Tashkent - Andijon

5 augustus 2012

Lucie, gefeliciteerd met je 4de verjaardag! Was Susanne gisteravond nog vergeten te schrijven :-)

Vandaag zijn we afgereisd naar de Fergana Vallei, in het uiterste oosten van Oezbekistan. Na een taxi-rit door Tashkent stapten we bij een bazar over in de shared-taxi richting de vallei. De taxi-standplaats was weer een herkenbaar feest; zodra wij komen aanlopen rennen de mannen op ons af om te weten te komen waar wij heen willen. Als dit niet is waar zij ook heen gaan, is het enthousiasme snel over, maar dat is wederzijds. Wij komen redelijk snel terecht bij een betrouwbaar ogende chauffeur en na wat onderhandelingen komen we op de prijs zoals die volgens de Lonely Planet ook gebruikelijk is. Wel besluiten we om de hele achterbank 'te kopen', aangezien de reis ongeveer 6 uur duurt en het niet echt comfortabel is om met deze temperaturen een achterbank met z'n drieen te delen...

Ons gevoel blijkt te kloppen, de chauffeur rijdt heerlijk rustig. Het landschap waar wij doorheen rijden doet ons erg denken aan het midden van Frankrijk. Een uur later rijden we midden in het hooggebergte, waar de eeuwige sneeuw nog op de toppen ligt. De hele route door het gebergte wordt zwaar bewaakt door het leger, overal staan ze: bij bruggen, tunnels en controlepunten. Ongeveer halverwege stoppen we op een idyllisch plekje voor de lunch, uiteraard shaslicks.

Na de lunch rijden we de vallei in, die trouwens moeilijk als echte vallei te herkennen is. We stoppen nog een paar keer; de eerste keer om te tanken en de tweede keer omdat de chauffeur blijkbaar een goede dag heeft en 4 meloenen besluit te kopen.

Iets voor Andjion begint onze chauffeur heel actief in zijn spiegel te kijken. Het valt ons ook op dat de mensen langs de weg onze auto interessant vinden er wordt ook regelmatig naar ons getoeterd. In dit geval niet omdat wij in de auto zitten 8-), maar vanwege de enorme rookpluim die achter de auto vandaan komt. Met nog 20 km te gaan hopen wij dat de auto het volhoudt...

Net als we Andjion binnen gereden zijn, houdt de auto er ook echt mee op. Blijkbaar wist onze chauffeur dat hij het niet zou halen, wat de reservewagen komt al snel aanrijden. We duwen de auto naar de kant van de weg, gooien de spullen in de tweede auto en vervolgen onze weg.

Eenmaal bij het hotel kennen ze onze reservering niet meer. Ergens in maart heb ik gebeld en met handen en voeten een reservering gemaakt. We krijgen wel een kamer, maar het kost nog moeite om samen 1 kamer te krijgen. Omdat we niet getrouwd zijn, mogen we eigenlijk niet in 1 kamer slapen. We leggen uit dat Susanne haar meisjesnaam nog heeft en dat we toch echt getrouwd zijn... kuch

De kamer is werkelijk bijzonder; Zo moet een Russische kamer er in het begin van de jaren 90 uitgezien hebben! Grappig. Als we alle formaliteiten hebben afgehandeld lopen we de stad in. Omdat het hotel geen wifi heeft zoeken we ook even een internet-cafe op, we zitten nu op de 3de verdieping van een soort flatgebouw waar het tot onze verrassing stampvol zit met facebookende, gamende en skypende Oezbeken. Geen foto's dus vandaag...