Dag 19, Anda

Dag 19, Anda

Susanne had gisteren geroken of de kamer haar zinde, wat het geval bleek te zijn; een recept voor succes! We hebben heerlijk geslapen, waarschijnlijk mede mogelijk gemaakt vanwege de wintersport met mijn vader (oordopjes in de toilettas) en de gescheiden bedden (geen gedraai van een rusteloze vriend(in)).

Na het ontbijt en de succesvolle speurtocht naar een werkende pinautomaat nemen we een tricycle richting het busstation. Er schijnt een directe bus te zijn van Tagbilaren naar Anda, maar aan aankomst op het busstation blijkt deze pas om 12.15 uur te gaan. We hebben geen zin om te blijven hangen, dus nemen we de bus naar Jagna, wat al aardig op de route is.

Tot nu toe viel het wegverkeer hier op de Filipijnen ons erg mee. Meestal hebben wij in dit stadium van de vakantie al meerdere keren de fictieve krantenkoppen “Nederlanders verongelukt in ...” voor ons gezien, maar dat gevoel hebben we hier nog nauwelijks gehad. Daarnaast is het ons opgevallen dat je bijna geen wrakken langs de kant van de weg ziet liggen, een ‘normaal gesproken’ redelijk geaccepteerd gezicht, maar hier niet. De bustocht van Tagbilaran naar Jagna had trouwens prima in het minder positieve rijtje gepast, want nadat we de bebouwde kom verlaten hebben zet de chauffeur het op een scheuren, ongekend. In de bochten moeten wij er niet aan denken dat er per ongeluk iemand vanuit de andere richting besloten heeft te gaan reizen, dan wordt het voor ons namelijk enkele reis...In bochten moeten we ons letterlijk schrap zetten om niet van onze plaats te vallen. Daarbij komt dat de bus niet tot nauwelijks geveerd was, wat er voor zorgt dat je elke hobbel nog een extra voelt. Deze bus geeft geen ramen, dus de verkoeling van het rijden is welkom en als het ‘raam’ dicht wil doen trek je een houten plankje omhoog en daarmee is je uitzicht weg, maar zit je even uit de wind. Elke keer als er iemand in of uitstapt komen wij even tot rust... 90 minuten duurt deze zeer bijzonder busreis.

Eenmaal in Jagna moeten we nog overstappen op de bus naar Guiluman, wederom op een bus, maar nu eentje die wel normaal bestuurd wordt. We nemen plaats in deze bus (met airco) waar een moderne film met Bruce Willis en Morgan Freeman speelt. Relaxt reizen we weer een half uur verder. Vanuit Guiluman moeten we nog 10 km in een tricycle om uiteindelijk in Anda aan te komen.

Het resort waar wij zitten ligt op een prachtige plek, zoals je het je ook graag voorstelt: wit strand, azuur blauwe zee en een afdakje van palmbladen met ligbedjes eronder. Het is hier heerlijk en het beste is dat we hier nog een paar nachten mogen verblijven! We brengen de rest van de dag een beetje luierend door en maken ons op voor een nacht op een kleine klif boven de zee in een kamer met airconditioning... If it sounds to good to be true, than it is, behalve hier...!