Dag 20 - 21 - 22

Dag 20, 21 en 22

Dat wij de afgelopen dagen geen update gepost hebben heeft niks te maken met een storm, gebrek aan stroom of internet, maar alles met onze activiteiten: op het strand hangen.. Niet echt iets waarvoor je een internet-dagboek bijhoudt zullen we maar zeggen. Maar geloof ons, het was heerlijk en zonnig -mijn verse nieuwe huid is wederom verbrand..-

Dat we dit vanavond vanuit Anda uploaden is een slecht teken, de bedoeling was dat we nu al zo’n 65 km zuidelijker op Camiguin zouden zitten. Niks is erger dan je volgende doel al (letterlijk) dagen zien liggen, terwijl je er niet kunt komen. Gisterochtend hoorden we dat de ferry van Bohol naar Camiguin, in tegenstelling tot alle eerdere berichten, niet op zondag vaart, maar uitsluitend op maandag, woensdag en vrijdag. Nu is niks doen op het strand op zich niet vervelend, hele volksstammen kunnen zich zo weken vermaken, maar bij ons begint het na 1,5 dag toch alweer te kriebelen. We hebben er even flink de pest over in, maar leggen ons dan maar neer bij de situatie; het is niet anders. En ach, er zijn ergere zaken in het leven dan vastzitten op een tropisch wit strand, met een azuurblauwe zee en een stralende zon zullen we maar zeggen.

Omdat we vandaag toch echt iets anders wilde doen besloten we na de ochtendrust op een strandbedje vanmiddag het dorpje Anda maar eens te gaan verkennen. Het resort waarop wij zitten ligt 3 km buiten het dorp, maar het is een leuke wandeling. De mensen zijn hier wederom super vriendelijk en de afwisseling tussen arm en rijk is ook hier groot. Onderweg naar het centrum zien we een bord met de Cockpit Arena (cock van ‘haan’) en omdat het zondag is blijken er hanengevechten te zijn, maar wel pas om 14 uur. We lopen terug naar de hoofdweg, eten iets bij het lokale bakkertje en lopen terug naar de Cockpit.

Omdat wij er al om 13.30 uur zijn, zijn wij een van de eerste in de Arena. We kunnen dus rustig een plekje uitzoeken en doen dat dus ook. Ondertussen worden er onder de ouderwets houten tribune allerlei standjes met eten en drinken opgebouwd en zien we ook vele mannen (eigenlijk alleen maar mannen) aankomen met hun haan. Voor wie geen kenner is van hanenvechten: voorafgaand aan het echte gevecht wordt buiten de arena bepaald wie tegen wie vecht. Vervolgens melden ze zich aan en krijgen de hanen aan een van de poten een scherp mes, nog afgedekt met een hoesje. In de arena worden de hanen voorgesteld en opgehitst, waarna een gevecht volgt met de dood van een van beide tot gevolg. De verliezer vecht zijn volgende partij in de eeuwige jachtvelden en de winnaar mag hopen niet te veel letsel te hebben opgelopen, want anders wacht hem hetzelfde lot, maar dan wel met prijzengeld.

In voorbereiding van het eerste gevecht weten we niet precies wat we mogen verwachten. Onze tribune blijkt wel heel snel vol te lopen als blijkt dat de wedstrijden beginnen. In eerste instantie gebeurt er weinig, maar op een voor ons volstrekt onverwacht moment staat vrijwel de hele tribune op om te gaan wedden; wat vooral bestaan uit vingers opsteken en (je bod?) schreeuwen. Het eerste gevecht eindigt al na 20 seconde, met het neervallen van de haan. Wij kijken ons ogen uit, maar zoeken wel een rustiger plekje op de tribune :-)

Op ons nieuwe plekje aanschouwen we het spektakel nog vele malen, waarna we afdalen om in eerste instantie te vertrekken. Terwijl Susanne op de ‘wc’ zit, raak in in gesprek met een man over het wedden. Wij snappen niet precies hoe het werkt, maar de man gaat het ons uitleggen. We gaan aan de slag en zetten 50 peso (1 euro) in. Het principe is heel simpel: winst = verdubbeling van je inzet, verlies = alles kwijt. We winnen 2x op rij en ik moet zeggen: meedoen verhoogt de spanning en het enthousiasme behoorlijk (ook al gaat het om een euro). Van 50 peso weten we binnen no-time 200 peso te maken, waarna een zeer discutabel duel volgt en wij het onderstip delven. Gedesillusioneerd verlaten we de Cockpit Arena en wandelen terug naar het resort.

Het mag dan een wat brute sport zijn (de helft van de hanen die aankomt gaat ook weer levend mee naar huis), het heeft wel echt iets en is zeker de moeite waard om te bekijken. Toch mooi om nog even mee te pakken.

Morgen reizen we hoe-dan-ook verder, de bedoeling is Camiguin, maar mocht om wat voor reden dan ook de ferry (weer) niet gaan, zoeken we wel een andere oplossing. We hebben Bohol nu wel gezien!