Dag 27, Manila

Dag 27, Manila

Na een rustig nachtje zijn we vanmorgen na het ontbijt naar het vliegveld gereisd. Gisteren bleken alle vluchten gecanceld te zijn, wederom vanwege bommeldingen, maar vandaag zijn er geen problemen. Een deel van de vluchten is zelfs gedurende de vlucht retour gestuurd... Ze zijn erg op hun hoede (zie het verslag van gisteren).

In juli is er een nieuw vliegveld geopend, wat op ‘slechts’ 55 km van de stad ligt. Daarbij komt dat de weg van CDO naar het vliegveld nog alle behalve klaar is. We nemen de tijd door de rit, wat ook maar goed is. Bij aankomst worden we wel een paar keer gecontroleerd, maar of dit nu echt veilig is weten wij niet. Zo moeten we onze tassen uit de flightback halen, wordt er oppervlakkig in de tas gekeken; geen scanner, geen x-ray, niks. Als Susanne coöperatief wil zijn, nadat de controlemevrouw klaar is raakt ze ook haar deodorant nog kwijt, immers: licht ontvlambaar --> dus gevaarlijk :-)

We vliegen om 1 uur en binnen 1,5 uur zijn we in Manila. Terwijl we aan komen vliegen is al meteen te zien hoe verschrikkelijk smerig de stad is, omdat het windstil is hangt er een grijs-gele wolk van smog boven de stad.

Het voelt wel weer vertrouwd om na een maand weer terug te zijn. Onze taxi-chauffeur kent de weg naar ons hotel niet, maar we weten de weg en kunnen hem leiden. We checken in het hotel. Toen we naar het hotel reden zagen we dat het op de Roxas-boulevard nog best wel druk was, aangezien die niet ver van ons hotel is besloten wij daar nog even naartoe te wandelen. Onderweg er naartoe zien we hoe een groepje kleine kinderen letterlijk in hun blote kont aan het zwemmen zijn in een bouwputje van de asfaltweg. Het is een apart, maar ook heet schrijnend gezicht, waar we ons ook een beetje bezwaard voelen om foto’s van te nemen. Ook op de boulevard treffen we een mix van arm en rijk, die ook heel typisch is voor de rest van de stad en het land, maar de sfeer op de boulevard is heel erg goed. We kopen een drankje en gaan op de kade zitten om te zien wat er allemaal gebeurt; dat is overigens van alles. Zo kan je voor 50 peso een massage krijgen terwijl je op een kartonnen doos ligt, rustig slapen op een bankje of zwemmen in het smerige water van de Manila-bay. Dat laatste is vooral populair bij kinderen.

We lopen terug en bezoeken wederom de bar waar we in onze eerste dagen in de Filipijnen ook al kwamen. Als wij het aanbod van videoke (karaoke) krijgen, slaan we dat in eerste instantie af, maar na zo veel weken hier is er geen ontkomen aan: we grijpen de microfoon (2x) en slaan aan het zingen. Keihard vals zingen is hier geen enkel probleem (zoals wij de laatste weken gemerkt hebben), dus van ons prachtige gezang zullen ze ook niet opkijken. Don’t stop believing van Journey is het eerste nummer, sinds zij een Filipijnse zanger hebben is dit een van de bekendste bands van het land en dit lijkt ons een mooi openingsnummer. Het tweede nummer zullen we ziet zeggen, maar de foto’s spreken waarschijnlijk voor zich :-)

We eten bij Shackeys, waar de eigenaar van het restaurant ons nog herkent van ons vorige bezoek. Vermoedelijk omdat ik een grote bier bestelde, wat zoveel inhield als een complete pitcher. Vandaag hebben we het maar gewoon bij de kleinere drankjes gehouden...!

's Avonds in het hotel zien we op televisie dat er een serieuze kan is op een typhoon aan het einde van dit weekend. We houden het (weer) in de gaten.