Dag 24, Naasag (Camiguin)

Dag 24, Naasag

Wat is het toch heerlijk wakker worden met uitzicht op zee. Vannacht hebben we de terrasdeuren maar open gelaten, om zo met het geluid van het water wat stukslaat op de vulkanische rotsen in slaap te vallen. Als je dan ‘s ochtends wakker wordt met een blauwe lucht, een zonnetje en het uitzicht op zee voel je je toch even als een god in Frankrijk.. Vakantie!

We hadden gisteren bedacht dat het wel een leuk idee zou zijn om vandaag 2 motorbikes te huren. Je ziet ze overal en onze gastheer gaf gisteren al aan dat het geen probleem is om ze te regelen. Bij het ontbijt geven we aan dat we het plan doorzetten en hij regelt dat er 15 minuten later 2 motorbikes klaar staan. De motorbike hier is denk ik het beste te vergelijken met een niet begrensde schakelbrommer in Nederland. Omdat we alle twee nog nooit op een schakelbrommer gereden hebben, krijgen we eerste even een korte uitleg in gebrekkig Engels, waarna we de helmen opzetten en de motorbikes in de eerste versnelling gooien. In eerste instantie nog wat onwennig en wat schokkerig rijden we weg, maar na een paar kilometer krijg je het op- en afschakelen al snel onder de knie; eitje!

Het rijden op zich is al een prachtige belevenis. Voor ons; het rijden is voor ons nieuw en Susanne (aka Annie de Rooij) trekt met haar blonde haren regelmatig de aandacht. Men groet ons de hele dag door, je zou bijna het gevoel krijgen dat je bekend bent hier. Daarbij komt dat het, met uitzondering van een enkel bui, verder prachtig weer is en we van dorpje naar dorpje rijden om te zien hoe het leven er hier (traag) aan toe gaat.

Nadat de ochtend met een blauwe lucht begonnen was, blijken er nu toch wat buien te zijn. Camiguin bestaat uit 7 vulkanen (de grootste vulkaandichtheid ter wereld op dit kleine eilandje!), welke met hun hoogte voor stuwingsregens zorgen. De buien duren kort en we schuilen af en toe even. We rijden verder en besluiten eerst naar de hoogste waterval (75 meter) van het eiland te rijden. Terwijl wij door de jungle-achtige omgeving rijden worden de wolken boven ons donkerder en donkerder. We besluiten te gaan schuilen, maar de bui blijft uit en we rijden verder; pas vlak bij de waterval begint het te regen.We zitten de bui even uit en bezoeken de waterval, om daarna bij een souvenirstandje een nieuw t-shirt te kopen; het vorige shirt was zou doorzweet, die kon echt niet meer (als je jezelf gaat ruiken wordt het tijd om een nieuwe te kopen :-) ) Vervolgens cruisen we verder richting het zuiden.

We lunchen bij een visrestaurant, niet echt iets wat we ‘normaal gesproken’ doen, en zeker niet het type vis wat we voorgeschoteld krijgen. We kennen de naam van de vis niet, maar als ‘ie dood op onze tafel ligt herkennen we het soort als een van de vissen die we ook rond de koraalriffen hebben zien zwemmen, die met al die mooie kleuren. Het bereiden duurt even en hetzelfde geldt voor het eten... Het blijkt een werkvis te zijn, veel werk voor weinig ‘vlees’. De smaak is daarbij ook niet echt overtuigend, maar dat vinden we op zich niet heel erg. We rijden verder langs de kust en buigen weer langzaam af naar het noordwesten, waar onze homestay is.

Dat het een vulkanisch eiland is blijkt wel als we de ruïne van een door lava overspoelde kerk bezoeken. Iets meer dan 100 jaar geleden barste een van de vulkanen hier uit, met de dood van 600 inwoners als gevolg. De kerk (en vele huizen) werden verwoest en bedolven onder lava. Iets verderop staat een groot kruis midden in zee, op de plaats waar vroeger een begraafplaats geweest is. Door de uitbarsting is dit deel van het eiland weggezakt en daarmee is de begraafplaats onder de zeespiegel verdwenen, met het kruis als reminder. Bij de ruïne kopen we nog wat lokaal fruit, een durian. Een grote met vele punten bedekte vrucht, die stinkt naar een rioolontluchting. We hebben gelezen dat het binnenste, ondanks de stank, heerlijk moet zijn. We kopen er een. Bij het kopen eet een local al een stuk durian, wat inderdaad gruwelijk stinkt. Na het eten snijden we de vrucht met veel pijn (letterlijk) en moeite aan. Het daadwerkelijk vruchtje oogt ook nog eens niet bijzonder smakelijk. Voorzichtig eten we alle twee wat, maar om nu te zeggen dat we er meteen een paar in de tas stoppen om mee te nemen naar huis.... We geven de rest van de vrucht aan het personeel in de homestay, die ‘m meteen verder ontleden, ze vinden het heerlijk..!

We drinken nog wat in de tuin, waarbij we de prachtige sterrenhemel (inclusief melkweg) bekijken, terwijl de kreeften in schelpenhuisjes aan ons voorbij trekken. Na wat drankjes neemt Susanne plaats in de hangmat en schrijf ik het dagboek van vandaag met het geluid van de beukende zee op de achtergrond en af een toe een banka die voorbij vaart. Vakantie!!