Samarkand – Tashkent

3 augustus 2012

Om te beginnen: Hoe waren de Bossche Bollen Carry? En Stefan gefeliciteerd met je prestatie! Trouwens, iedereen die onze verslagen lezen: onwijs leuk dat jullie ons (blijven..) volgen!

Nadat onze darmen ons vannacht opnieuw bezig hielden en we dus onrustig moesten ontbijten, zijn we met de taxi naar het station gegaan. Via via kregen we de tip dat de trein een goede optie is als je van Samarkand naar Tashkent rijdt. Omdat we nu al een paar keer een shared taxi hebben gehad, met zeer wisselende ervaringen, leek de trein een mooie afwisseling.

Bij een station hier moet je je toch iets anders voorstellen dan in menig ander land. Ten eerste kom je het stationsterrein niet eens op als je geen kaartje hebt. Die koop je dan ook niet op het station, maar erbuiten (volg kassy). Voor het kopen van kaartjes hier ook geen automaat, maar heerlijk bureaucratisch; eerst je paspoort, dan pas kan je kaartje kopen. Hoe rijen zich hier ontwikkelen weten wij nog steeds niet, men komt gewoon naast je staan als je een kaartje koopt en voordringen wordt algemeen geaccepteerd. Niet al te beleefd zijn dus. Wanneer je dan eindelijk aan de beurt ben, blijk je (uiteraard) in de verkeerde rij te staan, want je moet niet bij loket 1 maar bij loket 3 zijn, waar vervolgens niemand zit. Na wat wachten moet je tóch bij loket 1 zijn.... Goed. Een ticket is trouwens niet duur, voor 21.000 som pp. reizen we in een kleine 4 uur naar Tashkent.

Omdat het ticket volledig in het Russisch is, kost het vinden van de juiste coupe even tijd. Als we zitten draait er een gezellige feel-good Oezbeekse film, waarvan er overigens nog 3 zullen volgen en blijkt airco in de trein nog niet uitgevonden. Zeker wanneer de trein stilstaat loopt de temperatuur en de hoeveelheid zweet snel op. Een bezoekje aan het onboard-toilet nodigt uit om de sluitspier nog eens extra op de proef te stellen!

Om iets over drieën rijden we de hoofdstad van Oezbekistan binnen. We nemen een taxi naar het InterContinental Hotel, tenminste dat dachten wij. Bij aankomst blijkt het geen InterConti meer te zijn, maar prijkt de naam International op de gevel. Het InterContinental Tashkent is niet meer. Omdat wij wel bij IC geboekt hebben, is de kamer niet betaald. We moeten dus nogmaals betalen, maar krijgen wel een afschrift en soort brief mee waarmee we het reeds betaalde bedrag aan IC terug kunnen vragen... Zucht! Dit alles wordt trouwens goed gemaakt met vrijwel gelijke service (verse ice-tea en een verfrissend bevroren doekje bij het inchecken en verse hapjes op de kamer).

We lopen de stad in, of eigenlijk: we nemen de metro de stad in. Omdat het metrosysteem ook het schuilkeldersysteem van de stad is, wordt dit zwaar bewaakt. Je komt de metro niet in zonder een echte controle van de rugzak (niet zoals in China) en een paspoort-controle. De metro is prachtig, maar foto's maken is (natuurlijk) VERBOTEN.

We besluiten aan het eind van de middag terug te wandelen naar het hotel, wat aan de rand van het centrum ligt. Tashkent is redelijk westers en voor het eerst kan je hier Nike-kleding kopen die ook echt van Nike afkomstig is. Na dit dagverslag gaan we maar eens mailen met IC, eens kijken of het ons ook echt lukt het reeds betaalde bedrag terug te krijgen... Zetten we een goede fles wijn op de juiste uitkomst??