Khiva – Bukhara

29 juli 2012

Na het ontbijt zijn we vanmorgen volledig bepakt richting de 'northgate' gelopen. Bij deze poort vertrekken de busjes en auto's richting Urgench. Nog voordat we de poort door zijn, zijn wij gespot en weten we een plek in een Deawoo Tica te bemachtigen. De Tica is in Nederland niet bekend, maar is de Deawoo versie van de Daihatsu Curore, met andere woorden: klein! Susanne zit achterin met één tas in haar nek en één tas tussen haar en een andere mevrouw op de achterbank in.

Ook dit jaar is het weer een chauffeur gelukt om in onze 'zomervakantie randdebiel Top 10' te komen... Wat een idioot! Het was bumperkleven optima forma en dat met 120 km/u, vervolgens inhalen terwijl dat eigenlijk niet kan en vervolgens de auto die hij aan het inhalen is van de weg drukken, omdat er tegenliggers aan komen. Dit alles in een auto waar de kreukelzone uit je eigen knieën bestaat..! Bij het inhalen laat ik 'm in het Nederlands weten dat hij ff normaal moet doen. Ondanks dat de temperatuur nog redelijk is, staat het zweet op onze rug.

Urgench en Bukhara worden gescheiden door de 'Kyzylkum-woestijn', een rit van ruim 400 kilometer. Het eerste deel van de rit gaat tergend langzaam, vooral omdat van de originele asfaltweg slechts nog eilanden bestaan. Veel remmen, sturen, bijsturen, gas geven en weer remmen zijn het gevolg. We reizen via 'shared taxi', die nu ook echt gedeeld wordt. Voorin zit een meid van 19, die in eerste instantie wel aardig over komt. Binnen een uur heeft zij onze gevoelens voor haar volledig weten om te keren, of haar Ritalin is uitgewerkt... De rit krijgt iets onwerkelijks; brandende hitte waardoor het raam open doen voelt alsof je de föhn aan zet, keihard de Oezbeeske Top 100 uit de speakers (waar geen westerse toon of klank in voor komt) een chauffeur die zijn best doet de rit zo aangenaam mogelijk te maken maar dit hiermee juist verschrikkelijk maakt, en naast ons een piekfijne weg in aanbouw die er uitziet als een fles water voor een uitgedroogde woestijnreiziger! We vertrokken om 9 uur en om 12 uur zijn we dit eigenlijk al zat. Het blijkt dat we nog maar 3,5 uur hoeven te rijden :-).

Halverwege de woestijn lijkt het beter te worden, in ieder geval geldt dat voor de weg. Het asfalt is weer aaneengesloten en het tempo kan omhoog, wat dan ook meteen gebeurt. Met snelheden van ruim boven de 120 km/u rijden we richting Bukhara. Inderdaad, om 15.30 uur komen we in onze volgende plaats aan.

We checken in in het (fantastische!) Amelia Boutique Hotel. Het hotel is een plaatje! Dan gaan we snel de stad in om wat te eten. Ondanks dat Bukhara erg toeristisch is, zeker vergeleken met alle eerdere bezochte plekken deze vakantie, blijkt het vinden van een restaurantje niet makkelijk. Voor 60 eurocent nemen we een taxi naar een restaurant. De taxi is trouwens een 33 jaar oude Lada, waarmee Susanne haar droom van haar ideale auto meteen aan duigen is... Soms moet je wat te dromen houden...