Dag 18, Tagbilaran

Dag 18, Tagbilaran

Het was (wederom..) geen beste nacht, alles rook volgens Susanne naar ‘natte hond’ in het hotel wat we gisteren uitgezocht hadden. Daarbij kwam dat het een kort nachtje was, omdat om 5.30 uur de wekker al weer ging, om 7 uur vertrok onze boot naar Bohol dus moesten we om 6. 30 uur in de haven zijn. Op zich ging het inchecken en boarden allemaal lekker soepel. Ondanks dat ik nog wel eens last heb van zeeziek zijn, viel dat nu heel erg mee. De ‘super fast ferry’ van Dumaguete naar Tagbilaran legde de 2 uur durende trip soepel af. Een slechte film erbij en van zeeziekte was geen sprake meer. Susanne had zo-ie-zo nergens last van, zij lag haar verloren uurtjes nog even in te halen.

Vlak voor aankomst discussiëren we nog even welk hotel we gaan kiezen, maar het wordt het hotel in het centrum van de stad. Het is immers altijd makkelijk en leuk om in het hart van een stad te zitten en dat is gelukt. Het hotel ligt iets naast het centrale pleintje, maar op de historische foto’s in de lobby is te zien dat het vroeger aan de rand van het toenmalige stadje lag. Er blijkt om 9 uur al een kamer beschikbaar te zijn (17 euro per nacht!), als Susanne de kamer heeft gekeurd op geur checken we in en plannen onze trip richting de binnenlanden van Bohol. We besluiten een tricycle te huren voor een dag om de bekendste hoogtepunten van het eiland te verkennen.

Na een kilometer of 20 komen we wij de eerste bestemming aan, welke ook meteen super toeristisch is: een drijvend restaurant. Terwijl wij lunchen (met o.a. onbeperkt krab en garnalen) varen we over een rivier terwijl een bandje muziek maakt. Het is eigenlijk te fout om waar te zijn, maar als we dan nog aanmeren bij een dorpje waar ongeveer alle inwoners ukelele spelen, is het Volendam-gevoel compleet, maar de buik heerlijk gevuld.

We rijden verder het binnenland in en komen bij de Tarsiers aan. Tarsiers zijn hele kleine primaten (ze passen in je hand), die al 45 miljoen jaar op aarde leven. Ze hebben ogen die in vergelijking met menselijke ogen in de verhouding van het hoofd 15x zo groot zijn, die niet bewegen; ter compensatie kunnen ze hun hoofd 180 graden draaien. Schattige diertjes, die wel een bezoekje waard zijn. Omdat ze zo klein zijn hebben de medewerkers van het ‘park’ lintjes opgehangen op de plaats waar ze zitten. Het zijn wonderlijke beestjes met hun grote ogen!

Na de Tarsiers staat de volgende grote attractie van Bohol op de route: de Chocolate Hills. Vanwege het regenseizoen (zie eerdere verslagen) zijn de heuvels nu alleen niet chocolade-bruin, maar prachtig groen. Een van de heuvels is te beklimmen, wat we natuurlijk doen. Het uitzicht is bijzonder, al die heuvels met allemaal dezelfde vorm. Het is een echte attractie en er zijn behoorlijk wat toeristen om ze te bekijken en wij bekijken hoe zij de vreemdste capriolen uithalen om de heuvels in perspectief op de foto te nemen. Uiteindelijk doen we zelf ook nog een poging :-)

Op de terugweg stoppen we nog bij een vlinderparkje en een bijzondere kerk maar moeten we vooral ons best doen niet in slaap te vallen in de tricycle... We weerhouden onze chauffeur ervan nog een uitstapje van 18 km te maken en keren rond het eind van de middag terug in Tagbilaran. Voor het eten bezoeken we een restaurant wat gerund wordt door doven, wat een mooie en ook leuke ervaring is. Als we na het eten in het donker terug lopen door de stad zien we dat de stad in tegenstelling tot eerdere steden al aan het afsluiten is. We zoeken het hotel op voor een lekker nachtje en gaan morgen alweer verder richting de andere kant van Bohol.