Andijon

6 augustus 2012

Vandaag zijn we nog steeds in Andjion, de stad die 7 jaar geleden het wereldnieuws haalde omdat het leger toen met harde hand een opstand neersloeg. Sinds die tijd is deze plaats ook niet meer bijster populair bij toeristen en dat merken wij. Op veel plaatsen worden we vol verbazing aangekeken, nagestaard en kleine kinderen wijzen ons na. Omdat wij in verhouding toch best lang en blond zijn vallen we blijkbaar nogal op...

We nemen vanmorgen eerst een taxi naar het oude deel van de stad, al is van het oude niet veel meer te zien; een aardbeving heeft dit geregeld. In de oude stad bezoeken we eerst de bazar, welke trouwens nog steeds niet vervelen. Men is er niet van gediend dat we zo maar foto's nemen, dus dit proberen we een beetje onopvallend te doen.

In de oude stad zitten ook de twee toeristische hoogtepunten van deze stad. Het museum over de geschiedenis van dit gebied en een museum over de lokale cultuur. We bezoeken beide en we vergeten beide niet snel; wat een droevige bende :-). Het ene museum is gevestigd op de bovenverdieping van een oude moskee, waarbij je eerst een vaag trapje op moet wandelen om via het dak van de ene kleine, benauwde en warme kamer naar de volgende geleid wordt. We wandelen langs tapijten, bekers, gitaren, nog meer tapijten en een bruidskamer. Als we buiten staan te wachten blijkt dit het einde van de tentoonstelling te zijn. a ha...

Als we de 100 meter naar het volgende museum hebben gelopen besluiten we eerst even op te drogen en af te koelen. Dat gaat vandaag een stuk minder makkelijk dan de afgelopen weken. Het is benauwd en vochtig, dus terwijl we zitten, gutst er alleen maar meer zweet uit de porieen!

Het tweede museum over de geschiedenis van de streek is gevestigd in een oud flatgebouw, Sovjetstijl en onderhouden zoals alles hier: nauwelijks. Beneden bij de ingang kopen we een kaartje en we lopen naar de eerste verdieping, waar voor ons het licht wordt ontstoken. Normaal gesproken zou je bij het aanzien van de 'tentoonstelling' of keihard gaan lachen of gaan huilen of belsuiten om maar weer te vertrekken. We doen toch maar ons best om geinteresseerd naar alles te kijken wat zij tentoon willen stellen. Na de eerste verdieping blijkt er ook nog een tweede te zijn, joepie!! Susanne faked (???) buikpijn en blijft achter om op de trap te gaan zitten. Ook hier gaat het licht weer aan en krijg ik de eer om rond te wandelen...

Gisteren waren we aangenaam verrast toen we plotseling langs een gezelling terrasje reden, die hadden we zelden eerder gezien. Terrasjes zijn er wel, maar mooi gelegen, nee. Bij aankomst staat er alleen frisdrank op het menu, maar goed, je kan niet alles hebben! We zoeken een plekje en hebben uitzicht op een druk kruispunt, waarvan de stoplichten uitstaan; een prima plek om je een tijd te kunnen vermaken en te verbazen! Het 'hoogtepunt' is een ongeluk tussen een Damas (busje) en Nexia, waarbij gelukkig alleen wat materiele schade is.

We besluiten om terug te lopen van de oude naar de nieuwe stad, iets wat niet veel mensen doen, dit is namelijk de belangrijkste route van honderden Damassen. Omdat we geen kaart van de stad hebben, volgen we gewoon de busjes terwijl we van A naar B lopen. Steden zijn het leukste wanneer je er gewoon doorheen wandelt, dan zie je ook meteen hoe het dagelijks leven er hier aantoe gaat, en dat is vooral: rustig... Het is absoluut geen probleem om naast de berg meloenen die je wilt verkopen een bedje te plaatsen waar je heerlijk gaat slapen tot er eventueel handel is. In Nederland is dit voorbehouden aan werknemers van Delta Lloyd die op een hele stille afdeling werken 8-).

We zitten trouwens weer in het internet-cafe, dus nog steeds geen foto's...