betekent dat wij ander halfuur heel krap met z’n vieren op een achterbank moeten zitten...

Na aankomst is Sorsogon stoppen we daar in de lokale busterminal, waar wij de jeepney naar Matnog moeten nemen. Op zich gaat zo’n overstap soepel, maar wel wat ongeorganiseerd. Zo staan we eerst een hele tijd te wachten -wij denken op mede-reizigers- en dan, vanuit het niks, wordt besloten dat we gaan. Sorsogon naar Matnog is ruim 60 kilometer en de jeepney heeft niet echt een comfortabele bank. In eerste instantie zitten we met z’n drieën, wat ons doet denken dat het misschien toch een relaxt tochtje zal zijn, maar halverwege zitten er 31 personen onder in de jeepney en achteraf blijken er ook nog aanzienlijk wat bovenop gezeten te hebben; voornamelijk schoolkinderen die bij gebrek aan plaats besluiten om bovenop te klimmen. We hadden ze in eerste instantie niet geteld, maar 10 waren het er zeker.

Omdat onze bagage ook bovenop lag kijken wij in Matnog gespannen of alles er nog is, wat zo blijkt te zijn. In de hitte wandelen we richting de haven, waar de ferry van Matnog naar Allen moet gaan. Er blijken 6 of 7 loketten te zijn en als ‘newby’s’ rond het gebeuren met ferries weten wij nog niet precies hoe het werkt. In eerste instantie krijgen we dan ook te horen dat we niet kunnen vertrekken, terwijl wij wel 2 ferries in de haven hebben zien liggen. Iets later mogen wij via de achteringang toch op de eerste ferry plaatsnemen, waarbij wij wel op de ferry moeten betalen... Zodra op de ferry het woord ‘ticket’ valt, wordt iedereen erg zenuwachtig. De jongen met een badge op zijn buik wordt naar voren geschoven en wij betalen maar de P120 (2 euro) p.p. en zoeken een plaatsje.

De ferries hier hebben een beruchte reputatie en ondertussen snappen wij ook wel waarom. Wanneer een ferry in Europa wordt afgeschreven start deze aan een tweede leven in China. Als het ook de Chinezen te bond wordt, vaart de ferry richting de Filipijnen om daar een derde leven te starten. De staat van de ferry is werkelijk belabberd!! Het ziet er niet uit... Maar goed, echte alternatieven zijn er niet. We varen in 2 uur van Matnog (Luzon) naar Allen (Samar), over prachtige wateren.

In Allen nemen wij een tricycle naar een resort, wat net buiten de stad moet zijn. We gaan los en nemen voor 35 euro de duurste kamer van het resort, aan het water en met een prachtig terras. Snel omkleden en 10 minuten later liggen we te dobberen in het warme water rond Samar; heerlijk! Ook om het zweet even van je lichaam te spoelen!

We zitten duidelijk buiten het hoogseizoen in de het resort, naast ons is er nog een stel en de rest is leeg. De werknemers zijn bezig met het uitvoeren van reparaties terwijl wij in het water dobberen. Bij het eten krijgen we dan ook niet de menu-kaart, maar de kaart waarop de beschikbare voorraad staat; wie kiezen allebei gewoon iets uit. Tijdens het eten zien we aan de overkant het onweer losbarsten. Om daar in te zitten moet vast geen pretje zijn, maar het uitzicht vanaf hier is spectaculair!!