Van Turkmenistan naar Oezbekistan

25 juli 2012

Bij het ontbijt vanmorgen werd duidelijk wat onze gids gisteravond gedaan had: alles over Nederland uit zijn hoofd leren! Het was hem duidelijk geworden dat Holland slechts een deel van Nederland was, maar wist ook hoeveel vierkante kilometer Nederland groot is, dat wij ook gas in de grond hebben en wat de naam van het volkslied is. Hij kon het nog net niet zingen. Na een compliment voor zijn feitenkennis vertrokken wij weer richting Konye-Urgench, vanuit waar de weg richting de grens met Oezbekistan loopt, tenminste, de weg die wij willen hebben.

De grens hier is eigenlijk precies zoals je hier zou verwachten: veel militairen, veel bureautjes, veel controles en stempels. Bij aankomst is het al druk, maar als toeristen mogen wij voordringen. Onze tassen moeten even open, maar als wij de spullen eruit willen halen wordt al snel duidelijk dat dát niet de bedoeling is. Na de laatste paspoortcontrole nemen wij definitief afscheid van onze gids, vanaf nu reizen we weer (HEERLIJK!!) zelfstandig. We steken de 500 meter niemandsland tussen Turkmenistan en Oezbekistan in de gillende hitte over en zien voor het douane-kantoor al een hele rij mensen staan. Eerst moet er nog wat papierwerk in orde gemaakt worden. Als wij dat af hebben mogen we van de wachtende in de rij voor, als gebaar van gastvrijheid voor toeristen! Het scheelt zeker een uur.

Het valt direct op dat de douaniers aan de Oezbeekse zijde een stuk relaxter zijn dan de Turkmenen. Ze maken een grapje, laten merken dat ze wat van Nederland weten en zetten gewenste stempels een stuk eenvoudiger dan hun collega's 500 meter verder op. Binnen een uur zijn wij officieel in Oezbekistan. Zoals verwacht staan ook hier uiteraard taxi's te wachten om mensen verder te brengen. Als twee blanke toeristen met zware rugzakken over de grens komen, ontstaat blijkbaar gewoon een ontvangstcomité. Bijna in koor roepen ze 'Nukus?', inderdaad de plaats waar wij naartoe willen. Kort onderhandelen zorgt dat de prijs van $15 naar $10 gaat en wij in een kleine Deawoo de 20 kilometer naar Nukus rijden.

Na aankomst bij het hotel probeert de taxi-chauffeur toch nog even de prijs de verdubbelen en later nog $2 extra te krijgen, maar helaas... Ach, hij mag het proberen. Wij blijken niet in het hoofdgebouw van het hotel te zitten, maar in een nieuwe tweede locatie. Alles is splinternieuw en dus mooi en schoon. Na het inchecken regelen wij de auto voor morgen naar het voormalige Aral-meer en moet er nog geld gewisseld worden. De man bij de receptie checkt nog even in zeer gebrekkig Engels of wij de officiële of zwarte markt koers willen... Wat denk je zelf? We wisselen $100 om, wat neerkomt op 250.000 Oezbeekse Som. Het grootste briefje in Oezbekistan is 1000 Som; we ontvangen een pak papier van 250 briefjes... Toch leuk :-)!

Na een lunch in een klein lokaal maar erg leuke tentje bezoeken we de belangrijkste attractie van Nukus, het Savitsky-museum. Een bijzonder goed museum voor zo'n verlaten en afgelegen plaats als Nukus, uit de gekopieerde artikelen van diverse grote internationale kranten (NY-times, Guadrian, El Pais, Frankfurter, Times en ook het NRC) blijkt de collectie van wereldklasse te zijn.

Na het museumbezoek wandelen we nog even naar de bazar. Dit is de leukste tot nu toe, erg levendig en gezellig. Je kan merken dat er heel weinig toeristen komen, met name Susanne krijgt de nodige blikken, vooral van vrouwen trouwens. We kopen hier en daar nog wat vers fruit, verse rozijnen (super!) en uiteraard water. De temperatuur lijkt wel iets lager dan in Turkmenistan, maar is nog wel ruim boven de 30 graden. Voor een terras is het erg druk. Het blijkt dat je er maar twee dingen kan kopen: een soort appelsap en softijs, that's it... We besluiten het ook maar eens te proberen, als ze er hier voor in de rij staan, moet het wel goed zijn. Terwijl wij op het terras zitten fantaseren wij er over om (een van de vele) Lada's hier te kopen en ermee terug naar Nederland te rijden. Hoe langer je naar de Lada kijkt, hoe mooier die wordt...!

Dan op naar een restaurant. Het is even zoeken, want aan de voorzijde van gebouwen kan je meestal niet zien dat er een restaurant is. De 'bbq' voor het gebouw is de beste aanwijzing. We vinden een leuk tentje, met een gezellige met druiven begroeide binnentuin. De druiven worden als dessert vers van de boom gesneden, perfect! Is het nog vreemd dat het hoofdgerecht een shaslick was? Dit keer van kip. Alles wat hier op een spies in de bbq gelegd wordt heet shaslick en alles smaakt prima (31.400 som alstublieft). Van de ramadan hebben we werkelijk nog helemaal niks gemerkt. Houden zo!