Arslanbob

11 augustus 2012

Welkom op wat volgens Susanne 'een van de meest verschrikkelijke dagen uit haar leven' is, tenminste, om 12 uur 's middags vond ze dat. Nadat we gisteren de hele dag gewandeld hebben, stond vandaag mountainbiken op het programma. Om 9 uur moesten we ons melden bij onze gids beneden in het dorp.

Allereerst werden onze fietsen en uitrusting gecontroleerd. Mijn achterwiel bleek lek, maar binnen 10 minuten was de band gewisseld en konden we van start. Al snel hadden we door dat dit geen 'easy ride' door de stad zou worden, de 3 km die wij dagelijks van ons huis naar het centrum lopen, blijken al meteen een stuk pittiger te zijn. Als we het huis gepasseerd zijn, neemt de hellingshoek sterk toe en onze snelheid tegelijkertijd af. Hijgend, puffend en enorm zwetend komen we een paar kilometer later tot stilstand voor een pauze. Als we horen dat we nog minimaal 6 km heel stevig bergop moeten, ziet Susanne het absoluut niet meer zitten. Ze had al moeite om ons bij te houden en nóg 6 km?! Er blijkt een alternatieve route te zijn, die korter is, maar wel steiler. Eventueel kunnen we een stukje hiervan lopen. Een strak plan!

We fietsen een stukje terug, wat dus bergafwaarts is en meteen een heel stuk leuker 8-). Niet veel later komen we aan bij het alternatieve pad, waar we na 250 meter al met de fiets in de hand staan. Nu dus 3 km lang klimmen, maar met een fiets in je hand. De net opgedroogde delen van het lichaam worden heel snel weer voorzien van het nodige zweet... We klauter langzaam omhoog, wanneer we plotseling het geluid van een zware oude Russische leger-vrachtwagen horen. Boven aan de helling die wij aan het beklimmen zijn is een plateau met allerlei akkers, de vrachtwagens rijden van het dorp naar de akkers om de spullen te vervoeren. Onze gids zegt dat de vrachtwagens niet veilig zijn, omdat de remmen niet altijd werken en de chauffeurs lang niet allemaal een rijbewijs hebben, maar de verleiding is simpelweg te groot... De fietsen en wijzelf worden ingeladen in de laadbak en we rijden wederom omhoog! Heerlijk!!

Eenmaal boven (wat trouwens nog een behóórlijk eind was!) worden de fietsen uitgeladen, de mensen in en op de vrachtwagen bedankt en na een korte pauze fietsen we, maar nu een stuk vlakker. Het verschil tussen het dorp, de berg en het plateau is ongelofelijk. Boven lijkt het wel alsof je in de glooiende landbouw-velden van Limburg rijdt, behalve dat je op de achtergrond een bergmassief hebt van bijna 4,5 km hoog. We stoppen een paar keer om te zien hoe het hooi met de hand (!) gemaaid wordt, met een grote zeis in de handen wordt het gemaaid, om later met een kleine zeis -door kinderen- in balen gebonden te worden. Ook eten we wat van de boom gevallen appels en bekijken we de walnotenbomen, die hier overal aanwezig zijn. Het walnotenbos levert jaarlijks 1,5 miljoen kilo walnoten op en Arslanbob is hiermee de grootste producent van walnoten ter wereld.

Als we weer een stuk gefietst hebben, dit keer voornamelijk de berg af, staat in een veld met prachtig uitzicht een kok de lunch voor ons klaar te maken. Plaatselijk gebraden shaslicks, verse salade en koekjes in overvloed staan op het menu, het is dus weer afzien :-). Na de lunch en een lange pauze fietsen we weer verder naar beneden, wat trouwens geen makkelijk ritje is. Het is onwijs stoffig (de stof lijkt wel poeder) en de wegen zijn slecht, redelijk rustig aan zakken we af. Onderweg passeren we nog even een voormalig Sovjet-Centre Parks, wat geinig is om te zien. Het laatste stuk is toch weer behoorlijk bergop en dus ook stevig afzien! Met de makkelijkste versnelling rijden we terug richting het dorp. Het is werkelijk loodzwaar!

Wanneer we de fietsen hebben afgegeven, koelen we af terwijl we terug lopen. Wat Susanne ongelukkig maakte was niet alleen het fietsen, maar ook dat ze vanavond niet kan (niet mag van Mark) douchen. Gisteren viel het opeens op hoe beroerd de douche hier in elkaar zit, het water spuit uit de bovenkant van de douchekop en daarnaast hangt de elektrische boiler, waar provisorisch ook nog eens een snoer met stopcontact is verbonden: levensgevaarlijk dus. Helemaal sinds wij gisteren zagen dat de eigenaar van het huis de zekering tussen de bedrading vandaan haalde, omdat de stroom elke keer uitviel... Omdat we toch ook graag terug willen naar Nederland, besluiten we maar niet te douchen.

Na het eten komt onze chauffeur voor morgenochtend aan. Als het goed is vertrekken we vroeg voor een 12 uur durende rit richting Song-Kul.