dag 13, Apo Island

Dag 13, Apo Island

Dag 13, dat kan eigenlijk niks anders dan pech betekenen. Heel lang leek het daar ook op uit te draaien, want tot 16.00 uur zat alles zo’n beetje tegen.

We vertrokken om 7 uur uit het hotel. De rit van Cebu naar Apo leek namelijk een aanzienlijke te zijn. Daarbij wisten we ook niet precies wat te verwachten, dus we nemen de tijd. Rond 7.30 uur zijn wij bij de zuidelijke busterminal van Cebu, waar we vragen naar de bus naar Bato, de zuidelijkste plaats van het eiland. We zijn de eerste en het ziet er dus naar uit dat het lang wachten wordt, immers vertrekken de bussen pas als ze vol zitten. Na een half uur is het aantal verdubbeld van 2 tot 4 en besluit Susanne een rondje te lopen, want wellicht is er een betere optie. Er blijkt om 8 uur een bus direct naar Dumaguete te gaan, de plaats op Negros waar wij toch naartoe moeten. Daarbij komt dat die bus airco heeft en degene waar wij nu in zitten slechts rondom ramen die half open kunnen. De beslissing is snel genomen: we wisselen.

De bus naar Dumaguete zit behoorlijk vol en we verwachten snel te vertrekken. Dat blijkt al meteen een tegenvaller. De bus blijkt niet om 8 uur maar om 9 uur te vertrekken. De mevrouw voorin heeft ons verteld dat de hele rit 4 a 4,5 uur zal duren, dus we hebben nog tijd genoeg. Om 8.30 is diezelfde mevrouw trouwens van bus verwisseld en we zien haar niet meer terug... Nu 1,5 uur wachten op de terminal vertrekken we dan eindelijk, maar niet voordat wij iets over 8’en onze oorspronkelijke bus hebben zien vertrekken..! Cebu lijkt oneindig lang, de stad is enorm! Het duurt ongeveer 45 minuten om de stad uit te komen, maar daarna wordt je ook direct beloond: het gebied waar we doorheen rijden is werkelijk prachtig! Na 4 uur komen we aan in Bato, waar een ferry nog aangemeerd ligt; wij denken: mazzel! Snel de bus op de ferry en gaat!! De werkelijkheid is vandaag anders: er wordt (door wie??) besloten dat wij de ferry van 13.30 uur nemen, geen idee waarom, maar hogere machten bepalen. We eten wat en kijken hoe het uur voorbij gaat. Na het uur is er uiteraard nog geen beweging te zien. De ferry vanaf Negros komt aan en opeens besluit men (wie??) dat wij toch op de al liggende ferry moeten. Het hele laden gaat beginnen, maar dat had 1,5 uur geleden ook prima gekund! Om 14.15 uur vertrekken we eindelijk!

We beginnen ons ondertussen zorgen te maken over het bereiken van Apo, aangezien we daarvoor een bootje moeten hebben wat om 15:00 uur, maar meestal later vertrekt. Na aankomst in Negros plannen we met wat chagrijn alvast wat we gaan doen als we het niet halen. Ondertussen doen wij keihard ons best ons niet groen en geel te ergeren aan alle mensen die tussen de ferry en de busterminal in Dumaguete uitstappen. Om 16 uur zijn we eindelijk in Dumaguete.

Het geluk blijkt te draaien, want bij het verlaten van de bus zien we een autootje met de worden ‘Apo Island’ op de zijkant. Als wij er beide naar wijzen stopt de auto. Het blijkt (hoe is het mogelijk?!?!) Mario te zijn, waar wij een kamer bij geboekt hebben. Dit blijkt trouwens pas in de loop van het gesprek. In eerste instantie willen wij gewoon heel graag weten of en hoe wij nog naar Apo Island kunnen komen. Hij wil ons naar de jeepney naar Malatapay brengen en zal zorgen dat wij vanuit Malatapay een boot naar Apo kunnen nemen. We nemen achter in de laadbak plaats en vragen ons af hoe dit in godsnaam mogelijk is? 1 persoon minder die was uitgestapt en dit was niet gebeurd..

De jeepney legt de 25 km van Dumaguete naar Malatapay redelijk vlot af en vanaf de hoofdweg lopen wij nog een kilometer naar het strand, waar de boot schijnt te liggen. Bij aankomst is er weinig te zien, maar de bestuurder van de boot blijkt in de tussentijd even rustig te zijn gaan zwemmen; moet kunnen! Eenmaal omgekleed leggen wij onze tassen in de catamaran en steken wij de zeestrook tussen Malatapay en Apo Island over. Langzaam wordt het eiland steeds groter en steeds mooier. Het lijkt steeds meer te mooi om waar te zijn, een klein paradijs in dit niet al te schone land. We leggen aan op het strand, wat ook meteen het dorp is. Op het eiland wonen tussen de 500 en 700 mensen en die wonen allemaal in dit dorpje. Er is alleen ‘s ochtends en ‘s avonds tussen 18 en 21 uur stroom en op het strand zien we dat dit goed is voor de vruchtbaarheid :-)! Het barst van de kinderen.

De ‘kapitein’ brengt ons naar Mario’s homestay, waar wij de komende 3 nachten verblijven. In de Lonely Planet staat dat wij geen view zouden hebben, maar het uitzicht is onvoorstelbaar mooi! We kunnen hier vanavond alleen niet eten, ze zijn door hun voorraad eten heen :-)!! Werkelijk een heel bijzonder plekje!!