Dag 16 en 17, Apo & Dumaguete

Dag 16 en 17

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht op Apo-eiland, een dag langer dan gepland. Om in de lokale termen te blijven: er heerste een lage drukgebied boven Mindanao (voor de topografisch wat minder onderlegden: het grootste zuidelijke eiland van de Filipijnen) en dat zorgde op Apo gisteren voor heel veel wind en ‘s nachts heel veel regen. Zo veel wind zelfs dat de kustwacht geen toestemming gaf voor de oversteek. Nu zijn er natuurlijk erger zaken dan vastzitten op een tropisch eiland, maar echt prettig was het niet. Na het nieuws kruipen we eerst weer ons bed in en ‘s middags kijken we hoe de golven op het eiland beuken; wat trouwens een indrukwekkend gezicht is! Aan het einde van de middag bereiken we een hoogtepunt, 120 meter boven zeeniveau staat de vuurtoren waar we even naartoe wandelen. We spreken met Mario, de eigenaar van de homestay, af dat we vanmorgen om 6 uur de boot terug naar het eiland Negros zullen nemen.

Toen we vanmorgen om 5.30 uur wakker werden en de hevige wind hoorden en de bomen en zee zagen was onze eerste gedachte: we liggen straks weer in hetzelfde bed. Toch kwam de ‘boatsman’ precies om 6 uur bij ons en gaf aan dat we zouden vertrekken. Niet vanaf het strand waar we aangekomen waren, maar aan de andere kant van het eiland. Het bleek nog een behoorlijke klim te zijn om van de ene kant naar de andere kant te komen, gelukkig dragen de locals onze tassen, door de tweedegraads brandwonden (serieus, mijn rug is bedekt met blaren...) was het zelf dragen van de rugzak een hel geweest! Aan de leizijde van het eiland lijkt er niks aan de hand en kunnen we rustig op de boot stappen. We twijfelen nog even of we de poncho's aan moeten doen, maar omdat de regen meevalt besluiten we gewoon zo te gaan zitten.. Hollanders in het buitenland!

Zodra we de luwte van het eiland verlaten groeien de golven enorm. Nu moet je bedenken dat de oversteek gebeurt in een veredelde gemotoriseerde kano, met twee zijspannen. Bij elke golf die wij raken (en dat zijn er nogal wat!) spat het water op de boot recht in ons gezicht/lichaam. Binnen no-time zijn we tot op ons ondergoed compleet nat. Hoe verder we op zee komen, hoe onverstandiger de oversteek lijkt. De golven worden groter, de wind harder en de hoeveelheid water die wij over ons heen krijgen steeds meer; al maakt dat laatste op een gegeven moment niet meer uit, natter dan nat wordt je toch niet.

Compleet doorweekt staan we om iets voor 8 uur op Negros. We wringen onze kleren uit en bij de lokale waterpomp spoelen we het zoute water van onze armen en benen af om vervolgens richting de doorgaande weg te lopen, waar we een jeepney voor de 25 km naar Dumaguete te nemen. Waarschijnlijk omdat we blank zijn wordt de voorbank vrijgemaakt en mogen we daar in plaats van op het dak zitten.

In Dumaguete zoeken we het geplande hotel op. Omdat het nog geen 9 uur is, is het de vraag of we überhaupt kunnen inchecken, wat geen probleem blijkt. Om 9.15 uur staan we voor het eerst in dagen weer onder een warme douche, wat overigens met de brandwonden niet altijd even heerlijk is. We kleden ons om/aan en gaan de stad in.

Dumaguete is een relaxte stad, een van de weinige steden hier waar ze lijken te begrijpen wat westerse toeristen willen: een (redelijk) knappe boulevard langs het water, gevuld met restaurants en barretjes. Die bezoeken we dan ook zodra we de highlights van de stad bezocht hebben. Bijzonder hierbij was het bezoek aan het verborgen gelegen Centrop, een klein soort dierentijd in de stad. Ze blijken hier lokale bedreigende dieren op te vangen en ze voort te planten. Zo hebben ze hier een ‘bleeding heart’ duif, waarvan er zo ver bekend nog maar 22 leven. Het is een bijzondere vogel. Als we aan komen lopen bij de vleermuizen komt een van de werknemers ons vertellen dat we ook best naar binnen mogen, wat uitloopt op een bijzondere rondleiding. In de vleermuizenkooi aaien we beide een vleermuis (kan gewoon), worden we begeleid langs alle andere dieren (+ uitgebreide uitleg) en krijgen we een kijkje achter de schermen. Er is zitmeen grote python welke 1 levende kip per maand eet, aapjes die eten in een plastic fles krijgen en een ingestort verblijf van een hagedis, die nu vermoedelijk ergens in een boom leeft. De entree kost slecht 10 peso (17 cent) per persoon, dus bij het verlaten van de ‘dierentuin’ besluiten we een extra donatie te doen.

Aan het eind van de middag bezoeken we het universiteitsmuseum van de Sulliman Universiteit, waar we te horen krijgen dat we binnen 30 minuten uitgekeken moeten zijn, omdat ze dicht gaan. Dit redden we. We steken de straat over en gaan op de boulevard zitten om daar het begin van de avond en veel sexpats te bekijken.. We hebben er al wat gezien deze vakantie, maar deze stad blijkt tot nu toe de kroon te spannen.

Dumaguete is inderdaad een relaxte en leuke stad. Morgenochtend vroeg zitten we weer op een ferry, nu richting Bohol. Door ons verplichte langere verblijf op Apo blijven we nu wat korter op Negros.