dag 25, Nasaag (Camiguin)

Dag 25, Nasaag

Vanmorgen besloten we om voor het ontbijt maar eens actief te worden. Onze homestay ligt direct aan het water en de snorkels hangen hier in de boom, dus we pakken beide een set en klauteren via de zwarte lava-stenen het water in. Om eerlijk te zijn viel de inhoud van de zee iets wat tegen... Na Apo (volgens sommige de mooiste duik- en snorkelplek in de Filipijnen) lijkt het hier wel een woestijn. Er zitten wel wat vissen, maar indrukwekkend is het zeker niet. Na 20 minuten klauteren we weer het water uit en springen we onder de douche.

Na het ontbijt starten we de motorbikes weer en vertrekken we richting het zuiden. Gisteren bezochten wij de sunken cemetery al, maar we hebben nu snorkels, een badhanddoek en zwemkleren mee. Tenminste, Susanne heeft ze mee en ik heb mijn zwembroek al aan. Gevolg is dat Susanne naar het oversteken van de zee richting het kruis achter dit zelfde kruis zich moet verkleden. Het is gaan regenen, dus we moeten de spullen nog een beetje subtiel opbergen om hier niet met natte handdoeken over te blijven. Na het omkleden en opbergen duiken we het warme tropische water in onder begeleiding van een gids. De tocht duurt iets meer dan een uur, waarna we heel veel mooi (en minder mooi) koraal en behoorlijk wat vissen gezien hebben, maar geen grafstenen. Iets waar we toch min of meer op gerekend hadden, zeker gezien de naam. Wel hebben we op ongeveer 1/4 van de zwemtocht op het oude stenen kruis van de begraafplaats gestaan, maar daarmee hield het op. Toch maar even checken. Er blijkt nog 1 restant van een grafsteen te zijn, maar we dan op verzoek maar even naartoe zwemmen. Je moet goed kijken, maar dan zie je inderdaad een oud kruis op de bodem liggen. Oke, de begraafplaats is in 1871 onder de zeespiegel verdwenen, dus dat er steeds minder van over is is misschien logisch. We drogen ons af en stappen weer op de motorbike, op naar de volgende plaats om te zwemmen.

We bezoeken Bura Cold Springs, een plaats waar koud soda-water uit de grond opborrelt. Susanne heeft even geen trek in koud water dus ik ben de enige die de (moedige??) stappen in het koude water zet. Nadat de kritische grens (zeg: kruishoogte) gepasseerd is, wordt het langzaam lekker en kan je heerlijk zwemmen. Na een klein uurtje rijden we weer verder, maar lijkt er weer een bui los te barsten. We passeren net een overdekt basketbalveld, waarvan er in elke plaats wel een lijkt te zijn. We zien motorbikes op het veld staan en rijden er ook maar op, niet lang daarna komt de hemel naar beneden. Er zitten kinderen langs het veld met een basketbal, die niet spelen. Met wat handgebaren maken we duidelijk wat het ons wel leuk lijkt om te spelen en niet veel later ben ik in de hozende regen aan het basketballen. Erg leuk! Als de bui voorbij is rijden we terug naar het noorden, waar we na 20 minuten alsnog de poncho’s (eerste keer deze vakantie) uit
de rugzak moeten halen... Het hoost wederom en we zijn nog niet bij de hot-springs.

Behalve koude bronnen heb je hier dicht bij de vulkanen ook warme bronnen. De bron die wij bezoeken is tussen de 33 en 38 graden Celsius, wat een heerlijke temperatuur is om even 2 uur in te dobberen. Susanne kleed zich wederom om, nu in gewone kleedhokjes. Het water is heerlijk en zoals gebruikelijk bij dit soort bronnen worden er allerlei kwaliteiten aan het water gegeven: tegen astma, gewrichtspijn, etc. Het zal wel, maar het is in ieder geval lekker. Als je dan gewend bent aan de temperatuur, stap je gewoon even het water uit en dat is genoeg om de warmte weer te gaan waarderen.

Na deze 4e duik van de dag hebben we lang genoeg in het water gelegen en bezoeken we Mambajao, de hoofdstad van het eiland. Hier schijnt een leuk cafe te zitten, maar na aankomst blijft het niet meer te bestaan. We rijden verder en stoppen bij een ander tentje, langs de hoofdweg waar we gezellig zitten met de eigenaar, zijn vrouw en hun 4-maanden oude kindje. Daarnaast heeft hij 7 puppy’s rondlopen, Susanne kan haar geluk dus niet meer op. Om dat het niet realistisch is dat ze er eentje meeneemt laat ze dat maar achterwege, maar anders waren we hier weggelopen met een hond(je). De eigenaar doet niet moeilijk, we mogen er zo eentje meenemen. Moeder-hond heeft de geboorte van de pups niet overleeft of is na de bevalling opgegeten door de eigenaar, op beide gevallen is hier een even grote kans.

Na terugkomst in de homestay gaat net de zon onder, het is een prachtige zonsondergang, met vooral veel rode kleuren; avondrood, water in de sloot.. We zullen zien of dat morgen ook in de Filipijnen geldt.