Dag 9, Tacloban

Dag 9, Tacloban

22 juli, Stefan’s verjaardag! We hadden hem gisteravond 0.00 uur lokale tijd al gebeld, maar toen werd niet opgenomen..

Vanmorgen konden we redelijk uitslapen. Er was niks vastgelegd en we konden dus doen wat we wilden. Eerst dus even uitslapen en daarna uitgebreid ontbijten. Na de vorige vakantie eet ik zelden nog eieren, voornamelijk omdat je daar in vakantie mee dood gegooid wordt; je hebt dan genoeg voor een jaar. De mevrouw van het pension vertelde ons hetzelfde: altijd maar die eieren. Ze had een ander plan voor ons. Eerst een garnalenkroket, gevolgd door een speklapje en tot slot mango en bananen. Oké, het speklapje was misschien wat te veel in de morgen, maar de rest was prima! De Filipijnen staan bekend om hun mango’s, wat volledig terecht is; ze zijn heerlijk!

Na het ontbijt pakken we de tassen, rekenen we af en lopen we de 100 meter naar het busstation. We kopen een kaartje voor de bus van 10.15 uur. Omdat iedereen 15 minuten voor vertrek aanwezig moet zijn en de bus ook, vertrekt het busje van 10 uur om 9.45 uur en het busje van 10.15 om 10.00 uur. In ieder geval hoeven we niet lang te wachten. We rijden in iets meer dan 2 uur van Catbalogan naar Tacloban en wisselen daarmee ook van eiland. We laten Samar achter en komen op Leyte terecht.

De Lonely Planet zegt over Tacloban: this busy, dirty city... Op zich blijkt dat nog wel mee te vallen, zoals al eerder aangegeven moet je niet voor de historische steden naar de Filipijnen reizen. We checken in in ons hotel, wat net buiten het centrum ligt. Bij binnenkomst ruikt de kamer naar chloor, wat veel vertrouwen wekt! We leggen de spullen weg en gaan weer op pad, nu naar Palo, wat zo’n 5 kilometer verderop ligt. We schijnen eerst een jeepney naar Robinson te moeten nemen en daar overstappen. We proberen onderweg uit te zoeken wat of waar Robinson is en als de chauffeur verteld dat we er zijn betalen we en stappen we uit. We zoeken eerst netjes naar de volgende jeepney naar Palo, die maar niet lijkt te komen. Even navragen en.... ja hoor... We zijn nog lang niet bij Robinson! Gvd! We stappen weer in een jeepney en rijden nu tot het eindpunt, wat ons bij een modern en nieuw winkelcentrum Robinson brengt. Tja.

De volgende jeepney brengt ons naar Palo, waar wij uitstappen om het laatste stuk naar de landingsplaats van de Amerikanen te wandelen, want daarvoor is Palo bekend. In 1945 stapte generaal MacArthur hier in Leyte aan wal om de bevrijding van het eiland te leiden, iets wat (blijkbaar) erg gewaardeerd wordt. Ondanks dat het monument in verval lijkt te zijn, is het wel een mooie plek en is het monument ook de moeite waard. Na wat rondkijken kopen we een Ube-ijsje (hier onwijs populair) en rijden we per brommer-tricycle naar Hill 552, beter bekend als Guinhangdan Hill. In de tweede wereldoorlog is dit een berg geweest waar hevig om gevochten is. Er schijnt een kerk te zijn, die in de oorlog als hospitaal gediend heeft en wij nemen de trappen omhoog om die te bezoeken. Onderweg komen we langs golfplaten en houten huisjes, wat uitkijkpunten en op de top een groot kruis, maar het hospitaal annex kerk vinden we niet. Bezweet keren we terug. We steken de rivier over en bezoeken eerst nog een kerk, misschien degene die we zochten, die de moeite van het bezoeken waard is en daarna de markt van Palo.

Toeristen lijken hier een zeldzaamheid en we vermaken ons prima in het stadje. We drinken wat bij een klein winkeltje en bestellen een gebakken banaan bij de stand die het drukste is. De banaantjes worden eerst gepeld en daarna in olie gebakken. Na het bakken strooien ze er nog suiker overheen en worden er 2 banaantjes op een stokje gestoken. Echt heel lekker is het niet, maar vies is het ook niet... In ieder geval is de maag gevuld! We nemen de jeepney terug naar Tacloban en lopen daar nog door het centrum. We lopen langzaam terug richting ons hotel en blijven hangen bij een terrasje in de buurt. Terrasjes staan hier gelijk aan knalharde muziek uit vervlogen tijden, zo ook hier. We trotseren de herrie om in het droge weer wat te drinken.

‘s Avond zoeken we een goed restaurant op, waar we even uitgebreid gaan eten. Op zich duur, maar als je het omrekent kom je net aan op 25 euro. Niet slecht!